Ed Harcourt - Time of Dust

Ed Harcourt is de missing link tussen Thom Yorke en Tom Waits. Hij is Nick Cave zonder heroïneverslaving en zonder Bad Seeds, Morrissey zonder zelfbeklag, Coldplay met ballen, een straighteRufus Wainwright, een Noel Gallagher zonder grote muil, het eigenzinnige neefje van Randy Newman.

Harcourts vorige, ‘Back into the Woods’ (met het prachtige ‘Hey Little Bruiser’, een ode aan z’n kinderen) ging een jaar geleden onterecht onopgemerkt voorbij. Ook op de ep ‘Time of Dust’ staat minstens één parel, het wonderlijke ‘The Saddest Orchestra (It Only Plays for You)’. Een song waarvan U2 een stadionbreed anthem had gemaakt – Harcourt is te subtiel voor z’n eigen goed. Daarvoor moet hij beloond worden, niet gestraft.

De crisis in de platenindustrie treft vooral de singer-songwriters, die lijden onder het gebrek aan budgetten en het gebrek aan begeleiding. De lijst van door grote labels gedumpte talenten met een genuanceerd, subtiel oeuvre is lang. Maar Ed Harcourt is een goed bewaard geheim dat je van de daken moet schreeuwen. Als hij jong was gestorven of vegeteerde als een junkie, dan was hij allang een legende. Nick Drake verkocht tijdens z’n leven ook voor geen meter. Fuck die bullshit, wat telt is muziek, en die van Ed Harcourt is nooit minder dan goed, en bijwijlen subliem. Vier sterren, godverdomme.