Dwarskijker over 'The band' en 'Gezond verstand'Het nieuwste modelletje eendagsvliegen

Het kwam mij ter ore dat de bestuursraad van 'The Band' meer op zoek was naar een equivalent van Bazart dan naar een laat antwoord op Get Ready.

undefined

The band

VTM – 17 februari – 540.129 kijkers

Op 6 juli van dit jaar zal het precies 60 jaar geleden zijn dat de 15-jarige Paul McCartney op een zonnige zaterdag naar een tuinfeest van de Sint-Pietersparochie in Woolton ging, een buitenwijk van Liverpool. Daar zag hij voor het eerst de 17-jarige John Lennon, die er met z’n band The Quarrymen optrad. Er kiemde een artistieke samenwerking die, nog verbijzonderd door George en Ringo, na 60 jaar nog steeds haar weerga niet heeft. Hierover wordt niet gecorrespondeerd.

Tussen haakjes: teenagers waren een fonkelnieuwe leeftijdscategorie in 1957.

Op 17 oktober 1961 kreeg Keith Richards, toen 17, in het station van Dartford, een stadje in Kent, een jongen in het oog die twee felbegeerde en in die dagen erg gezochte langspeelplaten onder de arm droeg: ‘Rockin’ at the Hops’ van Chuck Berry en ‘The Best of Muddy Waters’. Die jongen was Mick Jagger, toen 18. Hij had, verdomd als het niet waar is, nog samen met Keith in de kleuterklas rondgedribbeld. Ze raakten die oktoberdag met elkaar aan de praat over Chuck Berry, Muddy Waters en de blues die hen, krijtwitte Britse oorlogskinderen, ineens in het bloed zat. Zou iemand, een voorbijganger die z’n ogen niet in z’n zak had zitten, toen een kosmische vonk hebben zien overspringen, van Keith naar Mick en vice versa?

Aangezien ik ongeneeslijk romantisch ben, geloof ik dat grote bands ontstaan uit het grillige en complexe samenspel van een gunstig gesternte, toevallige en bij nader inzien ook weer niet zó toevallige ontmoetingen, jongensvriendschap en artistieke wrijving, eigenzinnigheid in groepsverband en jong zijn en hetzelfde levensgevoel delen. Intussen, zonder er erg in te hebben, zijn de bandleden een katalysator van elkaars talent. Bij de VTM vindt de programmadirectie dat vast een hoop onzin, want de ontwikkelaars van ‘The Band’ gaan er doodleuk van uit dat je een ideale band in een wip kunt samenstellen aan de hand van een marktonderzoek en een spoedcursus sterrendom en groepsdynamiek, die ook nog eens op de televisie worden uitgezonden.

De hoogtechnologische camera’s maakten enerverende scheervluchten; als ze even stilhielden in de lucht zagen we een tribune die in vakken was verdeeld: ouders, jongens, meisjes en kinderen. Samen vormen die categorieën het soort doelgroep waar van meet af aan de rek uit is. Het deelnemersveld bestond dit keer uit jonge, gladde en naar hun nietsontziende praatjes met Niels Destadsbader te oordelen ook erg kneedbare en inschikkelijke zangers uit Vlaanderen en Nederland. Hun mama was meestal met ze meegekomen. Zij is de allerliefste van de hééééééééle wereld.

Als zo’n aspirant-bandlid al zingend drie vakken in de tribune kon doen oplichten, wat op voldoende publieke bijval wees, dan mocht hij, bij voorkeur zo toonvast mogelijk, doorlopen naar een verhoog waarop de jury zitting had. Die beoordelingscommissie bestond ouder gewoonte uit vier bijbeunende vertegenwoordigers van de amusementsindustrie, die altijd de ware blikvangers van dit soort concoursen zijn. Ene Nielson, een Nederlands jurylid, nam in 2012 deel aan ‘De beste singer-songwriter van Nederland’, wat hem kennelijk al deskundig en gezaghebbend genoeg maakte om in ‘The Band’ de bokken van de schapen te kunnen scheiden: ‘Je stem is supervet met een heel mooi randje eromheen,’ sprak hij. Met andere woorden: je klinkt als een varkensrollade op een slagersbeurs in Brussels Expo.

