Een gesprek met Liane Moriarty, schrijfster en vrouw achter de succesreeks 'Big Little Lies'

De HBO-reeks ‘Big Little Lies’ sleepte vier Golden Globes, een Emmy Award en tal van andere prijzen in de wacht. De reeks met onder meer Reese Witherspoon en Nicole Kidman als glamoureuze maar getroebleerde Californische moeders op moordonderzoek krijgt binnenkort een vervolg. Schrijfster Liane Moriarty wist daarvoor niemand minder dan Meryl Streep te strikken.

'Het voelde geweldig om Harvey Weinstein te offeren voor onze dochters'

Toen Liane Moriarty de slotaflevering van ‘Big Little Lies’ bekeek, die producenten Nicole Kidman en Reese Witherspoon haar toegestuurd hadden, werd ze overvallen door totale verbijstering. Ze hadden het einde veranderd. Kidman, Witherspoon en scenarist David E. Kelley hadden het verhaal te vroeg afgebroken, waardoor de gerechtigheid – door de dood van gewelddadige echtgenoot Perry (rol van Alexander Skarsgård) – en het einde aan de spanningen tussen de vijf vrouwelijke hoofdpersonages ontbraken. De schrijfster belde meteen met Kidman en Witherspoon. Na een paar verwarrende gesprekken bleek dat er helemaal niet gerommeld werd aan het einde, maar dat Moriarty’s iPad het had laten afweten. Dat ze de producenten van ‘Big Little Lies’ niet in blinde woede opbelde, typeert Moriarty, één van ’s werelds succesvolste auteurs én Hollywoods nieuwe lieveling, nu verhalen over complexe vrouwen daar zo in trek zijn.

Liane Moriarty «Ik dacht: ‘Mijn hemel, wat hebben ze gedaan!?’ Ik probeerde beleefd te blijven, en zei: ‘Het eindigt wat... abrupt. Niet?’ (lacht luid) Toen duidelijk werd dat ik de laatste tien minuten gewoon niet gezien had, was ik enorm opgelucht, want ik vond dat ze het tot dan toe geweldig gedaan hadden.»

We spreken de auteur in een zonnige fotostudio in Chippendale, de nieuwe hippe wijk van Moriarty’s geboortestad Sydney. Haar boeken hebben haar rijk gemaakt, en voor de fotoshoot schudt ze een parelketting en een stel blinkende oorbellen uit een duur etui, maar het is onwaarschijnlijk dat ze haar royalty’s aan snuisterijen zal spenderen. Ze voelt zich nog altijd onzeker over bling dragen overdag.

– Zowel in uw nieuwe roman ‘Negen volmaakte vreemden’ als in ‘Big Little Lies’ laat u vrouwen zich helemaal overgeven aan gewelddadige fantasieën. Schrijft u bewust over de woede van vrouwen?

Moriarty «Nadat ik iets geschreven heb, denk ik vaak: ‘Ik wou dat ik dat niet geschreven had.’ Als ik schrijf, focus ik me op het verhaal, maar eens ik ermee klaar ben, voel ik vaak een gekke soort van schaamte.»

– Dat u zich laat leiden door het verhaal, maakt uw boeken razend populair. Door uw manier van schrijven onthult u ook weleens dingen over uzelf.

Moriarty «Ik krijg veel e-mails van lezers. Toen ‘Het geheim van mijn man’ verscheen, mailden moeders van vermoorde kinderen me: ‘Hoe is het mogelijk dat jij dit zo treffend kon verwoorden? Heb jij zelf iets gelijkaardigs meegemaakt?’ Dat ontroert me, maar ik vind het tegelijk bijna onrustwekkend om te beseffen dat ik fictie schrijf over andermans realiteit. Ik ga niet doelbewust graven in één of andere problematiek.»

– De scènes over huiselijk geweld tussen de personages van Nicole Kidman en Alexander Skarsgård in ‘Big Little Lies’ grepen anders wel behoorlijk naar de keel. Was u nerveus om over dat onderwerp te schrijven?

Moriarty «Ik was me er niet van bewust dat er zo’n taboe op rustte. Toen ik Nicole Kidman voor het eerst sprak, zei ik haar: ‘Wat er ook gebeurt, sla terug.’ Dat vond ik heel belangrijk. Ik wilde niet zomaar een knap meisje zien dat afgeranseld werd door haar man. Het moest zichtbaar worden hoe complex hun relatie is, en dat zij zich schuldig voelt omdat ze terugslaat.»

undefined

undefined

'Ik kan nog altijd nauwelijks geloven dat ik het lef had om de rol van Perry's moeder te schrijven voor Meryl Streep, zonder zelfs maar te polsen of ze geïnteresseerd zou zijn.'

– ‘Big Little Lies’ reeg de prijzen aan elkaar, te midden van de storm rond Harvey Weinstein. De serie werd onthaald als een game changer, een verhaal over vrouwen, voor vrouwen, én gemaakt door sterke en invloedrijke vrouwen uit de showbizz. Hoe voelt u zich daarbij?

Moriarty «Ik ben heel trots om daar deel van uit te maken. Ooit werd er wat meewarig naar me gekeken omdat zoveel van mijn personages vrouwen zijn. Maar dat bleek nu net waar ze naar op zoek waren. Ik vroeg me alleen af waarom het zo lang geduurd heeft. Het voelt in elk geval geweldig dat we Harvey Weinstein konden opofferen voor het lot van onze dochters.»

– Na het succes van ‘Big Little Lies’ kreeg u de vraag om een vervolg te schrijven, meer bepaald een novelle van 50.000 woorden.

