Dossier Wraak: ouders na de moord op hun kind (1)

Je bloedeigen kind dat vermoord wordt: wie het overkomt wordt vaak voor de rest van zijn leven verscheurd door heftige emoties - verdriet, gemis en onmacht vechten om voorrang. Veel ouders vallen ook ten prooi aan woede en koesteren diepe wraakgevoelens tegen de dader. Vanaf deze week praat Humo met de moeders en vaders van vermoorde kinderen. 'Ik leef niet meer, ik overleef.'

De moeder van Bart Bonroy (18): 'Ik heb levenslang gekregen'

In de nacht van vrijdag 3 februari 2007 werd de achttienjarige Bart Bonroy in Oostende na een ruzie om een sigaret doodgestoken door zijn leeftijdgenoot Kenny Bolle. Bijna drie jaar na de in de media uitvoerig besproken 'sigarettenmoord' is Barts moeder Nicole Roosen de klap nog lang niet te boven.

NICOLE ROOSEN «Bart was de oudste van mijn drie zonen, een lieve, behulpzame jongen die zijn best deed op school en die iets van zijn leven wou maken. Hij zat in het laatste jaar van het middelbaar en wou daarna voortstuderen.

»De vrijdag van zijn dood werd zijn vriend Jilles achttien, en ze gingen die verjaardag samen vieren in Oostende. Het was het laatste weekend dat Bart kon uitgaan, want een week later begon hij aan zijn vaste vakantiejob als hulpkok in een restaurant in De Haan - dat deed hij al sinds zijn vijftiende. Rond halfelf zijn hij en Jilles hier bij ons thuis in Bredene vertrokken. Ik zie ze nog allebei in de keuken staan, terwijl ze grapjes zaten te maken. Ik was niet ongerust als Bart uitging, omdat ik wist dat hij nooit domme dingen deed.

»In Oostende hebben ze een paar cafés bezocht, en rond drie uur zijn ze naar het Marie-Joséplein gestapt, waar ze een taxi terug naar Bredene wilden nemen. Ik stond erop dat Bart 's nachts een taxi nam en niet met zijn bromfiets reed: dat vond ik veiliger. Op het plein stonden ze nog wat te praten en te lachen, toen Kenny Bolle samen met een vriend passeerde. Jilles kende Bolle van vroeger, en ze raakten aan de praat. Tot Bolle vroeg of ze een sigaret voor hem hadden, en Jilles en Bart er geen wilden geven. Daarop is hij hen beginnen te treiteren en uit te dagen. Achteraf is gebleken dat hij ook al een heleboel andere voorbijgangers had lastiggevallen om sigaretten te krijgen.

»Bolle begon redelijk agressief te worden, en Bart zei tegen hem: 'Zou je niet beter stoppen met ruzie zoeken en naar huis gaan?' Daarop sloegen Bolles stoppen door - hij kon het blijkbaar niet verdragen dat iemand hem zei wat hij moest doen. Hij ging vlakbij Bart en Jilles staan, haalde achter hun rug een mes uit zijn zak, plooide het open, en haalde uit naar Jilles. Gelukkig had die een dikke jas aan: hij was nauwelijks geraakt.

»Bart had niet gezien dat Bolle een mes vasthad en riep: 'Wat doe jij nu? Stop daarmee!' Waarop Bolle hém aanviel: hij stak het mes in zijn buik. Barts jas stond open, en uit de autopsie bleek later dat het mes tot aan zijn ruggengraat was doorgedrongen. Bolle had dus al zijn kracht gebruikt.

»Bart viel neer en Jilles heeft onmiddellijk het noodnummer gebeld, terwijl Bolle en zijn kompaan het op een lopen zetten. De ambulance was snel ter plaatse en heeft Bart naar het ziekenhuis gebracht.»

HUMO Wanneer heb jij het nieuws vernomen?

NICOLE «Rond drie uur, het moment dat hij werd neergestoken, schoot ik wakker. Ik keek op mijn wekker, zag hoe laat het was, en dacht: 'O, het is nog vroeg. Bart komt straks pas thuis.' En ik ben weer in slaap gevallen.

»Om kwart voor vier kreeg ik telefoon van het ziekenhuis in Oostende. Een verpleegster zei me dat ik dringend moest komen: 'Er is iets met Bart gebeurd. Het is ernstig. Hij heeft naar u gevraagd.' Op dat moment was hij dus nog bij bewustzijn.

»Omdat ik zelf geen auto heb, heb ik direct een vriendin opgetrommeld om me naar het ziekenhuis te rijden. Onderweg maakte ik me niet te veel zorgen, omdat Bart in staat was geweest naar mij te vragen. Een halfuur later arriveerde ik, maar hij was in de operatiekamer en ik mocht hem niet zien. Op dat moment besefte ik: 'Ik ben hem kwijt.'

»De dokters hebben hem urenlang proberen te redden, maar het was onbegonnen werk: te veel vitale organen waren geraakt, en hij had te veel bloed verloren. Als ze de ene wonde probeerden te dichten, ging de andere weer open. Drie uur later is Bart op de operatietafel gestorven.

