Een jaar geleden overleed basketbalster Kobe Bryant: ‘Hij doet nu wat hij het minst graag deed: rusten’

Eén van de beste basketballers aller tijden, Kobe Bryant, is op 41-jarige leeftijd overleden. Hij speelde twintig jaar lang voor de Los Angeles Lakers en was pas sinds 2016 met pensioen. Op 26 januari 2020 stierf hij, samen met zijn 13-jarige dochter Gianna en nog zeven inzittenden, in een helikoptercrash vlak bij Los Angeles. Een eerbetoon is op zijn plaats.

De eerste reactie van de basketbalgemeenschap was er logischerwijs één van ongeloof: het is werkelijk surreëel dat Kobe Bryant dood is – een schijnbaar onverwoestbare man van staal, een levende legende. Qua impact en kaliber kunt u het vergelijken met Ronaldo die vlak na zijn pensioen overlijdt.

Bryants palmares is niet te overzien: hij heeft twee Olympische gouden medailles, won 5 NBA-kampioenschappen en speelde 18 jaar lang in het All-Star-team (waar de beste spelers uit de NBA toe behoren), om maar een paar dingen op te noemen. Zijn nalatenschap (of legacy, zoals dat in het Engels zo mooi heet) gaat echter veel verder dan getallen, eretitels of gouden plakken.

Bryants techniek was vlekkeloos, zijn sprongkracht absurd, zijn spelinzicht preciezer dan Stephen Hawkings kennis over kwantumfysica. Toch is dat niet het enige. Hij inspireerde een hele generatie jonge basketters. Hoeveel jonge snaken, van de Filipijnen over België tot New York, hebben in hun achtertuin of op een basketveldje gestaan terwijl ze zich inbeeldden dat ze Kobe Bryant waren? Hoeveel keer is er al 'Kobe!' geroepen tijdens een worp, enkel en alleen om de macht van de oppergod onder de basketballers te kanaliseren en zo het schot door de ring te begeleiden? Zelfs als diezelfde ooit zo jonge basketters nú, jaren later, een propje papier in de vuilnisbak gooien, hoort u het nog steeds: 'Kobe!' Het zal nooit meer hetzelfde klinken. Zelfs nu kunt u het al voelen: er blijft een soort gemis aan het woord plakken, een leegte.

Wat Kobe zo uniek maakte, was zijn tomeloze gedrevenheid. U hoeft niet lang te grasduinen door de basketbalgeschiedenis om op verhalen te stuiten over zijn werkethiek, die samen te vatten is als ‘de hele dag, elke dag’. Hij ádemde de sport. Kobe was er dan ook constant mee bezig, in tegenstelling tot veel van zijn generatiegenoten in de NBA, die vaak meer geconcentreerd waren op poen scheppen. Of eerbiediger gezegd: waar anderen vaak basketbal speelden op topniveau om hun familie tot in de eeuwigheid te onderhouden, speelde Bryant als geen ander vanuit een grenzeloze liefde voor het spel.

Zijn verbetenheid grensde aan religieuze devotie. Zijn pijngrens was quasi onbestaande. De wedstrijden waarin hij ondanks een zware blessure bleef doorspelen – tien jaar geleden bleef hij bijvoorbeeld doorgaan met een gebroken vinger – zijn niet te tellen. Hij had een killer instinct van jewelste: een vijandelijk team was een prooi om met enkele welgemikte aanvallen koud te maken. Een eigenschap die hem de bijnaam The Black Mamba opleverde, een uiterst dodelijke slang. Deze badass motherfucker had ijs in zijn aderen, zoveel is zeker. En toch. Hoe onverwoestbaar ook het lichaam, hoe onvermoeibaar ook de geest, zo wreed het lot. Hij was net met pensioen, en kon zijn zuurverdiende miljoenen gebruiken om zich tot het einde der tijden te amuseren, samen met zijn familie.

In feite was hij de ultieme sportman – niet zozeer de beste, want aan die discussie komt geen einde, maar u moet al heel ver zoeken naar die combinatie van fysieke kracht, technische verfijning, mentale savoir-faire en ijskoud killer instinct. Ik denk terug aan die jongen in zijn achtertuin, ergens in België, die had verwacht dat Kobe er altijd zou zijn. Die jongen die, gehuld in het purper en goud van de L.A. Lakers, meer naast dan door de ring gooide, maar toch bleef doorzetten. Die jongen had vast nooit gedacht dat hij zo laat in de nacht, zoveel jaren later, een tekst zou tikken over de legende wiens moves hij toen wilde imiteren.

De basketbalwereld verloor een icoon; zijn familie verloor een vader, een echtgenoot. Het lot heeft een wrang gevoel voor ironie, want Kobe doet nu wat hij het minst graag deed: rusten.