Dour, dag één: het verslag van Onze Man

Dour un jour, Dour toujours. Het heerlijk lastige puberjong onder de festivals is elk jaar weer le bordel. Onze Man overleefde alvast deel één. En noteerde - volgens sommige bronnen vanuit een ambulance - het volgende.

Gallows (***)
Wat?

Schreeuwen om liefde.

Wat vond Humo?

Frank Carter - half mens, half tattoo - dropte enkele dagen voor Dour een bom in het hardcore-cirkeltje: de man kan zich niet langer vinden in het parcours van Gallows, en verlaat de groep. 'Afscheid van een vriend,' redeneerde zijn posse, en dus stond de Marquee aardig vol voor één van de laatste optredens van Gallows mét Carter.

Die nam het er nog eens goed van: al tijdens de eerste nummers dook hij het publiek in. En wanneer hij vroeg om in de mastpalen van de Marquee te klimmen en van daaruit vrolijk weer het publiek in te diven, dan dééd u dat gewoon - net zoals toen hij vroeg om een gigantische circle pit te vormen. Alle truken van de hardcorefoor, quoi.

Neen, dikke mik zou het niet meer worden tussen Gallows en de security - een sigaretje roken zat er niet in, want onophoudelijk dienden er crowdsurfers afgevoerd.

Ergens halfweg bloesemde een kekke gastzangeres het podium op - een poreus bloempje, dachten we, enigszins miscast tussen al dat bruut geweld. Tot ze d'r scheur openzette, en daar een rauwe oerkreet bleek te wonen. Assez indrukwekkend.

Helaas, hier eindigt de ode, want de Chef Muziek heeft ons verboden nog verliefd te worden op hupse frontzangeressen, stoutmoedige bassistes en naar een streepje tederheid en een stevige beurt talende pianomeisjes.

Soit: op ons sterfbed zullen we niet vragen naar de melodieuze metalcore van Gallows, maar de lads loeiden wél vrolijk onze Dour op gang.

Ondertussen, ergens anders...

Charles Bradley
indie kid
Lucy Lucy!

... twijfelde u, met één oog op de buienradar, tussen sneakers en laarzen, tussen regencape en Hawaï-hemd. En tussen joint en filtersigaret, maar dát zullen we uw ouders heus niet gaan vertellen.

Channel Zero (***)
Wat?

Met liefs uit de SM-kelder: Franky De Smet-Van Damme!

Wat vond Humo?

'Feed 'Em With a Brick', de nieuwe plaat van Channel Zero, luidt een grondige koerswijziging in. Ze staat vol poezelige luisterliedjes over herders op zoek naar een herderinnetje, de geneugten van een forse boswandeling, en macrobiotisch koken. Not! Onze favoriete Franky De Smet-Van Damme en z'n mannen spelen nog altijd loeiheet opgediende metal. Nieuw werk als 'My Freedom', 'Angel's Blood' en 'Hammerhead' - in schattig Frans ingeleid met een politiek statement: 'On est tous des Belges!' - hakte erin als een vers geslepen slagersmes in een filet de boeuf. Hang ergens een tricolore te wapperen!

Ondertussen, ergens anders...

... liep La Petite Maison vol voor de minimalistische maar très dansbare elektro van Gold Panda.

... kregen wij al drie joints, één free hug en een dronken negentienjarige aangeboden.

Kyuss Lives! (**1/2)
Wat?

De jeugd van Josh Homme.

Wat vond Humo?

Hoe kan een mens níét blij zijn met Kyuss, het stelletje ongeregeld dat op een blauwe maandag - het kan ook een dinsdag geweest zijn, in de woestijn telt men de dagen niet - de stonerrock uitvond? Ze bedachten muziek voor rood gelipstickte blondies in een leren jekker en mannen met mossige bakkebaarden, maakten Queens of the Stone Age ready for take-off, en weten waarvoor een gitaar gebruikt dient: mishandeling.

De reïncarnatie zonder Josh Homme - en met de Belgische gitarist Bruno Fevery - heet Kyuss Lives! en hakte op het hoofdpodium de boel in mootjes - een testosteronkuur.

