Dylan Carlson - Falling With A Thousand Stars and Other Wonders from the House of Albion

‘Het heelal is één groot akkoord, want de kosmos bestaat uit een oneindig aantal noten. Sommige, zoals hebzucht, oorlog en wreedheid, klinken vals. Hopelijk leert de mensheid alleen de zuivere te gebruiken. Alleen zo kunnen we een lang vervlogen, glorierijk tijdperk doen herleven.’ Tot zover de toekomstwens en het wereldbeeld van Dylan Carlson.

Dat die bol staan van esoterie en nostalgie verwondert ons niet; veel nummers die deze doom drone-grootheid schreef voor zijn band Earth verwijzen naar fabelachtige landschappen en bizarre creaturen uit de Britse mythologie. Carlson, zelf een halve Schot, raakte zo door zijn onderwerp geobsedeerd dat hij in 2013 als Drcarlsonalbion ‘La Strega and the Cunning Man in the Smoke’ maakte, een plaat waarop hij eeuwenoude Britse volksliederen coverde. Dat doet hij nu nog eens dunnetjes over op ‘Falling With a Thousand Stars and Other Wonders from the House Of Albion’.

De mysterieuze Coleman Grey in de credits is niet zomaar een alias; het is ook de naam van een kind uit de 19de eeuw waarvan de Engelsen dachten dat het een feeënkind was. Het pseudoniem past perfect bij de zeven ballades op dit schijfje, waaronder ‘Reynard the Fox’, ‘Allison Gross’ en ‘Rose in the Heather’, want dat zijn verhalen over het wel en wee van gedaanteverwisselaars, aardmannetjes en andere fraaie figuren.

Slechts gewapend met een gitaar toverde Carlson deze zwierige, pastorale en bitterzoet klinkende folksongs om in veelgelaagde, fuzzy soundscapes. Of: met tergend trage riffs geweven repetitieve en meditatieve klanktapijten die niet zouden misstaan op een oude Earth-plaat. Iets nieuws voegen zij dus niet aan zijn oeuvre, maar samen zijn ze wel een prima soundtrack bij een busrit naar de druilerige Midlands. En een bewijs dat, wat Carlson ook doet, het wel goed komt. Was dat bij iedereen maar zo.