Dour 2017 Dag 4: TeringTyfusTelex

Dronken mensen die op uw tent zijn komen pissen, dood vogeltje in de mond, per ongeluk bij Pendulum beland? Allemaal verleden tijd: dag 4 is geen moment om erbij te gaan liggen. Play on, playas!

Een goeie tip om de motten uit uw kleren en de kettingzaag uit uw kop te jagen? De kaakslag van achtereenvolgens Oathbreaker en Brutus vlak na het opstaan: een dubbele uppercut van Vlaamse makelij *** Straks ook nog Alcest én Amenra: dit is de dag van de zware metalen *** Maar probeer dat maar eens diets te maken aan François & The Atlas Mountains, een Frans-Brits groepje dat in een pikdonker, bloedheet Le Labo door elk tentflapje de zon deed schijnen, ook al was die buiten nergens te bekennen *** Denk aan vroege Vampire Weekend met veel roffelende percussie en gesynchroniseerde danspasjes *** Wil u ónze danspasjes eens zien? Gewoon afzakken naar Acid Arab, een Frans trio gespecialiseerd in verrassend intelligente, koele robotelektro met Oosterse kruiden *** Dat is, let wel, een aanbeveling noch een goed idee *** Wél een goed idee: als de wiedeweerga de muziek checken van Jonwayne, de dikste, blankste rapper sinds Action Bronson *** Zijn recente tweede plaat, voor het gemak ‘Rap Album Two’ geheten, is een geweldige, minimalistische pegel over ‘s mans haat-liefdeverhouding met hiphop, touren en de drankduivel *** Op Dour stond hij gewoon stil op podium terwijl een lijzige beat almaar verder dreunde. Verder was er niks te beleven, maar tóch was het boeiend, spannend en bijwijlen verpletterend goed *** Wat zeggen wij? Een absoluut Dour-hoogtepunt dat wij in deze sterrenloze telex toch met plezier ****1/2 geven *** Soms wéét je gewoon dat iets goed gaat zijn: Kevin Morby was jarenlang de bassist van Woods, en laat dat nu net een dijk van een liveband zijn *** Ook Kevin zelf – een betere Kevin dan Janssens én De Bruyne – is goed bezig, met twee prachtige platen (‘Singing Saw’ en ‘City Music’) op twee jaar tijd *** Live gaan zijn nummers, die steevast titels dragen zoals ‘I Have Been to the Mountain’, meestal zo: ze beginnen als trage bergriviertjes die zachtjes klateren, dan in een kleine stroomversnelling terechtkomen en uiteindelijk uitmonden in een woeste, kolkende rivier *** Van die muziek die je op slag gaat vergelijken met rivieren, quoi *** Vijf minuten blijven hangen bij de indietronica van Jagwar Ma, en dan op naar Shobaleader One, het heerschap dat in de jaren 90 geschifte IDM maakte onder de naam Squarepusher *** Heden is hij – that is: Tom Jenkinson – gespecialiseerd in een nietsontziende mengeling van elektronica en fusionjazz *** Er stonden vier belachelijk getalenteerde muzikanten in de Jupiler Boombox, die dan ook nog eens allemaal een supercool LED-masker ophadden én de ziel uit hun lijf speelden, maar of wij van die breakcorejazz nu opgezweept, verrukt dan wel anderszins geëmotioneerd werden, dat is een andere vraag *** Heel chic en zo, maar eerlijk gezegd: wij waren blij dat we konden afzakken naar The Last Arena, waar het met De La Soul – hoe goed, slecht of middelmatig het optreden verder ook zou zijn – in ieder geval chill zou worden *** Méér over de stokoude, maar toch nog verrassend levendige hippety-hop van Maseo, Dave en Posdnous in ons volledige verslag! *** Van Bazart – ja, die waren er ook bij vandaag – kan je veel zeggen, net zoals je over álle hypes veel kan zeggen, maar het is een feit dat ze op relatief korte tijd een dijk van een liveshow in elkaar hebben gebokst *** Met nummers als ‘Echo’ en ‘Chaos’ stelden ze vanavond hun kandidatuur voor headliner en ‘Goud’ was ook op Franstalig grondgebied het bommetje van het festival. Zij kunnen iets *** Daarbij is Mathieu Terryn – niet die van Olga – een fucking goeie frontman geworden *** Alleen zat hij wat al te fucking gretig fucking veel fucks in zijn fucking bindteksten te fucken *** Fuck! *** Hey, liever snel naar de hel dan traag naar de hemel, toch? *** De kans dat u daar de jongens van Phoenix tegenkomt, is betrekkelijk klein: vroeger waren het frisgewassen jongens, nu zijn het frisgewassen heren *** Het was niet hun schuld dat ze veel te laat aan hun set begonnen: die vertraging hadden ze geërfd van De La Soul *** Ze konden er evenmin aan doen dat het, nét wanneer zij hun eerste noot inzetten, begon te regenen, maar het was wel ironisch, want er is weinig muziek die zo hard om zonneschijn schreeuwt als die van Phoenix *** Heel plezant om nummers uit hun onderschatte topplaat ‘Wolfgang Amadeus Phoenix’ (onder meer ‘Lasso’ en ‘Lisztomania’) te horen, maar daarna werd het ons toch een beetje te nat *** De meisjes die net van bij Bazart kwamen, zeiden daar nochtans niks van te merken *** Door de regen werden gelukkig wel de hipsters ontmaskerd: opeens kwamen ze boven, die lelijke, ‘F.C. De Kampioenen’-achtige ninetiesfrakjes van bont appelblauwzeegroen en lila *** Een paar van hen probeerden beschutting te zoeken in La Caverne, waar op dat moment net het machtige Amenra aantrad: ze werden meteen weer naar buiten geblazen *** Men noemt het genre van Amenra nog altijd ‘postmetal’, maar daar kunnen wij verder helemaal niks aan doen *** Alleszins was het een nogal traag op gang komende show die gaandeweg aan intensiteit won en ons toch minstens twee of drie keer met huizenhoog kippenvel de onderkin van onze buur deed kietelen *** Normaal gingen we nog naar Machinedrum kijken, maar we zijn blijven plakken: sorry *** Over de langst uitgesponnen mop zonder clou in de ganse muziekindustrie hebben we ook nog een apart verslag klaar: Die Antwoord, ja ja, maar dan wel op een vraag die niemand ooit heeft gesteld *** Rest ons nog te melden dat Roman Flügel onwaarschijnlijk goeie Duitse techno bracht die de nacht helemaal openbrak, en dat we daarna niet meer zijn blijven wachten op Casual Gabberz *** Moesten het nu nog diehard gabbers geweest zijn: jááá *** Slaapwel, Dour!