Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb

Alweer járen geleden dat we nog eens konden genieten van de beste dolkomische, gitzwarte satire aller tijden: ‘Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb’ van de nooit overtroffen Stanley Kubrick.

Daarin zet een geschifte Amerikaanse generaal in volle Koude Oorlog een nucleaire aanval in op de Sovjet-Unie. Dat leidt tot lastminute politiek gekonkelfoes, gestuntel in de cockpit van de bommenwerper, ongemakkelijke telefoongesprekjes tussen de Amerikaanse en de Russische president (‘Vervelend nieuws, Dmitri!’) en de meest legendarische geschrapte scène uit de filmgeschiedenis: het taartgevecht in de prachtig vormgegeven War Room (‘No fighting in the War Room!’). Nu is dat uitzonderlijke prachtstukje uit 1964 eindelijk nog eens op tv, wat ons tot een spiksplinternieuwe tv-tip noopte met fun facts die u hopelijk nog niet wist:

'Columbia Pictures drong erop aan dat Peter Sellers vier rollen voor zijn rekening zou nemen.'

:: Columbia Pictures wilde de film alleen financieren als Peter Sellers maar liefst vier rollen voor zijn rekening zou nemen. De reden voor die gekke eis? Bij Columbia hadden ze het idee dat Kubricks vorige, de Nabokov-verfilming ‘Lolita’, het alleen maar goed had gedaan dankzij Sellers vertolking, waarvoor hij in de loop van de film verschillende identiteiten aannam. Uiteindelijk speelde Sellers drie rollen (met verve: eat your heart out, Eddie Murphy!): RAF-kapitein Lionel Mandrake, president Merkin Muffley en de ex-nazi wiens arm zich te pas en te onpas in nazigroet strekt: Dr. Strangelove. Kubrick was not amused door het hele circus, maar ging toch akkoord: ‘Zulke vulgariteiten zijn de sine qua non van de filmindustrie,’ liet hij optekenen. Net goed: Sellers máákt de film.

:: ‘Dr. Stangelove’ was oorspronkelijk geen komedie. De Koude Oorlog-situatie fascineerde Kubrick en hij wilde er een thriller over draaien. Toen hij zijn research deed en Peter Georges roman ‘Red Alert’ tot een scenario begon te herwerken, kon hij er niet omheen: veel van de absurde politieke situaties en belachelijke retoriek vond hij simpelweg te geestig om te negeren. Dus omarmde hij die donkerkomische toon meteen helemaal. Opvallend: het serieuze boek en de komedie liggen – op het personage van Dr. Strangelove na – erg dicht bij elkaar.

:: Slim Pickens, de acteur die majoor T.J. Kong speelt – de figuur die in de meest iconische shot van de film op de bom zit terwijl die uit het vliegtuig valt, met zijn cowboyhoed zwaaiend en luid ‘yeehaw’ schreeuwend – wist niet dat hij in een komedie zat. Naar verluidt vielen Pickens en zijn personage helemaal samen: Pickens was een al even grote cowboy als Kong en zag er geen graten in om in een politiek drama een vallende atoombom te berijden. Yeehaw!

:: Pickens was niet de enige acteur die door Kubrick werd voorgelogen: George C. Scott – de tirannieke generaal Buck Turgidson – wilde niet overacten omdat hij zich niet belachelijk wilde maken. Kubrick overtuigde hem toch om bij wijze van oefening ‘zo groot mogelijk’ te acteren, maar gebruikte net die takes in de finale versie van de film. Het resultaat was geweldig, maar Scott was woedend en het duurde jaren voor hij de film en zijn eigen performance wilde appreciëren.

:: Twee maanden na de release was Kubrick stomverbaasd – en een tikje teleurgesteld – omdat nog niemand hem iets had gezegd over de overvloed aan seksuele metaforen en ondeugende toespelingen die hij in zijn film had gestopt. De eerste die de double entendres in ‘Dr. Strangelove’ opmerkte, was professor kunstgeschiedenis LeGrace G. Benson van de Cornell University. Stanley was zo blij dat hij haar prompt een bedankbrief stuurde.

Bekijk de trailer:

undefined