Eddy de Pretto, het Franse hiphopfenomeen dat gelukkig nooit naar zijn ouders heeft geluisterd
Wij achten de kans niet onbestaande dat u nog nooit van Eddy de Pretto hebt gehoord, maar dat komt wel. De Pretto, geboren in de Parijse banlieue Créteil, is iemand waar niet naast te kijken of luisteren valt. Rendez-vous met een man die geen blad voor de mond neemt, en wiens muziek zowel met Stromae als Jacques Brel vergeleken wordt.
'Mijn vader kon geen emoties tonen, hij zei altijd: 'Niet huilen, ga voetballen''
Eddy de Pretto’s debuutplaat ‘Cure’ verscheen op 2 maart, maar in Frankrijk is hij nu al een graag geziene gast in de grote talkshows, en zijn geplande concert in de prestigieuze Olympia eind dit jaar was zo vlug uitverkocht dat meteen een tweede werd gepland. Hij liet de Brusselse Botanique al twee keer vollopen en op 5 juli staat hij in Luik op Les Ardentes.
De roots van Eddy de Pretto liggen overduidelijk in de hiphop van hedendaagse sterren als Frank Ocean en Kanye West, maar zijn teksten, melodieën en fraseringen zijn gemarineerd in Franse chansons. De invloed van zijn moeder. Van zijn vader – vrachtwagenchauffeur en voetbalfan – kreeg hij dadendrang mee. In zijn teksten neemt hij geen blad voor de mond: zijn vader krijgt ervan langs in ‘Kid’ (‘Tu seras viril mon kid / Je ne veux voir aucune once féminine’), zijn moeder in ‘Mamere’ (‘Mamere, un jour je t’appellerai maman’).
HUMO Weet je dat je vaak wordt vergeleken met de Belgen Stromae en Jacques Brel?
eddy De Pretto «Met wie?»
HUMO Stromae en Jacques Brel.
De Pretto «Nooit van gehoord (lacht).»
HUMO Wie zijn je helden, je rolmodellen?
De Pretto «Ik heb er geen. Echt niet. Ik ben nooit onder de indruk geweest van acts. Ik ben altijd meer gepakt geweest door de mens zelf, en wat het is om mens te zijn. Dat je iemand kunt aanraken, vastpakken, maar dat je hem of haar daarom nog niet kunt vatten of begrijpen.»
undefined
HUMO Luister je naar Frank Ocean, Kanye West?
De Pretto «Ik hou niet van namedropping.»
HUMO Ik hoor in je muziek veel Charles Aznavour.
De Pretto «Dat is mijn moeder. Ze luisterde veel naar Franse artiesten van de jaren 50 en 60. Edith Piaf, Dalida, Aznavour uiteraard. Daar ben ik mee opgegroeid.»
HUMO Wat zette je zelf op?
De Pretto «Zeer uiteenlopende dingen (lacht).»
HUMO Hou je van de interviews die bij je carrière horen?
De Pretto «Ik vind alles aan mijn job leuk. Muziek maken, schrijven, opnemen, op het podium staan, mensen ontmoeten, interviews doen… Door de vragen en de verschillende persoonlijkheden die ik voor me krijg, wordt mijn verhaal steeds weer anders verteld, en krijg ik vaak een andere, verrassende kijk op mezelf en waarmee ik bezig ben. Interviews helpen me om te evolueren.»
HUMO Ben je verrast door het gigantische succes dat je in Frankrijk en nu stilaan ook in het buitenland te beurt valt?
De Pretto «Dat is een vraag die ik me al vaak heb gesteld (lacht). Ik weet het niet. Ik heb hier altijd van gedroomd, van kinds af. Ik hield ervan om op het podium te staan, te zingen, theater te maken en in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik ben er al mijn hele leven mee bezig, het is niet van vandaag op morgen gegaan.
»De aandacht die ik nu krijg, is het gevolg van mijn eerste plaat. Maar ik besef dat ze net zo goed in dovemansoren had kunnen vallen, dat de mensen hadden kunnen zeggen: ‘Dit vinden we niks.’
»Ik heb altijd een publiek gewild. Mijn werk mag dan erg persoonlijk zijn, ik heb nooit een onbegrepen kunstenaar willen zijn. Al had ik het wel wat minder verwacht: een beetje aandacht bij mijn eerste plaat, wat meer bij de tweede enzovoort. En zo langzaam naar de top (lacht). Nu het zo snel gaat, maak ik me wel wat zorgen: zullen de mensen me niet beu raken? Ga ik het zelf in de hand kunnen houden?»
HUMO Werk je voortdurend aan nieuw materiaal of moet je daar tijd voor vrijmaken?
