Dwarskijker over 'Phara'
Hoewel ik 's avonds laat liever in het gezelschap van mensen die me meer inspireren dan politici op dromenland afzeil, heb ik deze week een paar keer naar 'Phara' gekeken. Dat is me, ondanks mijn matige en altijd enigszins artificiële belangstelling voor de Vlaamse en Belgische politiek, niet slecht bekomen. Ik zag Jean-Paul Verhulst, een oom van Dimitri Verhulst, bezwaren opperen tegen 'De helaasheid der dingen', de roman en de film waarin hij zijn familie iets te zeer wenste te herkennen.
Hij droeg voor alle duidelijkheid een pak en zat er dus niet in een mouwloos, zelfgemaakte tatoeages onthullend onderhemdje bij. Hij drukte zich voorts in zo goed als algemeen Nederlands uit, overtrad het rookverbod niet, en qua inname beperkte hij zich tot water - hij drong bij 'Phara' dus niet onder ratelend gevloek op iets sterkers aan. Hij was eigenlijk het levende bewijs dat 'De helaasheid der dingen' fictie is. 't Is een oude kwestie: fictie maakt onvermijdelijk gebruik van de werkelijkheid, maar blijft evengoed een verzinsel. Ik herinnerde me voor de gelegenheid dat W.F. Hermans in 1952 een proces aan zijn broek kreeg omdat hij een personage van zijn roman 'Ik heb altijd gelijk' hevig tegen het katholieke volksdeel had laten uitvaren. Omdat hij altijd gelijk had, kreeg hij toen ook gelijk van de rechter, en maar goed ook.
De volgende avond moest Kristien Hemmerechts het opnemen tegen Marike Stellinga, die in haar boek 'De mythe van het glazen plafond' het feministische eisenpakket van de oude stempel tegenspreekt. Waarom komen actualiteitenprogramma's altijd bij Kristien Hemmerechts uit als het woord feminisme valt? Zou ze nu werkelijk de allerlaatste nog levende feministe in Vlaanderen zijn? En waar is de rest gebleven? In het allerlaatste vrouwencafé? Of zitten ze meedogenloos over vertrekpremies te onderhandelen aan de top van het bedrijfsleven? Jammer dat ik tijdens de werkuren geen tijd heb om dat uit te zoeken, en in mijn vrije tijd geen zin.
Luckas Vander Taelen, die voor Groen! zitting heeft in het parlement en dus geen fascistoïde racist is, had in een ingezonden stuk gebaald van bepaalde nieuwe Belgen die het gemeenschapsleven in de Brusselse wijk waar hij woont dagelijks verzieken en, als ze op stoot zijn, ook maling hebben aan wat minder nieuwe Belgen de vrije meningsuiting noemen en aan de Belgische wetgeving tout court. Dat zijn ingezonden stuk ter linkerzijde moedig werd genoemd, geeft op zichzelf al te denken in een democratie. Kristien Hemmerechts bracht enkele politiek correcte meezingers ten gehore, oude hits aangaande sociaaleconomische achterstelling en onderwijs: ik had niets anders van haar verwacht, zodat ik ineens meer oor had naar wat Alain Gerlache zei, de voormalige directeur-generaal van de RTBF en thans mediawatcher bij de Franstalige openbare omroep: 'Het gedachtegoed van mei '68 is verstard.' Daar eens goed en dus onbevangen over nadenken leek me zo gek nog niet. Phara de Aguirre gaf in haar ijver te kennen dat ze er meteen een uitzending van 'Phara' aan wilde ophangen, en Lieven Van Gils sputterde niet tegen.
