Dour, dag twee: het verslag van Onze Man

Feestje, vanochtend in het hoofd van Onze Man - van het soort waar een welgemikt 'Hang the dj' bij past. Desalniettemin lijstte hij punctueel zijn Dour-parcours van dag twee op.

Totally Enormous Extinct Dinosaurs (**1/2)
Wat?

Iets met pluimen.

Wat vond Humo?

Dat totally enormous bleek wel mee te vallen: 't betrof één man achter de knoppen - Orlando Higginbottom, door zij-die-het-kunnen-weten vooruitgeschoven als het nieuwste electrosnoepje. Zou best kunnen: we hoorden vetgevoerde dubstep, drum'n'bass en electro waarop het prettig kniezwengelen was, en 't werd algauw een vrolijke boel in De Balzaal.

Een doorgedreven training voor onze lachspieren, ook: Higginbottom had twee danseressen met pluimen - op hun kop, boys - mee die enige ritmiek etaleerden. Met permissie: 't betrof het soort dansjes dat wij in het tweede leerjaar van juffrouw Suzy onderwezen kregen.

Tijdens het laatste nummer vroeg Higginbottom u om, handen in de lucht, rond uw eigen as te draaien. Een dolkomisch zicht: volksdans is le nouveau rock-'n-roll!

Ondertussen, ergens anders...

Das Pop

... bewezen The Qemists in de Dance Hall dat drum'n'bass aan metal uithuwelijken kán - u danste u een kloeke okselvijver.

... ontdekte u buiten de wei dat een carwash ook bruikbaar is als douche - priceless zicht.

The Do (***1/2)
Wat?

De vrouwelijke versie van Cowboy Henk kan ons krijgen.

Wat vond Humo?

Olivia Bouyssou Merilahti is een Parisienne met Finse roots. We herhalen: een Parisienne met Finse roots - sounds like De Ideale Vrouw die ons weleens in een lucide dagdroom gezelschap houdt. Ze oogt als de blonde La Roux: killer blik, Cowboy Henk-kuif, en charmant in fashion. En ze voert een groepje aan dat The Do heet (met zo'n slash door de o, maar we vinden het tekentje niet op ons toetsenbord), en ronduit briljant stond te wezen in de Marquee.

Muzikaal zat het ergens tussen St. Vincent en I Blame Coco in - superbe indie met gitaren, blazers, alle soorten percussie, en die klok van een stem. En de songs, de sóngs: kleine kunstwerkjes - vol dreiging, liefde en jonge opwinding.

Bref, wij in katzwijm, al helemaal toen hitje 'On My Shoulders' werd ingezet - een fragiel luisterliedje zonder kleren dat in de finale een alle-remmen-los-spierbundel werd. Het vlugzout, en snel!

Ondertussen, ergens anders...

... hoorden we u aan een eetstalletje vragen of de calamares misschien ook zonder frieten konden - het (Franse) opschrift 'calamars frits' sorteerde enige verwarring.

Mogwai (**1/2)
Wat?

De apocalyps - bij daglicht, en met een horrelvoet.

Wat vond Humo?

Om demonen uit te drijven verkiezen wij Mogwai boven de psych - postrock boven therapie. Op Cactus liepen we als herboren ons leventje weer in: Mogwai dronede zich er door een mindfuck van een set - 't liep tegen middernacht, uit de boxen spatte superieure gitaaracrobatiek, en geen konijntje in het Minnewaterpark dat aan tinnitus ontsnapte.

't Is dát optreden dat we zullen koesteren, want in Dour liep de apocalyps met een horrelvoet. De omstandigheden, meneer: het daglicht was nog aan het verkleuren toen Mogwai aan z'n set begon, en misschien was het hoofdpodium níét de geschikte plek voor een rondje instrumentale ernst. Bovendien klonk het eerste deel van de set naar Mogwai-normen eerder bedaagd - even gleden onze gedachten zelfs af naar vlinders, koolmeesjes en schattige perelaars. Dat was niet de bedoeling.

Neen, dan liever het robuuste tweede deel van de set. Toen lieten we ons wél in trance wiegen tot we plots ergens op een Autobahn reden in een aftandse Volvo - op de achterbank een lifter met bruin bier. Neonlicht sputterde, heimwee raasde, geluk gloorde.

En zo kwam het toch nog goed met die demonen.

Ondertussen, ergens anders...

... toeterde Klaxons de Marquee het delirium in.

... kregen wij van een frietenbakster op de wei uitgelegd waarom het verplicht met de handen eten is in Dour: vorkjes zijn verboden omdat de koeien die de wei door het jaar bevolken erin zouden kunnen stikken. No kidding.

Pulp (****)
Wat?

De ultieme prentbriefkaart uit de jaren '90.

Wat vond Humo?
britpop kids

Het was zwelgen, zwélgen in de romantiek van 'Do You Remember The First Time?' en 'Pencil Skirt', juichen, júíchen bij de glam van 'Disco 2000', en huilen, húílen om de glorie van fris verliefden in 'Something Changed' en de bepoederde hunker van 'Babies'. 'Oh I want to take you home. / I want to give you children. You might be my girlfriend, yeah.' Duizend keer op het punt gestaan om die lines per sms naar Onze Muze te sturen - toch niet gedurfd.

'Underwear' bleek nog steeds het anthem voor de van verlangen smeltende tiener. Petite histoire van Cocker: die song speelden ze voor 't eerst live bij hun vorige passage in Dour, in 1994 - de lyrics waren nog niet klaar. Hyperventileren was de enige optie bij 'Feeling Called Love' - een dandyesk fresco, heerlijk om in te tuimelen. En 'Bar Italia' was de verontrustend mooie ballade à l'anglaise die we nodig hadden.

En dan was er nog 'Common People': extase in honderd kleuren.

Ondertussen, ergens anders...

... was u een geweldig concert aan het missen.

Duchess Says (***1/2)
Wat?

Knettergekke punkette breekt het kot af.

Wat vond Humo?

Annie-Claude Deschênes

Duchess Says was hyperaanstekelijke tik-tak-punk - denk: de energie van The Yeah Yeah Yeahs, denk: het esprit van The Ramones, en denk: de aangeklede versie van The Kills. Met een punky rotvaart sjeesde Deschênes door de set - we onthouden ongein als 'Takatak', 'Gainsbourg' en 'Back Flag'. En vooral: dat het dikke, dikke fun was.

Ondertussen, ergens anders...

... danste u zich het gat van het lijf, op Rusko bijvoorbeeld, en Len Faki, en de onnavolgbare Partyharders. A demain!