De Pretto «Het loopt allemaal in elkaar over. Ik kan mijn hoofd maar moeilijk stilleggen, en dus is de kans groot dat ik na dit interview weer een paar zinnetjes of ideeën opsla in mijn telefoon. En als mij een melodie te binnen schiet, zing ik die snel even in.
»Ik ben nu veel aan het optreden, maar maandag ga ik de studio in om een paar ideeën te testen. Moi et moi, geen technicus, niks. Zelfs mijn telefoon gaat dan uit (lacht). Als ik vroeger om de zes maanden iets nieuws had, was dat geen probleem, maar dat kan nu niet meer. Ik kan de mensen geen tien jaar op een tweede plaat laten wachten. Tegen het einde van het jaar moet ze klaar zijn.»
HUMO Hoe oud ben je nu eigenlijk? 22? 26? 43?
De Pretto (lacht) «27.»
HUMO Voor je eerste plaat heb je inspiratie gehaald uit je leven tot nog toe. Voor je tweede zal het reservoir minder diep zijn.
De Pretto «Bien sûr. Ik ben ervoor op mijn hoede. Het leven dat ik momenteel leid, sluit je af van de echte wereld. Ik ben continu omringd door een team, dezelfde mensen, en ik speel dezelfde concerten. ’t Is te zeggen: de emoties zijn altijd anders, het publiek is anders, maar het speelt zich af volgens hetzelfde stramien. Het is moeilijk om in die mallemolen tijd te vinden om te dromen, om me te vervelen, aan andere dingen te denken. En ik wil niet over blingbling gaan zingen, over het sterrendom an sich. Ik wil het hebben over dingen die me raken, echte dingen. En die op een nederige, eenvoudige manier brengen.»
undefined
'Elke dag zeg ik tegen mezelf: 'Ik ken niks van songs. Ik kan geen tekst maken. Ik kan niet componeren.' En daar ben ik ook van overtuigd'
HUMO Er zit een complexe eenvoud in je muziek. Ik weet ook niet goed wat ik daarmee bedoel, maar misschien weet jij het wel.
De Pretto «Dat ik de moeilijke onderwerpen niet uit de weg ga misschien, maar dat ik die niet verpak in moeilijke muziek?»
HUMO Voel je het wanneer je een hit te pakken hebt?
De Pretto «Dat kun je onmogelijk voorspellen, maar sommige refreinen liggen nu eenmaal makkelijker in het oor dan andere, dat hoor ik zelf natuurlijk ook. Ik weet: dit gaan de mensen willen meezingen.»
HUMO Je hebt al gezegd dat je een beetje bang bent om een eendagsvlieg te zijn. Maar draai het eens om: ben je klaar om toe te treden tot het rijtje met legendarische Franse chansonniers?
De Pretto «Ho maar! Nee, daar wil ik niet aan denken. Ik zou het niet erg vinden mocht ik aan het einde van mijn leven tot dat rijtje gerekend worden, maar ik kan en mag daar nu geen doel van maken. Integendeel. Elke dag zeg ik tegen mezelf: ‘Ik ken niks van songs. Ik kan geen tekst maken. Ik kan niet componeren.’ En daar ben ik ook van overtuigd. Het mag nooit een metier worden. Als ik me aan mijn piano zet, voor mijn blad papier, of voor mijn telefoon, dan is er niets. Dan moet de verrassing komen. Ik heb geen methode, ik ben geen hitmachine.»
HUMO Is er een moment geweest dat je heeft doen zeggen: dit wil ik doen?
De Pretto «Nee. Ik heb altijd een overtuiging gehad, een vuur diep vanbinnen. Als kind herschikte ik thuis de woonkamer, ging ik op de tafel staan en begon te performen voor wie er maar in de buurt was. De afstandsbediening van de tv was mijn microfoon. Een directe aanleiding is er nooit geweest, ik brandde simpelweg van verlangen. Ik had een roeping en ik wist dat ik er mijn beroep van zou maken, koste wat kost.»
HUMO En wanneer kwam het besef dat het ook effectief aan het gebeuren was, dat de droom werkelijkheid werd?
De Pretto «Toen ik de ene week in één of ander achterafzaaltje voor veertig mensen speelde, en de week erna voor zestig. Mijn publiek werd groter, mensen kwamen uit vrije wil naar mij kijken.»
HUMO Je hebt je debuutplaat opgenomen met het producersduo Kyu Steed en Haze, in Frankrijk bekend van hun werk met Booba en Gucci Mane. Had je die snel gevonden?
De Pretto «Nee, ik heb enorm veel producers ontmoet. Het was niet evident om iemand te vinden die me begreep, met wie ik kon opschieten en die mijn demo’s naar een hoger niveau kon tillen zonder de nuances van mijn muziek en tekst teniet te doen.»
HUMO Je hebt ook een opleiding als acteur genoten. Maak je daar gebruik van als je op het podium je liedjes staat te zingen?
De Pretto «Uiteraard. Als ik in ‘Random’ bijvoorbeeld in de rol van een verliefde kruip, dan denk ik niet aan de verliefdheid waar het in die song over gaat, want die dateert al van drie, vier jaar geleden. Daar voel ik nauwelijks nog iets bij. Ik denk aan een recenter verhaal, iets in het nu. Dat is wat een acteur doet: in elke tekst of rol een emotie leggen.»
HUMO Bij welke song valt je dat het moeilijkst?
De Pretto (denkt na) «Soms is dat ‘Beaulieue’ (een woordspeling op banlieue, red.). Het is lang geleden dat ik uit Créteil, waar ik ben opgegroeid, vertrokken ben.»
HUMO ‘Mamere’ gaat duidelijk over je moeder. ‘Kid’ over je vader?
De Pretto «Niet noodzakelijk over mijn vader. Het gaat over de foute figuren die me hebben opgevoed. Manhaftige kerels die muurtjes om zich heen bouwden, geen gebreken of angst wilden tonen. Mijn vader was één van die figuren, dat is waar. Hij zei altijd: ‘Niet huilen, ga voetballen.’ Maar ook bij mijn moeder vond ik weinig tederheid. ‘Kid’ is voor iedereen die me heeft ingepeperd dat een man maar één ding kan zijn. Eén rol, en niets anders. En ik heb nooit het gevoel dat ik die man was, of kon worden.»
HUMO Je zou het ook kunnen zien als een beschermende reflex, dat ze je wilden harden.
De Pretto «Wat een knullige manier om iemand voor te bereiden op de wereld.»
HUMO Je moeder heb je een mail gestuurd om het één en ander uit te leggen. Je vader niet?
De Pretto «Nee, omdat ik tegenover hem veel minder de behoefte of de verplichting voelde. ‘Kid’ is duidelijker, van ‘Mamere’ wist ik dat mijn moeder het verkeerd zou kunnen interpreteren. Ik wilde dat ze wist dat ik die song vooral voor mezelf had geschreven, en dat ze wist dat er ook de hoop in schuilt dat we er als moeder en zoon wel uit zullen raken.»
HUMO Wil je dat je vader goed vindt wat je doet?
De Pretto «Nee.»
HUMO Echt niet?
De Pretto «Toen ik jonger was wel, maar nu: je m’en fous. Als kind was ik op zoek naar bevestiging: ik wilde dat hij me steunde en onderhield. Nu interesseert het me niet meer. Steun vind ik wel bij mijn vrienden en de mensen die me omringen. Dat volstaat. Mijn vader komt weleens naar mijn concerten, maar het kan me niet schelen wat hij ervan vindt.»
HUMO Lanceer je je muziek tijdens concerten nog altijd via je iPhone?
De Pretto «Ja.»
HUMO Wat als je telefoon vlak voor een optreden gestolen wordt?
De Pretto «Alles wat erop staat, zit in de cloud. Dan bel ik naar Apple: ‘Hallo Apple, we zitten met een klein probleempje.’ (lacht)»
HUMO Is het begonnen als gimmick?
De Pretto «Nee. Ik wilde live geen piano spelen, ik wilde rechtstaan en spelen. En ik had ook geen zin om een dj mee te nemen. Omdat al mijn muziek toch op mijn iPhone staat, was dat de beste oplossing. Sinds december is er overigens ook een drummer bij.»
HUMO Herinner je je nog de eerste song die je ooit schreef?
De Pretto «‘Alors je pleure’. Geen idee meer hoe oud ik was, maar het was verschrikkelijk. Ik weet nog dat mijn toenmalige zangleraar zei: ‘Zou je niet beter eens met een therapeut gaan praten?’ (lacht). Ik somde gewoon mijn problemen op. Toen al (lacht).»
HUMO En het grootste compliment dat je ooit hebt gekregen?
De Pretto «Toen iemand van 12 me kwam zeggen: ‘Je hebt me geholpen om mezelf te aanvaarden zoals ik ben.’ Of toen iemand van 60 me een sms stuurde en zei: ‘Was jij er maar geweest toen ik 13, 14 was.’ Dat mijn muziek mensen bevrijdt, is iets waarvan ik nooit had durven dromen.»
Eddy de Pretto staat op donderdag 5 juli op Les Ardentes in Luik. Info en tickets: lesardentes.be