Ik ontwaarde ook Slongs Dievanongs, die zich ter wille van haar streetcredibility tot het dialect van een bekende havenstad aan de Schelde beperkte. Van Andy, een zo goed als sympathieke zingende postbode uit Bornem, vond ze uit de grond van haar hart dat hij ‘schoon Nederlands’ zong. Als Slongs – ik schrijf haar artiestennaam met enige schroom op – als Slongs zoiets zegt, dan mag Andy de postbedeling vanaf nu voor bekeken houden, evenwel zonder daarom zijn vaste betrekking bij de posterijen op te zeggen. Kris Wauters, van de erven Clouseau, moest in de jury wijsheid voorwenden die met de jaren komt, terwijl hij in gedachten ongetwijfeld met een brullende bolide op één of ander autocircuit zijns weegs aan het razen was, met de blik op oneindig.

Mijn favoriete jurylid is hoe dan ook Min Hee Bervoets, een choreografe die al eerder fleur gaf aan de jury van ‘So You Think You Can Dance’. In ‘The Band’ moet zij vooral de persoonlijkheid van de kandidaten doorgronden – volgens mij is zij het type dat in één oogopslag ook hun aura probeert te lezen. Min Hee slaat soms een toon aan die in het karate aan een voorwaartse trap voorafgaat. ‘Ik kan je gevoelens niet lezen,’ zei ze op die toon tegen een kandidaat, ‘ik weet niet wie je bent.’ Van Mike, een andere gegadigde, zei ze: ‘Ik heb een beetje m’n twijfels of ik de echte Mike wel heb gezien.’ Had ze dan één of ander idee van wat zo’n ‘echte’ Mike, die ze voor de rest helemaal niet kent, over het algemeen voorstelt? Min Hee Bervoets zal dus niet rusten vooraleer ze het rillende zieltje van elke deelnemer heeft klemgezet en ontleed, en het daarna op kennerstoon met prietpraat heeft omkranst.

Drie Nederlandse jongens die thuis in het bandje Driftwood Penguins zaten, namen apart deel aan ‘The Band’, waardoor ze volgens mij al afbreuk deden aan het concept ‘band’. Eén van hen week door z’n schouderlange haren en z’n grungy kleding af van de rest van het deelnemersveld. Daardoor verdacht de jury hem al op het eerste gezicht van een sterke persoonlijkheid, met alle artistieke gevolgen van dien. Hij zong een onschadelijke versie van ‘Arme Joe’ van Will Tura of Will Toera, zoals deze Joost de artiestennaam van Arthur Blanckaert uit Veurne verdomd eigenzinnig verklankte. ‘Joost, je hebt een bom van energie,’ kreet Min Hee. Ondanks veiligheidsniveau 3 – ‘een aanslag is waarschijnlijk’ – ontstond er niet de minste paniek.

De meeste kandidaten die zowel bij het publiek als de jury in de smaak vielen, zouden op grond van hun voorkomen niet misstaan in het gemiddelde reclamespotje voor haarversteviger, en al evenmin in de zoveelste boyband waar ik net niet gay genoeg voor ben. Het kwam mij ter ore dat de bestuursraad van ‘The Band’ meer op zoek was naar een equivalent van Bazart dan naar een laat antwoord op Get Ready. Goed nieuws zou ik dat niet meteen noemen, want één Bazart voldoet al ruimschoots aan de vraag naar weeë geluidsgolven. Zoals één ‘The Band’, een marktonderzoek dat zich als de zoveelste talentenjacht voordoet, ook ruimschoots aan de vraag naar het nieuwste modelletje eendagsvliegen zal voldoen.

Er is heden zoveel moois en belangwekkends op de televisie – mijn digitale videorecorder bulkt van de achterstallige interessantheden – dat ik dit programma weleens zal kunnen overslaan op vrijdagavond. Zelden heb ik optimistischer geklonken. Ik geloof dan ook mijn oren niet.

undefined

undefined

'Gevaccineerd, gechipt en gecastreerd. Wat wil een mens nog meer?'

