Een mens van goede wil: De West-Vlaamse Vanessa Theuninck voedt dakloze vluchtelingen in Brussel

Eén keer per maand rijdt Vanessa Theuninck (42) van het West-Vlaamse Kortemark naar het Brusselse Noordstation, haar auto volgeladen met 200 zelfgemaakte warme maaltijden.

'Ze noemen mij een makakkenslet'

Anderhalf jaar lang trok Vanessa Theuninck als vrijwilliger elke zaterdag naar de Jungle, het eind 2016 ontruimde vluchtelingenkamp in Calais. ‘Ik had er zoveel slechts over horen vertellen, dat ik de ellende met eigen ogen wou zien,’ zegt ze. ‘Na mijn eerste bezoek was ik dagenlang van mijn melk. Gaandeweg leerde ik er fantastische mensen kennen, met wie ik nog steeds bevriend ben. Na de ontruiming staken sommigen over naar Engeland en zwermden anderen uit over Frankrijk. Ik hoorde ook dat veel vluchtelingen nu dakloos in Brussel rondzwerven.’

Vanessa laadde haar koffer vol eten en zocht de dakloze vluchtelingen aan het Noordstation op. Vandaag kookt ze samen met zes andere vrijwilligers om de drie weken tweehonderd maaltijden voor hen. ‘Tussen de twee- en driehonderd vluchtelingen slapen ’s nachts op straat. Ze wachten op asiel.’

undefined

'Theo Francken beweert dat de vluchtelingen in Brussel allemaal onderdak hebben. Ik vraag me af of hij er ooit al eens op straat rondgewandeld heeft'

HUMO Is er dan geen officiële opvang?

Vanessa Theuninck «Voor hen is er helemaal niets. Je vindt ze aan het Noordstation en in het Maximiliaanpark, waar in 2015 dat grote tentenkamp stond. Vandaag slapen ze niet in tenten, maar in openlucht. Er dwalen ook vluchtelingen rond het Zuidstation; hekkens moeten vermijden dat ze er beschutting zoeken. De kranten verspillen geen druppel inkt aan hen. Ik las onlangs een interview met Theo Francken, waarin hij beweerde dat de vluchtelingen in Brussel allemaal onderdak hebben. Ik vraag me af of hij ooit al eens door de straten van onze hoofdstad gewandeld heeft: je zíét die mensen rondzwerven. Ze leven van de ene dag op de andere, maar hebben geen spijt dat ze gevlucht zijn. Ondanks alles zijn ze hier veilig, ver weg van de oorlog.»

HUMO Volgens sommigen zijn ze niet allemaal op de vlucht voor geweld, maar zijn het vooral migranten op zoek naar een beter leven.

Theuninck «Wie dan? De Syriërs? De Soedanezen? In al die landen is het oorlog. In Calais zaten vooral Afghanen: hun land is ook niet meteen een paradijselijk oord. Niemand laat zomaar voor de lol alles achter wat hij in zijn leven opgebouwd heeft.»

HUMO Bent u lid van een organisatie?

Theuninck «Nee. In het begin waren we met twee vrienden die de handen in elkaar sloegen, nu zijn we met zeven. We willen niet uitgroeien tot een grote organisatie, omdat we het contact met de vluchtelingen niet willen verliezen. Velen zijn echte vrienden geworden. Voedsel brengen is niet het enige dat telt, we luisteren ook naar hun verhalen.»

HUMO U kookt voor tweehonderd mensen in uw eigen keuken in Kortemark?

Theuninck «Ja. Om de drie weken kopen we op woensdag ingrediënten en staan we op donderdag en vrijdag achter het fornuis. Tientallen kilo’s aardappelen, stapels eieren, fruit en groenten. Op zaterdag voeren we dan alles naar onze vaste stek aan het Noordstation in Brussel. Sympathisanten storten geld, een aantal winkeliers en leveranciers is onze zaak genegen en geeft ons korting. Voor 200 warme maaltijden hebben we minstens 250 euro nodig.»

HUMO Vindt u dat er in onze samenleving voldoende mededogen voor vluchtelingen is?

Theuninck «Nee, er is ontzettend veel racisme. Ikzelf krijg doodsbedreigingen en ze noemen me ‘een landverraadster’. Mijn dochters van 8 en 9 gaan altijd mee naar Brussel en iemand liet me weten dat hij hoopte dat ze dan door ‘de vreemdelingen’ verkracht zullen worden. Nog iemand anders kondigde aan dat ik bezoek mag verwachten van de Ku Klux Klan. Eerder deze week kreeg ik op Facebook het verwijt naar mijn hoofd geslingerd dat ik een ‘makakkenslet’ ben en gisteren was ik ‘een hoer’. Ik trek me op aan al die goede mensen die geld storten en ons blijven steunen. Een vluchtelingenkind vertelde me hoe het moest toezien hoe zijn mama werd doodgeschoten. Van een zwaar getraumatiseerde man hoorde ik hoe zijn ouders en vriendin door IS vermoord waren. Hijzelf was gemarteld. Ik kan die mensen niet aan hun lot overlaten.»