Docureeks: Spul
Aflevering 3 van ‘Spul’, de nieuwe documentairereeks over doping op Canvas, gaat op zoek naar de grens tussen moedig doorzettingsvermogen en obsessieve waanzin.
'Dopingzondaar Philippe Gaumont triomfeerde in 1997 in Gent- Wevelgem en overleed in 2013. In deze aflevering van 'Spul' komt zijn weduwe (Elise Lefevre) aan het woord.'
De Franse wielrenner Philippe Gaumont (1973-2013) wist die grens niet goed liggen: de winnaar van Gent-Wevelgem in 1997, boezemvriend van wijlen Frank Vandenbroucke en door velen gezien als de duivel himself, stierf al op 40-jarige leeftijd aan een hartaanval, na een leven vol excessen. In een emotionele getuigenis vertelt zijn weduwe Elise Lefevre aan de makers van ‘Spul’ over de relatie met haar man, die alle tekenen van een drugsverslaafde vertoonde.
Elise Lefevre «Het werd op den duur heel moeilijk om nog met hem te leven: als hij zich drogeerde, ging hij tot het uiterste. Het gebeurde dat hij door de cocaïne en de pot belge drie dagen en nachten aan een stuk wakker bleef. Je kon hem niet tegenhouden: hij stopte pas als er niks meer voorhanden was. En nadien volgde dan de hel, mét spijtbetuigingen. En ook al beloofde hij dat het niet weer zou gebeuren, telkens kwam er een vervolg. Niks hielp, hoezeer ik er ook om smeekte of ermee dreigde hem te verlaten. Vooral die pot belge was pure smeerlapperij: het mengsel bestaat voor 70 procent uit amfetamines, dat zegt genoeg.»
HUMO Hoe is het zover kunnen komen?
Lefevre «Hij werd meegezogen in een spiraal van doping en raakte er niet meer uit. Hij was ook niet zo sterk in zijn hoofd, en dan val je gemakkelijk ten prooi. Het lag voor een deel aan zijn persoonlijkheid – Philippe was zeker geen heilige – maar de omstandigheden in het wielermilieu van de jaren 90 hebben zijn excessief gedrag zeker bevorderd.»
HUMO Er is veel gezegd en geschreven over zijn vriendschap met Frank Vandenbroucke.
Lefevre «Ze kwamen geweldig goed overeen, misschien zelfs te goed. Ze zagen elkaar als bloedbroeders. Philippe heeft ten onrechte de schuld gekregen van Franks ondergang. Ik herinner me nog hoe hij me opbelde en in tranen vertelde dat zijn kleine broertje was gestorven. De familie Vandenbroucke wilde niet dat hij naar de begrafenis kwam, maar nadien heeft hij wel stiekem ’s nachts zijn graf bezocht. Dat had hij nodig om afscheid te nemen en zijn verdriet een plaats te geven.
»Philippe en Frank waren twee dezelfden: doping tijdens de koers, drugs erbuiten. Ze gedroegen zich als kinderen, en vooral: ze kenden geen angst en deinsden voor niks terug. Al die conneries met slaapmiddelen zoals stilnox of rohypnol – ze namen die gewoon, om te lachen.»
HUMO Uw man is twee jaar geleden gestorven aan een hartstilstand. Hij werd amper 40 jaar.
Lefevre «Hij raasde als een gek door het leven en wilde er 100 procent van profiteren. Hij zei ook altijd dat hij niet oud ging worden. Na zijn carrière hielden we samen een brasserie-restaurant open. Alles ging goed, zijn uitspattingen waren lang niet meer zo hevig als vroeger. Op een dag kreeg ik telefoon dat hij een hartaanval had gehad. Bij de reanimatie moet hij volgens mij zuurstoftekort hebben gehad in zijn hersenen, want hij kon nadien niet meer zelfstandig ademen. Hij geraakte in een diepe coma, al heeft hij nog dagenlang gevochten voor zijn leven. In het ziekenhuis zeiden ze dat ze zulke wilskracht nog nooit hadden gezien, maar deze strijd heeft hij niet kunnen winnen.
»Ik neem het hem dikwijls kwalijk dat hij mij en onze twee kinderen heeft achtergelaten. Al vind ik dat de mensen van zijn ploeg Cofidis de grootste schuldigen zijn in dit verhaal. Zij waren van alles op de hoogte, maar keken gewoon de andere kant uit. Maar ik mis vooral mijn vriend, ik hou nog steeds van hem. Helaas kan je in het leven de tijd niet terugdraaien.» (ja & jvs)