Gezond verstand

VTM – 22 februari – 231.454 kijkers

Een platgetreden pad leidt naar ‘Gezond verstand’, een programma dat hier en daar wel iemand sterk zal doen denken aan de rubriek waarmee ‘Iedereen beroemd’ opent. En vooruit dan maar, ook aan ‘Het Klapsalon’ en ‘Hallo televisie’. Kortom: meer van hetzelfde, maar nu in een voordeelverpakking.

In ‘Gezond verstand’ – ik citeer de aankondiger – ‘geeft een aantal duo’s zijn ongezouten mening over de actualiteit, en dat met een flinke dosis gezond verstand.’ De ongeremd opiniërende stemme des volks is de jongste jaren erg in trek op de televisie, maar daar durf ik vooralsnog geen conclusies aangaande de gezondheidstoestand van de democratie uit te trekken. Nu, in de tweede aflevering van ‘Gezond verstand’ hadden alle met zorg geselecteerde ‘gewone’ mensen die in dit programma aan bod kwamen zo te horen een gezonde afkeer van Donald Trump, de zogenaamde president van de zogenaamde Verenigde Staten. Altijd fijn om dat te horen. Nu zijn electoraat zelf nog.

Pascale en Liesbet, twee dierenartsen die net een kat hadden opengegooid, maakten zich vrolijk over mevrouw Trump, de First Lady. Liesbet kon boven die verdoofde kat treffend de botoxlippen van Melania nadoen, waarna ze zich met toenemend enthousiasme hardop voorstelde wat ze in een verloren uurtje zoal met de creditcard van malle Donald zou ondernemen. In de vorige aflevering diepte dierenarts Pascale, eveneens met toenemend enthousiasme, het burleske rode ondergoed op waarmee ze die avond haar wederhelft rücksichtslos aan Valentijnsdag zou herinneren. ‘Voilà, poes,’ sprak Liesbet nadat ze de laatste hand aan de kat had gelegd, ‘gevaccineerd, gechipt en gecastreerd.’ Wat wil een mens nog meer? Dit opgeruimde dierkundige duo noopte mij tot de vraag of vrouwen dan toch de betere kunne zouden zijn. Zoals gewoonlijk bleef ik het antwoord schuldig.

Ook vermakelijk waren de amicale tweespraken tussen Seba en Jos, twee materiaalmeesters van KFCO Beerschot. De commentaar van Jos op het bericht dat Matthias Schoenaerts een kleine kans heeft om de nieuwe James Bond te worden, luidde: ‘Beerschot zit vol James Bonden.’ En nu jij weer. Jos, die op jaren is, beval zijn veel jongere collega zonder schromen de charmezanger Jean Walter (1922-2014) aan. Zo maken ze ze naar verluidt niet meer.

Merkwaardig waren dan weer drie kantoorpikken die tijdens de werkuren tot elkaar veroordeeld waren en mij vluchtig aan ‘Debiteuren Crediteuren’ van Jiskefet deden denken. Ze leken elkaar de hele tijd te stangen – het was zowel een spel als hun aangewezen omgangsvorm. Ik had het gevoel dat hun wederzijdse plagerijen zó in vijandelijkheden zouden kunnen omslaan, wat een aparte spanning aan deze scènes gaf.

Telkens als de olijke barmannen Nick en Danny, al even geinig als gay, in beeld komen, stel ik me automatisch in op een sketch. Je kunt in ‘Gezond verstand’ vaker denken dat de spontaneïteit geregisseerd is, of toch bijgestuurd, maar wat dan nog? Dit programma kan ermee door, al had het voor mijn part zo’n 10 minuten korter mogen zijn. Voor het overige denk ik dat je geouwehoer over van alles en nog wat nog het best in een kroeg kunt opvangen, waar bijvoorbeeld evenknieën van Nick en Danny achter de bar staan. Er gaat niets boven het veldwerk.

Rudy Vandendaele