Docu: Wishful Drinking
Wat doet een vijftigjarige telg uit een beroemd gezin die op twintigjarige leeftijd wereldfaam vergaarde als prinses Leia in de ‘Star Wars’-trilogie, en nadien decennialang kampte met manische depressies, relatieperikelen en verslavingen aan alcohol en drugs?
Ze schrijft een uiterst geestige autobiografie die ze ‘Wishful Drinking’ noemt en trekt met een al even geestige onewomanshow met dezelfde naam door het land, en vervolgens laat ze over die onewomanshow de meer dan bekijkenswaardige documentairefilm inblikken die u vanavond op Acht kunt, euh, bekijken. ‘You know how they say religion is the opiate of the masses? Well, I took masses of opiates religiously.’
Carrie Fisher (nu 56) «Jarenlang heb ik nooit veel willen praten over mijn depressies en mijn drugsproblemen, omdat ik er te beschaamd over was. Het feit dat ik de mensen nu kan laten lachen met al die shit werkt heel bevrijdend: ’t is een geweldige manier om mezelf mentaal gezond te houden. Al moet ik dat ook weer niet overdrijven: om mijn bipolaire stoornis enigszins onder controle te houden, slik ik zeven pillen per dag - Tegretol, Seroquel, Lamictal, Topamax, you name it - en ik krijg ook elektroshocktherapie. Dat helpt me echt: door die shocks is het alsof ik tijdelijk terug naar af ga, een beetje zoals in Monopoly. Elektroshocktherapie heeft een heel slechte naam, die voor een groot deel op het conto mag geschreven worden van de film ‘One Flew Over The Cuckoo’s Nest’: Jack Nicholson wordt daar aan een nogal pijnlijke behandeling onderworpen, omdat hij stout is geweest. Maar wat mij betreft is die slechte naam onterecht.»
- In één van de grappigste passages in ‘Wishful Drinking’ heeft u het over de gigantische merchandisingmachine van de ‘Star Wars’-trilogie: anno nu worden er nog altijd aan de lopende band gadgets op de markt gebracht waarop prinses Leia staat afgebeeld. Wordt u daar eigenlijk voor betaald?
Fisher «Geen cent. Destijds bestond er volgens mij nog niet zoiets als portretrecht. Ik kom er doorgaans ook maar via andere mensen achter dat ze mijn kop weer eens hebben gebruikt om op een shampoofles of een postzegel te zetten. Maar ach, prinses Leia is nu eenmaal een soort tekenfilmpersonage, net als Mickey Mouse: dat accepteer ik. Gelukkig is er wel één groot verschil tussen mij en Mickey Mouse, en dat is dat er nergens ter wereld een man bestaat die zonder te reserveren een restaurant kan binnenwandelen en kan zeggen: ‘Ik zou graag die tafel willen hebben, daar aan het raam. Ik ben Mickey Mouse.’ Dat kan ik dus wel (lacht). Serieus: als je kunt zeggen dat je prinses Leia bent, dan gaan werkelijk álle deuren voor je open.»
Trailer:
