Dokter De Zeulder over 'Misdaaddokters'. 'Als wetsdokters elkaar beginnen om te brengen, dan haak ik af'

Van al het heerlijks dat Canvas ons voorschotelt, is ‘Misdaaddokters’ het lekkerste brokje. Je leert er bijvoorbeeld dat gerechtspsychiaters en wetsdokters ook maar mensen zijn, maar dat het omgekeerde niet altijd het geval is, want dan zou iedereen wetsdokter én psychiater zijn. Ja, als buitenstaander steek je er veel van op. Maar de insiders zijn minder enthousiast, en daar hebben ze goede redenen voor.

Dr. Koen De Zeulder «‘Misdaaddokters’ is een gemiste kans. Er is enkel aandacht voor de donkere kant van het beroep.»

HUMO Wat is die donkere kant?

De Zeulder «Ik word vaak opgeroepen als wetsdokter, en dan heb ik steeds een dubbel gevoel. Als je na veel snijwerk ontdekt dat de dader in één of andere hersenkwab een minuscuul springladinkje had aangebracht, dan ontstaat er bewondering voor zo’n crimineel. Maar tegelijk denk je: och sukkel, dat had ik zelf beter gekund. Bij ethisch hoogstaande artsen zoals ik blijft dat een vluchtige gedachte. Maar voor sommige eerzuchtige karakters...»

HUMO Suggereert u dat er wetsdokters zijn die zélf aan het moorden slaan?

De Zeulder «U formuleert het een beetje ordinair, maar inderdaad: ik schat dat de helft van mijn collega’s wel wat op te biechten heeft.»

HUMO Hebt u daar aanwijzingen voor?

De Zeulder «Aan het begin van mijn carrière moest ik een raadselachtig geval onderzoeken. Een kerngezonde man begon plots licht te geven in het donker. Dat duurde een week of zo, en toen dat licht eindelijk doofde, was zijn kaars ook meteen uit. Ik stond voor een raadsel. Tot een collega mij belde met de vraag: al eens aan uranium gedacht? Na zorgvuldig onderzoek bleek dat hij twee weken lang radioactieve shampoo had gebruikt. Hoe kon mijn collega dat weten?»

HUMO Hebt u uw collega daarop aangesproken?

De Zeulder «Nee. De echtgenote van die arts had een handeltje in verzorgende haarproducten, de stukjes van de puzzel vielen meteen op hun plaats. Maar dat hield ik voor mezelf.»

HUMO U bent dus niet naar het gerecht gestapt?

De Zeulder «Ik was zélf het gerecht, ik was immers wetsdokter. Maar iemand verklikken die mij zo de pap in de mond heeft gegeven, dat zou een beetje flauw zijn. En je moet die wetsdokters toch een beetje hun gang laten gaan. Ze hebben een stresserend beroep, ik heb er alle begrip voor dat iemand al eens buiten de lijntjes kleurt.»

HUMO Hebt u zelf weleens voor een slachtoffer gezorgd?

De Zeulder «Dat zou kunnen. Maar als dat zo is, dan heeft niemand het ooit ontdekt, en dat bewijst het echte vakwerk. Nu, je moet je niet beter willen voelen dan iemand anders. Als ik een onverklaarbare dode opengooi, en ik ontdek dat pakweg de milt achterstevoren is aangesloten, wat niet bevorderlijk is voor de gezondheid, dan sla ik niet meteen alarm. Als het goed gedaan is, tenminste. Je moet een ander ook wat gunnen.»

HUMO Is er wat dat betreft competitie tussen wetsdokters?

De Zeulder «Ja, en dat is lange tijd een gezonde competitie geweest. Elkaar een beetje overbluffen en zo. Er lag ooit een vrouw op tafel die een beroerte had gekregen tijdens het dansen op wereldmuziek. Na lang onderzoek ontdekte ik dat het heiligbeen verbonden was met de hersenen, door middel van een pianosnaar met weerhaakjes bovenaan. Om u een technische uitleg te besparen: zodra ze met haar gat schudde, was het met haar gedaan. Ik had respect voor dat speelse vernuft, en op het attest heb ik ‘wereldmuziek’ als doodsoorzaak vermeld, wat dus niet in strijd was met de waarheid. Maar tegenwoordig gaat het er harder aan toe, helaas.»

HUMO Het ombrengen gebeurt minder verfijnd?

De Zeulder «Neenee, ik bedoel iets anders. Ik heb steeds tegen mijn collega’s gezegd: niet overdrijven, het moet een spelletje blijven. Maar ja, competitiedrang is iets irrationeels. Kijk, als wetsdokters elkaar beginnen om te brengen, dan haak ik af. Eén keer was dat nog grappig, toen een collega tijdens een dissectie de halsslagader van zijn medewerker openreet met de woorden: ‘Oeps, mijn hand gleed even uit.’ Maar stiekem marburgvirusjes op iemands smartphone smeren, dat is ronduit kinderachtig, vind ik. En het is vooral stielbederf. Want wie kan je werk nog naar waarde schatten als er geen wetsdokters meer zijn?»