Docu: Return to the Wild
Sean Penn hing een film aan hem op (‘Into the Wild’), Tom Waes wijdde een hele aflevering van ‘Reizen Waes’ aan zijn laatste rustplaats en zijn biografie door Jon Krakauer is voor veel rugzaktoeristen nog altijd dé reden om de hustle and bustle van het moderne leven te ontvluchten richting overal en nergens. Alleen gaan die mensen, Sean en Tom incluis, na verloop van tijd wel weer naar huis, en bleef de échte Chris McCandless – nadat hij besloot alle aardse beslommeringen achter te laten en ongehinderd door enige kennis van zaken in de barre natuur te gaan wonen – koppig in de wildernis van Alaska zitten tot de dood hem kwam halen. In 1992 was dat; sindsdien is hij bijna een mythe geworden, een tragische held.
undefined
Zijn verhaal wordt des te vreemder wanneer je er zijn achtergrond op naslaat: McCandless was geen wereldvreemd zwerverstype, maar een modelzoon uit een respectabele middenklassefamilie die het goed deed aan de universiteit. Voor veel van zijn fans blijft het onbegrijpelijk: waarom zomaar alle banden met je familie doorknippen, je naam veranderen en een gewisse dood tegemoet stappen in één van de meest onherbergzame gebieden op aarde, zonder noemenswaardige voorbereiding, zonder plan B? Alles voor het ultieme vrijheidsgevoel, het pure leven in de open natuur? Of was er meer aan de hand?
De Amerikaanse zender PBS ging het na in de documentaire ‘Return to the Wild’, waarin onder andere enkele nooit eerder vertoonde brieven van McCandless aan bod komen. Maar belangrijker dan dat: de docu bevat getuigenissen van enkele van McCandless’ zussen, die – na zich jaren in stilzwijgen te hebben gehuld – het deksel aflichten van hun nogal stinkende pot familiegeheimen. De jongste zus, Carine, pende het hele verhaal onlangs ook neer in het boek ‘The Wild Truth’.
Carine McCandless «Zowel bij Jons biografie als bij Seans film werd ik betrokken als consultant; ik vond het belangrijk dat zij Chris’ verhaal tot in de puntjes begrepen, dat zij écht wisten wat hem dreef. Maar ik was er emotioneel niet klaar voor om die redenen ook met de rest van de wereld te delen, en beide heren waren lief genoeg om mijn wensen te respecteren… Uiteindelijk zijn het de reacties van mensen over de hele wereld die me over de streep hebben getrokken. Ik merkte dat Chris’ verhaal een enorme impact op hen had, maar dat ze hem niet begrepen. Begrijp me niet verkeerd: zij waren oprecht aangedaan, en hun brieven waren soms hartverscheurend mooi om te lezen, maar zij wisten in feite alleen hoe zijn verhaal eindigde – niet hoe het begon. Ik was hen dat begin verschuldigd, vond ik.
»Ik heb het er in mijn boek over: in feite waren onze ouders mensen met goeie, maar ook met slechte kanten. Op hun slechtst haalden ze ons emotioneel en fysiek door het slijk op manieren die ik hier niet nog eens ga herhalen; ik heb het één keer helemaal verteld en ik wil er niet op blijven terugkomen. Maar: nee, ik neem hun Chris’ dood zeker niet kwalijk. Chris was een avonturier en, belangrijker nog, een jónge avonturier: hij heeft risico’s genomen die hij niet goed had ingeschat, punt. Hij aanvaardde zelf ook, dapper als hij was, de verantwoordelijkheid voor zijn eigen lot. Ik neem het hun wél kwalijk dat hij zomaar verdwenen is, dat wij er geen idee van hadden waar hij was. Die drang om te verdwijnen, die had hij door hun toedoen, door hun acties.
»Maar kom, ik heb mijn verhaal helemaal niet verteld om van mijn ouders de grote slechteriken te maken. Daar heeft niemand wat aan. Ik wilde hen eigenlijk menselijker maken dan ooit, om zo inzicht te bieden in het probleem van huiselijk geweld, en misschien wel steun – of toch zeker inzicht – te bieden aan mensen in een soortgelijke situatie.»
