Eagles in het Sportpaleis bleken ook na de dood van co-frontman Glenn Frey een met goud ingelegde jukebox.
‘Binnenkort heeft de popmuziek een probleem: de originals beginnen af te haken, uit te blussen of dood te vallen. Ik betwijfel of Eagles binnen vijf jaar nog eens touren,’ zo schreef Humo’s onnavolgbare (ss) op 26 mei 2014 en hij bleek geen gelijk en toch gelijk te hebben.
Eagles stonden zondagavond éxact vijf jaar later (26 mei 2019) in het Sportpaleis, maar niet als dezelfde groep. In 2016, the year the music died, verloren we een week na David Bowie namelijk Glenn Frey. Zondagavond in het Sportpaleis was maar één oorspronkelijke Eagle meer aanwezig: Don Henley, drummer en zanger. Horen Eagles wel te touren als de man die ‘Take It Easy’, ‘Peaceful Easy Feeling’, ‘Tequila Sunrise’, ‘New Kid In Town’ en nog zovele andere klassiekers zong, is gestorven?
De vervangers van Glenn Frey maakten veel goed. De new kid in town was Deacon Frey, Glenns 26-jarige zoon, die zijn vaders liedjes mocht zingen in het Sportpaleis. Hij is 45 jaar jonger dan de rest en gaf de groep iets guitig: hij was duidelijk de enige die het níét gewoon was om voor duizenden mensen te zingen. ‘Well, I’m a standing on a corner in Winslow, Arizona/ And such a fine sight to see/ It’s a girl! My Lord, in a flatbed Ford/ Slowin’ down to take a look at me,’ zong Deacon Frey in ‘Take It Easy’ en niet voor de laatste keer klonk hij als zijn vader. Deacon zong de ene helft van Glenns nummers, countryster Vince Gill de andere helft, en met grote klasse.
undefined
Don Henley himself stond, gezien zijn 71 levensjaren, scherp. Hij wisselde geregeld zijn drumset in voor een gitaar. Niet dat dat nodig was: tijdens ‘Take It To The Limit’ speelde hij dezelfde akkoorden als de overige 3 mannen met een akoestische gitaar in de hand, maar gitaar spelen eist nu eenmaal minder van een oud lichaam. Tijdens ‘In The City’ liet hij een invaller het zware werk doen op de drums terwijl hij rechtstaand mepte op 2 trommels. Niet erg, want zijn stem bleef nog steeds overeind. Hij vermeed die hoge noten van het swingende ‘One Of These Nights’ niet, net zoals de geschreeuwde ‘aah-aaahs’ in de bridge van ‘Witchy Woman’.
Eagles speelden 3 uur muziek en twee op de drie songs waren een hit. Ze lieten niets, maar werkelijk niets, aan het toeval over. Elk nummer klonk krek hetzelfde als op plaat, zelfs de solo’s werden exact nagespeeld. Na elke song deed een van hen een ingeoefend dansje. Don Henley leidde de avond in met een speech: ‘Geen choreografie, geen vuurwerk, gewoon een handvol mannen met een instrument. Jawel, het bestaat nog!’ Deacon Frey en Vince Gill bedankten iedereen. Bassist Timothy B. Schmit speelde de linker- en rechterzijde van het Sportpaleis tegen elkaar uit: ze moesten om ter luidst schreeuwen. Joe Walsh liet de volledige zaal ‘oeh!’ roepen. Elke avond doet Eagles hetzelfde: lees er de concertrecensies van Eagles in Spark Arena, Nieuw-Zeeland er bijvoorbeeld eens op na. Spontaneïteit werd opgeofferd voor vakmanschap. Eagles waren een met goud ingelegde jukebox: steek er een centje in – in dit geval minstens 73 euro – en krijg een perfecte uitvoering van 24 wereldsongs.
undefined
De hoogtepunten, vraagt u met sparkelende ogen? Het optreden begon met 6 oude mannen op een rij die a capella ‘Seven Bridges Road’, een cover van Steve Young, brachten: de harmonieën waren zonovergoten. Vince Gill zong ‘Take It To The Limit’, inclusief die hoge noten op het eind, met verve. ‘Witchy Woman’ was een moerassige jam mét blazers. Joe Walsh, de hofnar en oppergitarist van de band, gaf het optreden wat pit. ‘The Boys Of Summer’ was een wondermooie verzuchting. En natuurlijk bleek ‘Hotel California’, ingezet door een Ennio Morricone-trompet en een mandoline, weer onsterfelijk.
Timothy B. Schmit was de zwakste schakel: zijn stem had veel kracht verloren. Het hielp niet dat hij ‘Love Will Keep Us Alive’ zong: veruit het meest recente nummer in de setlist - sléchts 25 jaar oud! - en veruit het slechtste. Het optreden kon ook korter: schrap ‘Love Will Keep Us Alive’, het solonummer van Vince Gill en een à twee solonummers van Joe Walsh, en de set zou meer vaart hebben gekend.
Don Henley sprak met Humo – 22 mei – en zei: ‘Ik kreeg het tijdens de eerste concerten van deze tournee wel lastig tijdens ‘Desperado’, omdat dat de eerste song was die Glenn en ik indertijd opnamen in een huisje in Laurel Canyon.’ Hij zong het nummer in het Sportpaleis op het eind, begeleid door een piano en zachte ‘ooohs’ van de overige Eagles. ‘You better let somebody love you,’ zuchtte hij en zijn stem kraakte een beetje, ‘before it’s too late.’ Eindelijk, na 160 minuten muziek: ontroering.
‘Dit wordt onze laatste tournee in Europa,’ vertelde Don Henley in Het Sportpaleis. ‘Of ja, misschien.’
Tot de volgende keer!
