Dr. Dre - Compton
Jarenlang kondigde Dr. Dre - producer, manager, zakenman, hiphopgoeroe en indertijd bezieler van het machtige Niggas With Attitude aka N.W.A. - zijn magnum opus aan: dat moest ‘Detox’ gaan heten en minstens veertig onsterfelijke cuts beslaan. Dat ‘Detox’ uiteindelijk ‘Compton’ is geworden, zit zo: Dre heeft, samen met onder andere z’n N.W.A.-maatje Ice Cube, de één dezer te verschijnen biopic ‘Straight Outta Compton’ gefinancierd en geproducet. Naar eigen zeggen inspireerde het observeren van de acteurs hem dermate (het kijken naar iemand die zijn jongere zelf speelde, dus – how navelstaarderig can you get?) dat hij de studio in trok om een nieuwe plaat op te nemen.
De homie in u weet dat ‘Straight Outta Compton’ in 1988 ook de titel was van het legendarische debuut van N.W.A., deze laatste worp wil een soort straight back into Compton zijn; full circle middels een grande finale, en dan niks meer. Yep, zijn ego vult meer boeinghangars dan ooit.
De beste rap en hiphop blijft incontournabel en hotter than the sun in hell, maar Dre & co. moeten toegeven dat ze met hun neus toch een béétje in het eigen achterste zitten. IS en honderd andere prangende problemen ten spijt, buigen ze zich nog over exact dezelfde issues als dertig jaar geleden, te beginnen met pocherig gebral over hoe geweldig rijk/well hung/goed in bed/belangrijk ze wel zijn. Soms gaat dat megalomane geëmmer zwaar uit de bocht, zoals wanneer Eminem (één van de 22 (!) gastrappers) beweert ‘I even make the bitches that I rape come’. Zouden we zo’n zin pikken van om het even wie anders, een acteur, een zanger, een politicus…?
Andere favoriete onderwerpen gaan als vanouds van Dre zelf (da’s alvast geen verrassing) tot het afslachten van vrouwen (in ‘Loose Cannons’). De goeie dokter positioneert zich eens te meer als peetvader van alles en iedereen (‘I’m the motherfuckin’ one to breed ’em and feed ’em’), herschrijft waar nodig de geschiedenis en geeft de arm der wet er nog maar eens van langs in ‘Deep Water’, over de door de NYPD van kant gemaakte Eric Garner. Maar wat met die ándere, níét politiek correcte waarheid? Hoe is het om agent te zijn in een wijk waar achter elke deur een opgefokte, gewapende, dolgedraaide gangsta kan schuilen? Je zou voor minder af en toe tiltslaan.
Los van alle scheldpartijen is Dre ondertussen ook gewoon een gezapige pater familias geworden, die vaak zijn middelbareleeftijdbezorgdheid uit over de jeugd van tegenwoordig: meisjes die te snel vrouw willen worden, jongens die hun leven verspillen op sociale media… Allemaal tot op zekere hoogte waar, maar ook gezeur. En dan dat gedoe over Compton... Als één ding bijna alle rappers verenigt, dan is het wel dit: homies lullen een eind weg over hun neighbourhood, maar bij de eerste financiële meevaller verhuizen ze er zo ver mogelijk vandaan.
‘Compton’ is uiteindelijk een cd, dus: levert al dat egocentrische gezeur muzikaal iets op? Zijn de beats oké? Vaak wel. Het is alvast níét een hoop bij elkaar geschraapte overschotjes van een vadsige poenpakker (parttime filantroop Dre doneert de opbrengst volledig aan kunstonderwijs in Compton). Maar een meesterwerk is het evenmin. Daarvoor vallen de zestien cuts te vaak terug op gimmicks die tijdens de hoogdagen van N.W.A. choquerend en vernieuwend waren, maar nu verworden zijn tot cliché’s – samples van pistoolschoten incluis.
Maar laat ook ik niet te veel muggenziften: ondanks alle bezwaren is dit een waardig afscheid, met degelijke bijdragen van Ice Cube, Kendrick Lamar, Xzibit, The Game, Justus en de alomtegenwoordige Snoop.
Bekijk de trailer van 'Straight Outta Compton':
