Docureeks: Belpop: Hooverphonic

Ah, kijk: volgens Wikipedia speelt ­Hooverphonic al die jaren al ‘ambientpop’. Nooit geweten!

Nog meer inzichten in de groep – één van Vlaanderens mooiste, en altijd goed voor een weelderig arrangement of twee – krijgt u vanavond in de openingsaflevering van het nieuwe, zevende seizoen van ‘Belpop’.

Alex Callier «De ‘Belpop’-redactie heeft me nochtans zwaar moeten overtuigen om mee te doen. Ik had altijd het gevoel dat het programma meer iets was voor oude coryfeeën – artiesten die fin de carrière waren – en ik ben nog lang niet klaar met hit records uitbrengen. Maar uiteindelijk dacht ik: waarom niet? Het is ook gewoon een éér, hè!»

HUMO Heb je het resultaat al gezien?

Callier «Jawel, en ik heb er met veel plezier naar gekeken – mijn enige opmerking is dat de uitzending wat langer had mogen duren (lacht). Er is ook zo veel materiaal opgedoken waarvan ik niet wist dat het nog bestond… De ploeg heeft privévideobeelden van Frank Duchêne, Raymond (­Geerts, red.) en mezelf – we filmden van alles in de beginjaren – opgeknapt en gedigitaliseerd. Veel dingen die ik terugzag, kon ik me zelfs niet meer herínneren.»

HUMO Zoals?

Callier (lachje) «Je gaat nu lachen, hè, maar neem nu die muzikantendag in de AB, waar we een opvolgster voor Geike (Arnaert, red.) zochten: daar wist ik niks meer van – en wanneer was dat: 2009 of 2010? Totaal vergeten.

»Verder is het grappig hoe je je de dingen soms helemaal verkeerd herinnert. Er zijn beelden opgedoken van Geikes eerste auditie: ik had durven zweren dat ze toen een salopette droeg met Dr. Martens-laarzen eronder, maar dat bleek dus niet te kloppen.

»Zelf vond ik het ook heel interessant hoe je door de getuigenissen – want alle zangeressen en bandleden komen aan bod – verschillende kanten van het Hoover­phonic-verhaal te horen krijgt.»

HUMO Ik vond het een aangename verrassing dat er heel open wordt verteld over de moeilijke episodes, zoals het vertrek van Geike. Ik dacht dat daar handig omheen gefietst zou worden.

Callier «Ik wilde niet dat er klappen onder de gordel uitgedeeld zouden worden, maar ik wilde ook niet dat er iemand gespaard zou worden. Harde uitspraken over mij: dat moest kunnen. Ik wilde geen censuur.

»Eerlijk: bij sommige beelden kreeg ik tranen in de ogen. Dat laatste concert van Geike, bijvoorbeeld. Ik stelde haar toen voor de laatste keer voor. Tja...

»Nu goed: in het begin was haar vertrek lastig, maar ik heb het haar nooit kwalijk genomen. En achteraf gezien heeft het ons geen windeieren gelegd: Noémie is erbij gekomen en we hebben ‘The Night Before’ uitgebracht.»

HUMO Geike voelde zich niet goed in de groep, zei je. Zou je daar nu anders mee omgaan dan toen?

Callier «Goh, ik heb toen echt wel mijn best gedaan, maar ja: op een bepaald moment is de chemie gewoon op.

»Volgens mij was het grootste probleem dat zij zware undergroundplaten wilde maken, en Raymond en ik popplaten. ‘The President of the LSD Golf Club’ – onze ‘moeilijke plaat’ – was voor een stuk voor háár: eigenlijk was dat een soloplaat van mij, maar zij vond het tof materiaal en wilde er iets mee doen.»

HUMO Kunnen jullie nog door één deur?

Callier «Als ik Geike ergens tegenkom, zoals op de MIA’s twee jaar geleden, dan babbelen we vriendelijk.»

HUMO Iedereen heeft een bepaald beeld van jou. Zal deze docu daar iets aan veranderen?

Callier «Nee, dat heeft ‘The Voice’ al gedaan. Als de documentaire íéts toont, dan is het hopelijk dat ik een hart voor muziek heb. Ik wil alles doen om goeie platen te maken.

»En ondertussen blijf ik toch maar mooi on speaking terms met alle Hooverphonic-zangeressen, hè? Als ik zo’n onmens was, zouden die toch in een grote boog om mij heen lopen?»

HUMO Bijna twintig jaar bezig zijn, een retrospectieve krijgen in ‘Belpop’: brengt dat je niet in een melancholische stemming?

Callier (verbaasd) «Melancholisch? Neuh.

»Trots ben ik wél. We zijn met Hooverphonic altijd actueel gebleven. Vorig jaar op de Lokerse Feesten zag ik The B-52’s, die nog altijd op die vijf hits uit de jaren 80 teren… Als wij vandaag een concert geven, dan zijn de toeschouwers nog altijd superenthousiast als we ‘2wicky’ of ‘Mad About You’ spelen, maar vaak worden ze nóg blijer als we ‘The Night Before’ of ‘Amalfi’ inzetten. We zijn negentien jaar lang hits blijven schrijven: dat is niet mis. En we zijn nog lang niet klaar.»