»Ik vind het verschrikkelijk dat ik niet bij hem was tijdens zijn laatste momenten. Achteraf heb ik met de verpleegster gepraat die de hele tijd zijn hand heeft vastgehouden. Niet zij, maar ík had dat moeten doen! Bart had haar gevraagd om mij te zeggen dat hij me graag zag. Hij voelde waarschijnlijk dat hij aan het sterven was, en hij moet heel bang geweest zijn. Ik voel me nog altijd enorm schuldig dat ik er niet was om hem te troosten.»

Ouders na de moord op hun kind (2)

HUMO Hoe kwaad ben je op de moordenaar van je zoon?

NICOLE «Ik heb nog nooit zoveel kwaadheid gevoeld! Ik zou willen dat hij voor de rest van zijn leven afziet zoals ik nu afzie. Maar dat zal nooit gebeuren, besef ik, en dat maakt mij nóg kwader.

»Barts moordenaar beseft niet hoeveel levens hij heeft verwoest: het mijne, dat van mijn twee andere zonen, mijn ouders, mijn familie, Barts vrienden en klasgenoten, zijn eigen ouders en familie... Vooral voor mijn ouders vind ik het heel erg. Ik was heel blij dat ze zo lang gezond bleven - ze zijn een stuk in de tachtig - en dan moeten ze zoiets nog meemaken.

»Wat mij ook kwaad maakt, is dat ik heel vaak ongewild met Kenny Bolle bezig ben. Ik kan moeilijk aan Bart denken zonder dat door mijn hoofd schiet hoe hij aan zijn einde is gekomen. Verschrikkelijk, maar het zal voor de rest van mijn leven wel zo blijven.»

HUMO Zou je hem iets aandoen als je de kans kreeg?

NICOLE «Af en toe word ik overmeesterd door wraakgevoelens. Als ik heel verdrietig ben en denk: wat heeft die smeerlap mij toch aangedaan? Of als ik zie hoe Hans en Stijn afzien, en ik hen op geen enkele manier kan helpen. Als Kenny Bolle op dan voor me zou staan, zou ik hem wellicht naar de keel vliegen.

»Enkele maanden na de moord kreeg ik een brief van het gerecht met een voorstel tot herstelbemiddeling: een ontmoeting tussen dader en slachtoffer, omdat dat voor beide partijen 'helend' zou kunnen zijn. Toen ik dat las, dacht ik: 'Wablief?!' Wat verwachten ze eigenlijk van mij? Dat ik die jongen in de gevangenis ga opzoeken, hem een hand geef en zeg: 'Hoe gaat het? Is het niet te lastig in de gevangenis?' Ik heb die brief niet beantwoord, net als alle brieven die ik daarna nog gekregen heb met hetzelfde voorstel.

»Het zou niet zo'n goed idee zijn om mij alleen met Kenny Bolle in een kamer te laten. Ik denk dat ik hem zou aandoen wat hij mijn zoon heeft aangedaan. Oog om oog, tand om tand: dat is de enige vorm van bemiddeling die ik mij kan voorstellen.»

HUMO Sommige ouders slagen erin de moordenaar van hun kind te vergeven.

NICOLE «Dat begrijp ik niet. Vergeven betekent dat je de moord aanvaardt, en dat kán je toch niet?»

HUMO In principe kan Kenny Bolle al over drie jaar een aanvraag indienen om vervroegd vrij te komen.

NICOLE «Ja, en over vijf jaar zou hij weer op vrije voeten kunnen zijn. Ik snap niet waarom zware misdadigers de kans krijgen om al na één derde van hun straf vrij te komen. Dat is toch niet rechtvaardig? Ik vind: als je achttien jaar hebt gekregen, moet je ook achttien jaar opgesloten blijven.

»Wat ik ook niet rechtvaardig vind, is dat iemand die een ander mens heeft vermoord er na een paar jaar cel van af is. Waarom wordt hij niet gestraft in verhouding tot zijn misdaad? Van mij mogen ze de moordenaar van mijn zoon óók met een mes in zijn buik steken en hem dan dood laten bloeden. Maar nee: hij zit in een comfortabele kamer, met tv en PlayStation en alles wat hij maar wil. Zo komt hij toch nooit tot inkeer?

»Hij zit in de gevangenis, maar ik ook. En mijn straf is veel zwaarder, want ik heb levenslang gekregen. En ik heb dat niet verdiend. Integendeel: toen Bart vermoord werd, had ik achttien jaar al mijn liefde en energie in hem gestoken.»

HUMO Hoe denk je dat je zult reageren als je hem ooit op straat tegenkomt?

NICOLE «Ik denk niet dat hij zich ooit nog in Oostende zal durven te tonen. Zijn ouders zijn al naar de Ardennen verhuisd, omdat ze de schaamte niet meer aankonden. Hij zal dat ook wel doen als hij vrijkomt. Dat is waarschijnlijk het beste, want ik ken veel jongens - mijn zonen, mijn neven, maar ook alle vrienden van Bart en Jilles - die hem graag iets zouden aandoen als het zover is.»

Lees het volledige artikel in Humo