Dour 2017 Dag 3: TyfusTeringTelex
Een best of vanop de wei vandaag: wij zagen een eenhoorn, een man in een kamerjas en een sympathieke jongen die ons tot drie keer toe kwam vertellen ‘j’ai trop bu, mec, j’ai trop bu’. Daarom is het natuurlijk Dour: the madness continues.
Over madness gesproken: dag 3 en nog geen taferelen gezien zoals die ene kerel die zijn handen wast in het urinoir. Wel al één iemand abusievelijk curryketchup zien bestellen bij zijn frietjes *** Ieuw! *** Prettig gestoord is ook Alex Cameron, een Australisiche singer-songwriter/dorpsgek die nog niet zo lang geleden optrad met fake littekens en pokdalige huid opgeplakt. Zijn kleerkast is blijven steken anno 1985 en hij tapt uit hetzelfde vaatje als Twin Shadow, maar hij zingt alleen over losers, loners en venten die seks zoeken op het internet *** Fijn dat u meeleest, trouwens *** Hij trad op in La Petite Maison Dans La Prairie omstreeks vijven: godgeklaagd vroeg op dag 3. Maar hij gaf daar wel een goeie show. Wij onthouden vooral nieuwe song ‘Candy May’ en de quote: ‘Men zegt dat je niet gelukkig moet zijn als je er goed uitziet, maar ik zeg dat je er niet goed moet uitzien als je gelukkig bent’ *** Cocaine Piss, één tent verderop, kwam daarentegen niet veel verder dan een ‘fuck you’ en wat onheilspellend gegrom. Frontvrouw Aurélie Poppins kwam twintig minuten lang met een velletje schuurpapier over het gezicht van elke toeschouwer wrijven terwijl haar band door Steve Albini goedgekeurde anderhalveminutenpunk bedreef *** En wij maar roepen: ‘Nog! Nog!’ *** Ons masochistische kantje dreef ons later nog langs de tent waar het Franse duo HER muziekjes stond te spelen die in het programmaboekje beschreven staan als ‘sensuele pop’ *** Helaas: die van ons bleef slap in de broek hangen *** Meer beweging bij de Britse ex-Rudimental-chanteuse Anne-Marie, die als een bontgekleurde hinde de mainstage kwam opgehuppeld *** In haar repertoire veel degelijke, maar vooral anonieme hits (‘Do It Right’ is de beste), die evenwel heel goed binnenkomen tijdens de voorzichtig naderende avond van een druilerige festivaldag *** Fun fact: in het Engels betekent dour zoveel als ‘grauw, teneerdrukkend, donker’, maar in het Frans wil het vooral zeggen, ‘Pintjes drinken en scheetjes laten’ *** Dat wist Anne-Marie, maar dat wist ook de vrolijke Congolese Belg Témé Tan, die een bonte hutsepot bereidde van Afrikaanse ritmes, Four Tet-elektronica en Franstalige hiphop: een zonnestraaltje met een lelijk hemd aan *** Omdat er nadien even geen fuck te beleven viel: even gepasseerd langs de Jupiler Boombox *** De KluB C heeft niet langer de lulligste podiumnaam: proficiat, Herman! *** In die Boombox stond ene Kano te spelen, een Brit die een mengeling bracht van hiphop en drum-‘n’-bass, wat zo ongeveer even goed binnenkwam als die beschrijving doet vermoeden *** Hij had een nummer mee met de echt waar niet door ons verzonnen naam ‘GarageSkankFREESTYLE’ en had verder helaas helemaal niks te maken met het gelijknamige personage uit de gamereeks ‘Mortal Kombat’ *** Na tien minuten ongeïnspireerde rhymes over fletse beats waren wij nochtans wel bereid tot een goeie fatality *** Verwarring alom toen Blonde Redhead, een immer sympathiek groepje, zélf hun soundcheck kwam doen. Ten eerste zien de broers Simone en Amedeo Pace er heden echt exáct hetzelfde uit, tot hun wilde grijze haardos en gladgestreken wit hemd toe. Ten tweede leek het alsof ze al aan hun set begonnen waren en gewoon héél rommelig speelden *** Niks van aan: Blonde Redhead, vaste klant op Dour, blies wolkjes potige droompop over de wei. Herderinnetje met dienst was als vanouds de fonkelende frontvrouw Kazu Makino *** Terzelfdertijd ging het bleekscheetgehalte voor The Last Arena gevoelig de hoogte in dankzij het aantreden van Two Door Cinema Club, een groepje dat al sinds haar ontstaan probeert te doen alsof het géén jongenspopgroepje is, maar wel een Serieuze Indieband *** Schijn die ze welgeteld één plaat lang hebben kunnen ophouden (‘Tourist History’ dateert van 2010) *** Wat ze vandaag bijhadden, waren vooral nummers (‘This Is the Life’, ‘Bad Decisions’, ‘Changing of the Seasons’) die de Backstreet Boys in de jaren 90 met opgehaalde neus richting 5ive hadden geschoven *** Wat een contrast met het loeiende The Kills, al anderhalf decennium lang even rock-‘n-roll als een zwerver die op een kruispunt zijn ziel verkoopt aan de Duivel *** Maar daarover meer in een apart verslag *** Headliner van de dag was natuurlijk Nas, die een nieuwe plaat te verkopen had, maar desalniettemin alleen oude nummers speelde *** Wij waren allang blij dat-ie – na het afzeggen van Earl Sweatshirt en Solange gisteren – überhaupt kwam opdagen *** Wat wij ons afvroegen: kénnen millennials nummers als ‘N.Y. State of Mind’ en ‘Life’s a Bitch’ nog? ‘Illmatic’ kwam uit in 1994 en is dus even oud als de gemiddelde Dour-ganger *** Ook daarover meer in een apart episteltje *** Wat gebeurde er nog in de zwoele nacht? Bij Blawan stond iemand tegen het tentzeil te pissen. Tijdens het wachten op Pusha T, wiens vlucht vertraging had opgelopen, leegde iemand met één prachtige straal zijn maaginhoud. En tenzij we ons héél erg vergissen werden er vlak voor ons, tijdens de EDM van Snakehips, nog wel meer lichaamssappen uitgewisseld *** Wij waren overigens héél graag gebleven voor de Russische dj Nina Kraviz, maar ons tentje riep: morgen nog een dag *** Tot dan!
