'Echt niet OK!' op Eén

Net nu we begonnen te geloven dat werkelijk alles wat Tom Waes aanraakt in goud verandert – Vlaanderens stoerste man smakt zijn tegenstanders even graag met een pandoering als met een goedgeplaatst antwoord tegen de grond – is daar ‘Echt niet OK!’. ‘Echt niet OK!’ moest een luchtige inkijk in het hoofd van de gemiddelde Vlaming worden, maar bleek toch vooral het antwoord op de vraag ‘Maakt Tom Waes ook wel eens minder goeie keuzes in het leven?’.

Het uitgangspunt leek ons nochtans wel wat: Tom zou aan de zijde van Cath Luyten gênante situaties onder de loep nemen en de kijker uitleggen hoe ze onschadelijk te maken. Het toeval wil dat wij op één dag meer gênante situaties tegenkomen dan een gemiddelde presentator tijdens een Miss Universe-verkiezing. Qua doelpubliek zat het met ons dus wel snor. Een eerste veeg teken dat ‘Echt niet OK!’ wel eens zou kunnen tegenvallen, was de verschijning van David Galle. De laatste keer dat we hem én Cath Luyten samen op het scherm zagen, was in ‘De Kazakkendraaiers’ – qua omen even voorspoedig als een zwarte kat op een vrijdag de dertiende.

Maar eerst waren daar dus Cath Luyten en Tom Waes, gezeten in de pseudo-ongedwongen omgeving van een achterkamertje van de VRT-gebouwen, alwaar ze bij elkaar polsten naar gênante situaties die het menselijk lichaam behelsden. Tom Waes was daarbij gecast als de stoere alfaman, die al ongemakkelijk in zijn stoel begint te schuifelen bij het idee dat hij een man zou moeten kussen. Cath Luyten moest dan weer de moderne, zelfbewuste vrouw verbeelden die tevreden is met wat de natuur haar heeft gegeven – inclusief haar twee ‘theezakjes’, zoals La Cath haar voorgevel lieftallig noemde.

Met de microfoon nadrukkelijk in beeld hangend – wat vast de ongedwongenheid van hun gesprek moest benadrukken – bestookten de twee presentatoren elkaar met vragen als ‘Gebruik jij wel eens de handdoek van je partner?’ en ‘Geef jij je een schoonzoon een hand of een zoen?’. Nog voor we ons konden beginnen afvragen of we überhaupt wel geïnteresseerd waren in het antwoord, flitste ‘Echt niet OK’ al naar een sketch die zo uit ‘Loslopend wild’ of ‘Wat als?’ leek weggewandeld. Net toen we er vrede mee hadden genomen dat ‘Echt niet OK!’ dus een sketchshow zou worden, ging Tom Waes, voorzien van pruik en plaksnor, gemiddelde Vlamingen in het ootje nemen in een shoppingcenter. Tussendoor werd er ook gegoocheld met grafieken die het wel en wee van die gemiddelde Vlaming aanschouwelijk moesten maken. Nu herkennen wij een identiteitscrisis als we er één zien – het resultaat van vijf jaar in de mediasector werken – en ‘Echt niet OK!’ kampte met een knoért van een identiteitscrisis.

Het grootste slachtoffer van de avond was verrassend genoeg niet de goede smaak of de geloofwaardigheid van Tom Waes, maar Frank Raes. Het privéleven van die arme Frank werd door echtgenote Cath zomaar op straat gegooid – waardoor wij nu weten dat de sportcommentator al eens graag op croqs rondloopt en zijn tanden elektrisch schoonhoudt. Het beste dat je ‘Echt niet OK!’ kan aanwrijven is dat het bewees dat Tom Waes, al zijn bovenmenselijke prestaties ten spijt, ook maar een mens blijft. Daar zit vast een soort troost in.

Quote

‘Ik wil uw borsten zien.’ Waarop Cath Luyten braaf aan Tom Waes gehoorzaamde. Nogmaals: arme Frank.

Tweet