Waarom dan toch maar twee en een halve ster? Omdat we het heimwee naar Homme van ons lijf konden pellen, tiens. En omdat het af en toe een béétje leek op retro-headbangen voor veertigers.

Wel cool om frontman John Garcia nog eens loos te zien gaan - de biker van wie je hoopt dat hij je een paar gram hasj verkoopt in plaats van een oplawaai. Hij had zijn broek ter hoogte van het kruis stevig aangesnoerd, en hell, er leek daar voldoende voorhanden om in te snoeren. Slecht voor ons zelfvertrouwen!

Ondertussen, ergens anders...

... hadden alle gevoelige zieltjes verzameld in de Magic Sound System voor de fezelblues van The Bony King of Nowhere.

... constateerde u welgemutst dat het bij enkele nichterige regenbuitjes was gebleven, en vierde u dat met drie pils.

Foals (****)
Wat?

De nieuwe Bloc Party, verdomme.

Wat vond Humo?

Stel u Bloc Party voor dat iets vuils doet met Klaxons, Franz Ferdinand dat gaat shoppen met LCD Soundsystem. Of The Rapture die samen met Yeasayer een partijtje geven. Foals - uit Oxford, twee prachtplaten uit - toverde met superieure math rock. Glammy, opwindend als een uit het korset geglipte tiet, en gebracht met de bravoure van young boys met een bobbel in de broek.

'Spanish Sahara' was van een onbegrijpelijke schoonheid - de Marquee vroeg uit één mond om een kippenvelscrubber, en in onze fantasie zetten ijsschotsen in een noordelijke zee ver van hier het op een simultaan heupwiegen - en in 'Two Steps, Twice' pakte Yannis Philippakis uit met een indrukwekkende stagedive.

Een échte frontman, trouwens, die Philippakis: die melancholische Kele Okereke-hook in zijn stem kleurde wondermooi bij de catchy keyboards en de kranige jongehondenrock van de rest van de groep. En bij het idolate dansen waarmee ú Foals bedacht.

Geen twijfel mogelijk: James, de vier sterren.

Ondertussen, ergens anders...
Netsky (***1/2)
Wat?

Boris Daenen heten, maar de wereld veroveren.

Wat vond Humo?

Dat het niet imposanter kon: de helft van de wei stroomde naar De Balzaal om er compleet nuts te gaan op de geschifte drum'n'bass van Netsky - nom de plume van Boris Daenen. Weemoedig én opwindend, dansbaar én geschikt om een lad of ladette op binnen te draaien. Netsky is het poepegatteke waar een mens urenlang op kan blijven suikerkauwen.

Ondertussen, ergens anders...

... stond de andere helft van de wei naar Cypress Hill te kijken. Nostalgiemomentje!

...betaalde Strip Steve het gelag in de Dance Hall: een dj-set voor tweehonderd man, een paardenkop en een stonede sloerie. Aangename kennismaking, Sylvie uit Froidfontaine!

Boys Noize (***1/2), Tiga (**), Laurent Garnier (****)
Wat?

We doen een dansje rond de tafel.

Wat vond Humo?

Gitaargeil had de dag ingepalmd, maar na middernacht wordt er in Dour vooral booty geshaket. Het immer exquise Boys Noize bewees dat er in de Dance Hall een maximum capaciteit is - héérlijk elektrofeestje. Tiga, nochtans een keurmerk voor clubbers, miste dan weer de punch om ons tot echt extatische dansjes te verleiden. Maar ingehouden dansen is ook tof. En tot slot een eremedaille voor Laurent Garnier: kan ondertussen rustigjes op pensioen, maar verkoos om vijf (vijf!) uur lang te draaien in La Petite Maison. Toegegeven: zo rond vier uur stuikten wij tegen het canvas - was het die mix van ketamine, paddo's en flauwig pilsbier? - maar volgens op dat uur niet erg betrouwbare bronnen draaide Garnier er in zijn laatste uur 'Klein Klein Kleutertje', 'Gold' van Spandau Ballet en 'Zone goeie hemme wij nog nie gehad' door.

Ondertussen, ergens anders...