'Dom Hemingway': een film die begint met een monoloog over piemels kan nooit helemáál kwaad zijn

Laat ons wel wezen: een film die begint met een monoloog over piemels kan nooit helemáál kwaad zijn. Dikke meevaller dat ook de resterende 90 minuten van ‘Dom Hemingway’ – een vunzige komedie die het hart trots op de foute plaats draagt – hetzelfde niveau aanhouden.

''Het is moeilijk om mij nog te choqueren.'' Jude Law

Jude Law, doorgaans een nette jongen, speelt het titelpersonage: een met bakkebaarden als pauwenpluimen getooide brandkastkraker die na twaalf jaar gevangenis terug in de maatschappij wordt losgelaten. Hij laat zich kennen als een onsympathieke narcist, een gevaarlijke vechtersbaas en een ronduit incompetent menselijk wezen. Dat hij toch een door en door plezierig hoofdpersonage blijft, is helemaal te danken aan de alle schaamte overboord werpende en vrolijk balls-out gaande Law.

Jude Law «Toen ik die beginmonoloog las, waarin Dom over de grootte van zijn lid praat terwijl hij een blowjob krijgt, was ik geschokt. En ’t is tegenwoordig moeilijk om mij nog te choqueren. Het exces! Die onbescheidenheid van ’m! Maar het deed me ook luid lachen en ik vind het nog altijd een heel, heel grappige scène (lacht). Ik was meteen aangetrokken tot de stalen kloten van Dom, en zijn wilde levensstijl.»

- Het moet buitengewoon plezierig zijn geweest om hem te vertolken.

Law «Het was een cathartische rol, eigenlijk. Zalig om op die manier even alles los te laten. En het was des te interessanter omdat hij niet alléén maar een vuilbekkende klojo is. Hij heeft ook nuances en laagjes en een oprechte menselijkheid.

»Maar het leukst om te spelen was vooral de swagger die hij heeft. Daar neem je al snel iets van over, heb ik grappig genoeg gemerkt. Wanneer je rondwandelt in zo’n felblauw pak met Cubaanse laarsjes met hakken, dan krijg je als vanzelf een extra scheut attitude (lacht).»

- In sommige scènes spreekt Dom rechtstreeks tot de camera. Heb je thuis voor de spiegel geoefend?

Law «Nee, dat heb ik nog nooit gedaan. Ik heb gewoon heel veel gepraat met Richard (Shepard, de regisseur, red.). Vier maanden lang spraken we geregeld af en overliepen we het script woord voor woord. Meer dan heel kleine wijziginkjes kwamen daar niet uit voort, maar ondertussen schreef ik voor mezelf wel heel Doms achtergrondverhaal uit. Zo wisten Richard en ik exact wat er allemaal gebeurd was dat Dom op het startpunt van het verhaal had gebracht.

»De belangrijkste aanwijzing die Richard me gaf, was deze: ‘Naarmate Doms tirades intenser worden, begint hij zich meer en meer te amuseren. Hij geniet ervan woorden te gebruiken als poëzie. En zodra je dat bij hem begint te merken, weet je dat hij on a roll is, en dat je hem niet meer kunt tegenhouden.’»

- Richard heeft al laten vallen dat hij je als een volwaardige creatieve partner beschouwt. Ben je altijd zo nauw betrokken bij je films?

Law «Ik ben altijd zo veel of zo weinig betrokken als de regisseur wil. Ik zal altijd mijn job doen en ik zal altijd deel willen uitmaken van het team.

»Maar met deze film zat dat anders. Ik vond: de film ís Dom. En dus moest ik, Dom zijnde, mee de touwtjes in handen nemen. Ik moest bij alles betrokken zijn en het project van a tot z begrijpen – dat heeft me enorm geholpen bij m’n vertolking. Richard was daarbij een heel genereuze regisseur: hij wilde net als ik dat Dom fantastisch zou zijn. We hadden al snel een stevige band dankzij onze gezamenlijke liefde voor die dekselse schavuit. We begrépen hem. Wij hadden elkaar nodig en Dom had ons nodig: de perfecte samenwerking dus.»

undefined