Moriarty «Ik twijfelde eerst of ik het wel zou doen. Ik had tot dan toe alleen maar verhalen geschreven die minstens dubbel zo lang waren. Het format zat me niet helemaal lekker. Maar mijn zus zei: ‘Doe het! Dan kun je een rol schrijven voor je favoriete actrice.’»

– En dat is blijkbaar Meryl Streep.

Moriarty «Ja, maar hoe moest ik haar in het verhaal krijgen? Ik dacht er vrijwel meteen aan om de moeders van de personages te introduceren. Ik kan nog altijd nauwelijks geloven dat ik het lef had om de rol van Perry’s moeder te schrijven voor de beroemdste actrice ter wereld, zonder zelfs maar te polsen of ze geïnteresseerd zou zijn – of beschikbaar. Gewoon voor de lol begon ik Meryl te googelen, en kwam ik erachter dat ze eigenlijk Mary Louise heet. Die naam paste perfect bij mijn personage.

»We wisten nog niet zeker of het tweede seizoen er wel zou komen. Toen ik met de producers belde, zei ik: ‘Ik heb een rol geschreven voor Meryl Streep.’ Ik stond er zelf versteld van dat ik dat zomaar durfde te zeggen. Nicole Kidman en Reese Witherspoon barstten in lachen uit. ‘Oh, Liane,’ zeiden ze, ‘wat ben jij écht Hollywood geworden. Bellen en zeggen: ‘Haal me Meryl!’’ Maar kijk, in augustus werden de laatste opnames afgerond, en Meryl Streep speelt mee, naast alle sterren uit het eerste seizoen.»

– De vrouwen in ‘Big Little Lies’ zijn allemaal moeders. U baseerde uw verhaal op uw eigen ervaringen, en op die van andere moeders aan de schoolpoort. Staat u nog vaak aan de schoolpoort?

Moriarty «Schrijven doe ik meestal thuis, en mijn man Adam (een boer, die nu huisvader is, red.) brengt onze twee jonge kinderen meestal naar school. Ik heb nu wat minder voeling met het jachtige leven van werkende moeders.

»Schrijver zijn is perfect voor mij, het is een makkelijke job. Eén moeder die vroeger ook aan de kleuterschool stond, had haar baan als investeringsbankier opgegeven. Dat is geen werk dat je af en toe in een vrij uurtje nog kunt doen. Met schrijven lukt dat wel. Ik had bovendien een oppas, die telkens voor drie uur kwam. Dan kon ik de deur van mijn werkkamer zelfs sluiten. Ik prijs mezelf heel gelukkig.»

– Uw eigen moeder, Diane, voedde niet alleen vijf dochters en een zoon op, maar was ook nog eens pleegmoeder voor zowat 40 baby’s.

Moriarty «Onze moeder was ‘de ultieme moeder’. Ze zorgde voor baby’s in afwachting van een definitieve adoptie. Voor ons was het de normaalste zaak van de wereld: moeder die baby’s verschoonde, zuigflessen vulde en nooit klaagde over slapeloze nachten.

»We hielden allemaal van baby’s. Ik was het gewend om altijd een baby in de buurt te hebben om te knuffelen. Maar moeder zorgde ervoor dat wij zelf nooit iets meer hoefden te doen. Toen ik zelf mijn eerste kind had, dacht ik weleens: ‘Ik zorg al een hele tijd voor dit kind, en ik doe dat goed, maar nu moet iemand het even komen overnemen.’ En ‘iemand’ dat was in mijn hoofd dan altijd míjn moeder (lacht).»

– Voortdurend baby’s afgeven die ze zo graag had gezien, moet uw moeder telkens weer met een gevoel van verlies opgezadeld hebben.

Moriarty «Wellicht wel, maar daar zei ze nooit iets over. Ik erger me enorm telkens als ik iemand over mijn moeder vertel, en dat hij of zij dan zegt: ‘Oh, dat zou ik nooit kunnen, daarvoor heb ik een veel te klein hartje.’ Kleinere hartjes dan dat van mijn moeder zul je niet gauw vinden.»

– In ‘Negen volmaakte vreemden’ verlegt u uw focus van het moederschap naar de wellnessindustrie. U schreef het Russisch-Australische hoofdpersonage Masha naar verluidt op maat van Nicole Kidman.

Moriarty «Klopt. Zij kocht de filmrechten al lang voor het boek verscheen. Ze heeft ondertussen ook bevestigd dat ze zelf de hoofdrol zal spelen in de verfilming.

»Het boek begint met een zwaar obese en zwetende Masha, die aan haar bureau zit. Tien jaar later vinden we Masha terug in een chic wellnessresort, samen met andere mensen die daar aan zichzelf willen werken. Het verhaal eindigt op mijn typische manier, met geluk voor zij die het verdienen, en zoete wraak die de bad guys moeten ondergaan.»

– Zulke eindes zijn belangrijk voor u, niet? Maar door die eindes vinden critici uw boeken niet literair genoeg.

Moriarty «Dat vind ik soms wel vervelend. Ik wil niet per se happy ends schrijven, wel eindes die rechtvaardig zijn en voldoening schenken. Veel literaire boeken laten je achter met een onvoldaan gevoel: ‘Ik snap het niet.’ Zo wil ik niet schrijven. Ik wil tevreden klanten.

»Mijn vader (Bernie Moriarty, die zijn kinderen 50 cent betaalde voor elk verhaal dat ze schreven, red.) was een selfmade zakenman. Ik heb mijn mercantiele geest van hem geërfd. Ik wil dat mijn boeken verkopen, en ik wil me daar goed bij voelen.»

© The Sunday Times

Liane Moriarty, ‘Negen volmaakte vreemden’, A.W. Bruna Uitgevers