Editors - The Weight of Your Love
Dagen en dagen met ‘The Weight of Your Love’ rondgelopen, dagen en dagen gewacht op de verlossende ding-dong van een verborgencameraflurk: ‘Grapje, meneer! Dít is de nieuwe Editors!’ Niemand belde aan. De bespreker bindt een schort voor en kapt zijn kolommen dan maar uit brute ontgoocheling.
Eigenlijk zouden al hun liedjes ‘Listen Without Prejudice’ moeten heten, zo hardnekkig tieren de vooroordelen over Editors. In 2009 zat het frontman Tom Smith behoorlijk hoog, en hij schreef de muziekpers een brief: ‘Komaan, jongens. Geef ons dit keer een KANS.’ Op ‘In This Light and on This Evening’, de plaat die op de brief volgde, zouden ze een gitaarloze gitaargroep zijn, op eigen wijze New Order achterna. Die kwantumsprong – niet foutloos, wel gewaagd – dwong respect af. Wij blijven hem koppig verdedigen, ook wanneer we na het zoveelste pek-en-verenbad zijn neergezegen op het zoveelste scheetkussen.
Nu we Editors op ‘The Weight of Your Love’ hun staart weer horen intrekken, slaan wij des te bleker uit. Was het te verwachten? Ja, omdat de plaat, hun vierde, een olifantsdracht was. Met minstens één ernstige complicatie: het adieu van gitarist/toetsenist/stichtend lid Chris Urbanowicz, in april vorig jaar. Nee, omdat het resterende trio amper zes weken later Rock Werchter alweer inpakte en er een strik om bond, met twee nieuwe leden – Justin Lockey (gitaar) en Elliott Williams (toetsen) – in steun. En met drie beresterke nieuwe nummers – ‘Sugar’, ‘Two Hearted Spider’ en ‘Nothing’ – die zoete hoop gaven, dat Editors na de synthplaat de syntheseplaat zou afscheiden, gelijke delen analoog en digitaal, bloed en grijze massa, zoiets.
Nee, want toen zou Flood de zaak nog produceren; ja, want het is Jacquire King geworden, de ‘sterproducer’ die Kings of Leon stadionfähig maakte. Ja, want King ontving het bevel een ‘big dumb rock record’ te fabrieken, die de grote nicheband zou omtoveren in een steigerend hitparadepaardje. Op zich niets mis mee – sommige van onze beste vrienden zijn big dumb rock records – maar die modus operandi slaat op Editors als een tang op een varken. En zo glijdt ‘The Weight of Your Love’, uitgerekend een mijmering over grillige liefde, weg over de gulden middenweg: geen ingetogen moment of het wordt opgeblazen, geen uithaal of hij krijgt een dwangbuis om (arme ‘Two Hearted Spider’). Een bananendoos overbodige effecten en een volle orkestbak eroverheen – en klaar is King.
Het is alsof Editors in Nashville, waar ze die chronische overproductie opliepen, met elke noot verder van huis is geraakt. Alsof ze na die olifantsdracht geen goed idee meer konden onderscheiden van een halfbakken, of een gepikt (al dan niet van zichzelf). Waarom anders van ‘Nothing’, een op alle cilinders vurende classic-in-de-dop op Werchter, een zonevreemde solosmartlap overhouden, gezongen in de overtreffende trap? In een arrangement van Clint Mansell, waarvoor proficiat, maar de hartenkreet van een fan op YouTube klinkt fermer: ‘Why changed in godsname?’ Er vallen daar op YouTube wel meer betere (live)versies te ontdekken van de elf tracks op ‘The Weight of Your Love’. Ook van de zwakke broertjes – geen namen, maar ze lijken vaak het werk van Tom Smith & Combo, niet van Editors, en ze zijn met genoeg om te kunnen kaarten.
We leggen er het beiteltje bij neer.
