Editors - An End Has a Start

Zwart, zwarter, Editors: nog meer dan op hun debuut 'The Back Room' klink het kwartet uit Birmingham op 'An End Has a Start' als een stel doodgravers op zoek naar een lijk.

Editors heeft een probleem: de stem van Tom Smith lijkt sprekend (oké, oké, maar u begrijpt wat we bedoelen) op die van Paul Banks van Interpol. Daar kan Smith niets aan doen, maar Banks was nu eenmaal eerst. Soit: wie de herinnering aan Interpol uit het hoofd kan zetten, hoort een postpunkgroep met ambitie, maar te weinig eigen smoel. Voor 'An End Has a Start' heeft producer Garret Lee (hij heeft niet toevallig ook met U2 gewerkt en Snow Patrol in de vaart der volkeren opgestoten) de band een grootser, weidser geluid aangemeten, maar verder verschilt de nieuwe cd weinig van de vorige: de meeste songs volgen het inmiddels vertrouwde, (te) vaak aan Echo & The Bunnymen herinnerende patroon van zeurende zang, opzwepende bas en hyperkinetische rinkelgitaren.

undefined

Maar vergis u niet: van alle postpunkers zijn Editors de meest melodieuze. Bewijzen? De single 'Smokers outside the Hospital Doors'; het idioot getitelde 'An End Has a Start', dat griezelig perfect de kille sfeer van eind jaren zeventig, begin jaren tachtig vat, toen het in onze herinnering altijd grijs en miezerig was; en 'Bones', door Smith gezongen alsof hij op de hielen wordt gezeten door een dolle neushoorn. Maar tegenover elk nummer dat we op onze iPod willen houden, staat er helaas eentje dat we er zo snel mogelijk weer af willen smijten: de pianodraak 'Distance', 'The Weight of the World', het gezichtsloze 'Push Your Head Towards the Air', of 'When Anger Shows', dat door het onleuke elektronische ritme aan de foute kant van de schiedslijn tussen vervelend en wervelend belandt.

Hebben we al verteld dat Michael Jackson een fan was van 'The Back Room'? Hij zal zich geen buil vallen aan de opvolger, maar een meesterwerk: nee.