Dokter de Zeulder pleit voor een Boekenbeurs zonder boeken
Zondag opent de Boekenbeurs, en meer dan negenhonderd auteurs komen signeren. ‘Allemaal topauteurs en literaire helden!’ verzekeren de organisatoren ons, mét uitroepteken. Ondanks alle onheilsberichten gaat het dus nog steeds goed met het boek, of niet?
'Eindelijk wat meer ruimte voor de bezoeker!'
Dr. Koen De Zeulder «Als het goed gaat met het boek, gaat het slecht met de wereld. Die omgehakte bomen zijn niet eens zo erg, je kunt er altijd nieuwe planten. Maar het produceren van papier en het bedrukken ervan is erg vervuilend.»
HUMO Moeten we de lezers dan opnieuw richting bibliotheek sturen, zodat er minder wordt gedrukt?
De Zeulder «Geen hond gaat nog naar de bibliotheek, want daar zit niemand te signeren. Nee, die boeken moeten worden vervangen door kaartjes die je kunt laten signeren, laat ons zeggen aan 10 euro per keer. Dat is dubbele winst: er wordt minder inkt verspild, en de consument moet niet langer kilo’s papier mee naar huis zeulen.»
HUMO Maar wat dan met de auteurs?
De Zeulder «Die zijn ook beter af: ze moeten niet meer schrijven.»
HUMO Maar waarom zouden de lezers dan nog een handtekening willen?
De Zeulder «Omdat die auteurs bijvoorbeeld bij Van Gils zijn gepasseerd. Om hun boek te presenteren.»
HUMO Welk boek? Ze hebben niks geschreven!
De Zeulder «Dat maakt toch niks uit? Stel je een man voor die chronisch wordt afgeranseld door zijn vrouw, of een tv-maakster die een reeks maakt rond de vraag: is Frankrijk wel zo Frans als wordt beweerd? Dat is zo interessant dat ze daar een boek over zouden kunnen schrijven. Je zou hen als auteurs kúnnen beschouwen.»
HUMO Maar het zijn geen auteurs.
De Zeulder «Daarom zeg ik: je zou hen als auteurs kunnen beschouwen.»
HUMO Maar is dan niet iedereen een auteur?
De Zeulder «Dat klopt. Maar je moet een selectie maken. Dat kan via een internetpoll. Ik zal even twee voorbeelden uit de lucht grijpen. Je hebt een vrouw die jarenlang door haar man werd bedrogen. Toch is ze superslank gebleven. ‘Wow,’ roept het vrouwelijke deel van de huiskamer in koor, ‘ik was allang van ellende in de chips en de gin-tonic gevlogen. Hoe doet ze dat toch?’ Er wordt ge-sms’t tot het 4G-netwerk om genade roept, en de auteur haalt een monsterscore. Maar dan wordt het spannend. Een vijftiger komt vertellen hoe hij zijn depressies heeft overwonnen door op blote voeten helemaal naar Compostella te gaan. Zijn enige gezelschap was een schaap, en dat zijn niet meteen de meest gewillige dieren. Driekwart van de tocht bestond uit duwen en trekken aan dat beest. Onderweg werd dat schaap opgevreten door een wolf, want ja, die woekeren tegenwoordig weer in de Pyreneeën. Die man had daar veel verdriet van, maar hij vond troost bij een oude boer die zei: ‘Je moet die wolf dankbaar zijn.’ ‘Waarom?’ vroeg de reiziger. En zo gaat dat maar door. De kijkers zitten op het randje van hun stoel, want waarom...»
HUMO Ja, waarom moest de reiziger de wolf dankbaar zijn?
De Zeulder «Dat is de vraag. Omdat de tocht veel sneller vooruitgaat zonder dat ellendige schaap? Omdat de man nu eindelijk een goeie reden heeft om depressief te worden? Of moet hij gewoon blij zijn dat niet hij, maar dat blatende stuk ongeluk werd opgevreten?»
HUMO En?
De Zeulder «De barrevoetse pelgrim laat dat in het midden. ‘Complexe materie, Lieven,’ zegt hij, ‘ik zou daar een boek over kunnen schrijven!’ En dan wordt er opnieuw gestemd. Wie zal het halen? Wie mag gaan signeren op de Boekenbeurs? De slanke bedrogen moeder of de reizende ouwe hipster? Of halen ze het allebei? En als er geen boeken meer zijn, heeft de bezoeker eindelijk wat meer ruimte op de Boekenbeurs. Want al dat papier neemt verdomd veel plaats in beslag.»
