Docu: Une Histoire du terrorisme

Geen 'Reyers laat' tijdens de paasvakantie: ook ten huize Van Gilsmoet op de kinderen gepast, en dus zendt Canvas twee weken na mekaar een korte docureeks uit.

Vorige week was dat het uitstekende maar niet bepaald opbeurende 'On Death Row' van Werner Herzog, deze week gaat het er iets lichtvoetiger aan toe: in 'Une histoire du terrorisme' geeft documentairemaker en auteur - er is ook het gelijknamige boek - Michaël Prazaneen visie op de ontwikkeling van het terrorisme sinds 1945.

Werd er voorheen dan níét lustig gemoord en gebrandschat voor deze of gene god, een politieke overtuiging of een morzel grond?

Michaël Prazan «Jawel, maar na de Tweede Wereldoorlog is het terrorisme grondig veranderd. De notie dat ook burgers als doelwit konden dienen - heel belangrijk voor terroristen - is toen zo'n beetje ontstaan: vóór '40-'45 werd er gevochten onder legers, en waren de slachtoffers in hoofdzaak soldaten.

»Daarnaast hebben bijna alle naoorlogse terroristische groeperingen zich de nalatenschap van het verzet toegeëigend, om hun daden te legitimeren. Ze zien daarbij gemakshalve iets heel belangrijks over het hoofd: de opstandelingen uit de Tweede Wereldoorlog vielen uitsluitend militaire doelwitten aan, en lieten de bevolking ongemoeid.

»De groeperingen die ik onderzocht heb - het Japanse Rode Leger, de Italiaanse Rode Brigades, de Black Panthers in Amerika, Hezbollah, Hamas en Al Qaeda - zien zichzelf stuk voor stuk als de voorhoede van een nieuwe wereldorde, en gebruiken dezelfde profetische retoriek.

»Het individu is daarbij niet van tel: al wie het niet met hen eens is, is een pion van Het Kwaad, die met alle mogelijke middelen en wapens mag worden vernietigd. Dat uit zich sinds begin jaren zeventig ook in de zelfmoordaanslagen: een beetje strijder geeft zijn leven voor de goeie zaak. Op eenvoudig verzoek.»

Bekijk een fragment: