Donna Summers 'I Feel Love' en het ontstaan van de elektronische dansmuziek
‘I Feel Love’ voelt nog altijd futuristisch aan, als een reis door tijd en ruimte. Het is vandaag 5 jaar geleden dat Donna Summer overleed en aankomende zomer wordt de revolutionaire single ‘I Feel Love’ al weer 40 jaar oud. Hoog tijd voor een ode, dus.
De stampende, stoïcijnse, mechanische computerbeat zwelt aan en hypnotiseert vooraleer hij verleidt. Daarboven zweeft de stem van discokoningin Donna Summer gemoedelijk mee op de elektronische golven:‘It’s so good, it’s so good, it’s so good, it’s so good, it’s so good’ - betoverende commentaar op de vrije val van een door MDMA aangevoerde spaceshuttle, die in een baan rond Mercurius suist, terwijl buitenaardse wezens luchtkusjes naar ons blazen. Althans, dat is wat wij zien als we onze ogen sluiten. Producer en DJ Ewan Pearson zei in The Guardian over het nummer: ‘It's easy to underestimate it now; it's like Blade Runner – whenever you show that to someone younger, they're not impressed because it looks so familiar. Well, yes – that's because Blade Runner invented our idea of the future. It's the same with I Feel Love.’
In de zomer 1977 brandde ‘I Feel Love’ - oorspronkelijk was het een b-kantje van de single ‘Can't We Just Sit Down (And Talk It Over)’ - bovenaan de Europese hitlijsten.
Kraftwerk - ‘Trans Europe Express’
Eerder was in maart 1977 al het revolutionaire ‘Trans-Europe Express’ van Kraftwerk uitgekomen en de Italiaanse producer Giorgio Moroder en mede-producer Pete Bellotte waren op zoek naar de ‘nieuwe disco-sound’. Voor ‘I Feel Love’ dreven ze de snelheid en de intensiteit van de Moog-synthesizer op en maakten ze de elektronische kickdrum tot het kloppende hart van de dansvloer.
Even terzijde. Voor hij werkte aan ‘I Feel Love’ had de sympathieke Tiroler zijn strepen trouwens al ruimschoots verdiend met die andere monsterhit van Donna Summer, ‘Love to Love You Baby’. Gratis weetje: de originele versie duurt 17 minuten en bevat 23 vrouwelijke orgasmes.
Moroder en Summer gaven swing aan de enen en de nullen. Zij maakten elektronica fysiek aantrekkelijk. ‘I Feel Love’ is de blauwdruk van de platen die later in The Warehouse in Chicago zouden worden gedraaid (hieraan ontleedt het muziekgenre ‘House’ zijn naam). Denk bijvoorbeeld aan ‘Your Love’ van Frankie Knuckles, nog zo’n klassieker:
Na net geen veertig jaar is ‘I Feel Love’ nog steeds in staat gloeiende euforie te veroorzaken op de dansvloer. Een gevoel waar elke dansplaat nadien naar heeft gestreefd: oneindige extase. ‘I Feel Love’ is de muzikale definitie van tijdloosheid. Wellicht heeft dat te maken met het feit dat de tijd ook echt lijkt te stoppen wanneer de dj hem weer eens tussen de nieuwste Maceo Plex en Tale Of Us mixt. Hoewel die twee tracks stiekem 40 jaar jonger zijn, valt dat op de dansvloer nauwelijks op. Nog steeds klinkt de aanzwellende synthesizer als iets uit een galaxy far far away.
De Patrick Cowley-remix uit 1978 is enige remix van het nummer die u ooit nodig zult hebben. Hoewel Giorgio Moroder er niet van onder de indruk was, groeide de mix van 16 minuten uit tot een underground classic en passeert hij - tot op de dag van vandaag - tijdens elke behoorlijke house-avond minstens één keer de revue.
