‘Een geest in de keel’ is een prima roman over het moederschap die meer dan kan tellen als debuut

Hoeveel goede romans over het moederschap kent ú eigenlijk? Veel te weinig, gokken we. Met ‘Een geest in de keel’ dikt dat schamele stapeltje gelukkig wat aan. In dit opmerkelijke debuut van de Ierse Doireann Ní Ghríofa vloeit de moedermelk rijkelijk, zonder dat het daarom in de (huivert) vrouwensectie van de boekhandel thuishoort.

Ní Ghríofa verdiende eerder haar sporen als dichter, en dat is eraan te merken. In een intuïtieve, maar ook uiterst precieze stijl tilt ze haar dagelijkse realiteit van ‘eindeloze melk en takenlijstjes’ naar een verrassend hoog niveau.

Naast een uitgekiende biografie, over haar leven als ‘één van de velen die niet van hun werkdag kunnen uitklokken’, is dit boek ook een literaire speurtocht naar een zielsgenote. Tussen het moederen door raakt Ní Ghríofa immers geobsedeerd door Eileen O’Connell, Eibhlín Dubh Ní Chonaill in het Iers, die één van de meest iconische rouwdichten uit de Ierse canon heeft geschreven.

De verwantschap tussen de twee vrouwenfiguren ligt er wat dik op, want Ghríofa benadrukt iets te graag hoe ze allebei gedoemd zijn tot een leven in de periferie van hun echtgenoten en zonen. Toch kan ‘Een geest in de keel’ meer dan tellen als eerste worp.