Dr. De Zeulder: theaterdirecteur is het zwaarste beroep

De discussie over zware beroepen zal pas stoppen als élk beroep als zwaar wordt erkend. Dat zal nog wel even duren. Intussen kan het geen kwaad om wat aandacht te schenken aan de allerzwaarste beroepen. Maar welke zijn dat? Het is een vraag die alleen een medicus kan beantwoorden.

'Slisse en Cesar, dat is pas helemaal nu!'

HUMO Wat is volgens u het allerzwaarste beroep?

Dr. Koen De Zeulder «Artistiek leider van een theatergezelschap, wat is me dat een rotstiel, zeg! Er komt geen hond naar je stukken kijken, maar de jankendste honden staan wél aan wal, als je mijn hermetische beeldspraak begrijpt.»

HUMO Nee, ik begrijp ze niet helemaal, vrees ik.

De Zeulder «Kijk, je laat een ballonnetje op over teruggekeerde IS-strijders op de planken, en het zit er al bovenarms op. Alsof niet iedereen het recht heeft om artistiek bezig te zijn! Of je programmeert een stuk van Hugo Claus dat in de jaren 70 al enigszins oudbakken overkwam. ‘Leuk voor de ouwetjes,’ denk je als theaterdirecteur, ‘beetje onschadelijke herrie, beetje brave nostalgie, want het jonge volk krijg ik sowieso niet meer over de vloer.’ Resultaat: gedoe, omdat een andere context in een andere context helemaal anders overkomt, of zoiets. Het is om wanhopig van te worden.

»Je hebt er natuurlijk ook die dapper blijven vernieuwen. Die brengen hightech comedy met projectieschermen, microfoons en bliepgeluidjes. Allemaal onder het motto: daar gaan de millennials van smullen! Dat gaat knallen op Twitter en Instagram! Maar wat zegt de jeugd na afloop? ‘Slisse en Cesar, dát is pas helemaal nu! Want dat is authentiek, dat is gezonde retro, dat is puur vintage theater, dat is back to basics. Past helemaal in het post-hipstertijdperk. Het gaat over dingen waar elke twintiger en dertiger mee bezig is: vriendschap, relaties, het samenleven enfin. En Slisse en Cesar brengen een message: be yourself! Recht voor de raap, en dat juichen wij toe.’»

HUMO En juicht u dat ook toe?

De Zeulder «Ik zal een raap nooit toejuichen.»

HUMO Dat was niet de vraag.

De Zeulder «Nee, maar het was wél een antwoord, bij wijze van filosofisch tussenwerpsel. Want waarom zou ik een raap toejuichen? Omdat ze haar best heeft gedaan? Zeker niet, want misschien heeft die plant gewoon meer talent dan zijn soortgenoten. We gaan Van Avermaet toch ook niet toejuichen omdat hij de top van de Bosberg haalt zonder één keer te moeten afstappen?»

HUMO Maar als hij als éérste bovenkomt, ligt dat toch anders?

De Zeulder «We zullen nooit weten wie als eerste de top van de Bosberg heeft gehaald. Het was vast niet met een fiets, maar misschien wel met een logge kar met houten wielen die hij zelf moest trekken, met daarop twaalf jonge meisjes die aan de goden moesten worden geofferd. En die kinderen maar zeuren, in plaats van even mee te duwen. En geen mecanicien te zien, laat staan een sportdirecteur of een verzorger, of iemand die je onderweg van eten en drinken voorziet!

»Maar wist je dat er in Antwerpen vorige week drie pop-upwinkels zijn geopend rond Slisse en Cesar? Zomaar, spontaan! Je kunt daar koffiemokken kopen, Slissebretels, Cesarhoedjes, en T-shirts met de integrale beroemde ‘wette kik et?’-dialoog erop gedrukt. Dat zegt genoeg!»

HUMO We hadden het over zware beroepen. Is stratenmaker bijvoorbeeld geen zwaarder vak dan theaterdirecteur?

De Zeulder «Nee! Ten eerste, een stratenmaker maakt nooit jarenlang plannen voor een prachtige, ontroerende straat, om uiteindelijk te horen dat hij geen subsidie krijgt. De grondeloze stress die dat met zich meebrengt, blijft hem bespaard. Ten tweede: een stratenmaker moet achteraf nooit in de pers lezen dat zijn straat een totale mislukking is. Dat hij zijn klinkers niet in dat hopeloos verouderde visgraatverband had moeten leggen. Dat het fietspad oppervlakkig is. Dat de afvoerputjes voorspelbaar zijn. Stratenmakers hebben een luilekkerleventje, wat dat betreft.»