Een tourmanager klapt uit de biecht (1): 'Voor de baas geen oudere mannen of pers op de eerste rij. Hij wil aangevuurd worden door jong vlees'
Mike is een vijftiger die de voorbije dertig jaar met drie Amerikaanse en vijf Britse sterren de wereld heeft rondgetoerd. Op de twintig tournees met zijn acht topcliënten heeft Mike alles gezien, gehoord en beleefd. Niemand is dus beter geplaatst om het verschijnsel rockster in z’n natuurlijke biotoop te duiden. Wat volgt is een greep uit zijn geheime dagboek. ‘Steven Tyler verenigde het junkiedom met het leven van een professor of bibliothecaris. Hij zette een shot en ging dan een goed boek lezen.’
'Voor de baas geen oudere mannen of pers op de eerste rij. Hij wil aangevuurd worden door jong vlees'
De eerste job van Mike – een schuilnaam – was assistent-promotor op een tournee van Lou Reed, volgens hem de beste leerschool: ‘Als je het misprijzen en de smalende grappen van Lou aankan, dan brengt niets je nog van de wijs.’ Mike verwijst vaak naar zijn huidige werkgever als ‘de baas’ – ‘the boss’ – maar het is níét Bruce Springsteen, al heeft hij vroeger wel voor díé Boss gewerkt.
★12 juni
Maandag. Een avond uit in Rome met Bono. De Italiaanse concertpromotor heeft een restaurant geregeld. Bono is geen man van korte monologen en het is bijna vijf uur ’s ochtends als we het restaurant verlaten. De assistente van de U2-zanger moet erop toezien dat hij genoeg slaapt, maar hij wil nog uitgaan. Dat wil hij altijd als zijn vrouw in het verre Ierland is. Er stoppen een paar Vespa’s met daarop, zo lijkt het in de schemering, enkele geile grieten. Voor we het goed beseffen, is Bono achterop één van de Vespa’s gestapt en uit het zicht verdwenen. Waarop de promotor kurkdroog zegt: ‘Dat wordt een interessante nacht, want die dames waren transseksuelen.’
★15 juni
In de garage van de baas hangen twee enorme dartsborden. Op beide heeft hij een grote foto van Keith Richards gehangen. Ik weet nog steeds niet wat er gaande is tussen die twee, maar de tronie van Keith is amper nog herkenbaar door de honderden gaatjes. De enige connectie tussen de baas en The Rolling Stones die ik me herinner, is toen we jaren geleden naar de ‘ZOO TV’-show van U2 gingen kijken en Mick Jagger naast ons stond. Ik hoorde hem tegen Paul McGuinness (tot 2014 manager van U2, red.) zeggen: ‘Man, dit kost fortuinen. Bedankt, nu zullen wij ook massa’s geld moeten investeren om hier tegenop te boksen!’
De baas is rijk maar ook zuinig en zelfs een tikje gierig. Hij haat het als mensen uit zijn omgeving het breed laten hangen op zijn kosten. In het Dorchester-hotel had zijn huidige Russische ‘verloofde’ een dokter ontboden. Aan de telefoon had ze de receptie met overslaande stem gemeld dat ze iets ‘gebroken’ had. In allerijl werd de arts opgetrommeld. Vanochtend vond de baas op de hotelrekening – hij kijkt ze áltijd na, de enige ster met wie ik ooit werkte die daar tijd voor maakt – en werd hij woest om het consult voor de ‘dringende zorg’ van 390 pond voor een gebroken... teennagel!
Ik heb een praatje gemaakt met de portier van het Dorchester en gevraagd wie zijn favoriete ster was. George Clooney (‘Altijd goedgeluimd, joviaal en vrijgevig’), Francis Rossi (‘Zichzelf gebleven’), Amy Winehouse (‘Lief. Grappig. Bezorgd om ons welzijn terwijl ze er zelf zo slecht aan toe was’) en Morrissey (‘Een gentleman’) En wie de vervelendste? ‘Elton John. Cher. Jon Bon Jovi. En die popsterren van de jonge garde, van wie ik de namen niet eens ken. Geeft niks – here today, gone tomorrow.’
★20 juni
Fans kopen en verzamelen de gekste dingen. Op een festival moest de baas vlak voor zijn optreden pissen. De mobiele toiletten stonden te ver en dat gold ook voor z’n kleedkamer. Dus piste hij in een helm. Een helm! Geen idee van wie die was, noch wat hij daar deed achter het toneeldoek. Het zou me niks verbazen als iemand straks die helm mét inhoud veilt. Dan hebben de fans DNA van de baas en kunnen ze hem klonen. Dat kunnen ze overigens ook met de kots die ik de baas al ettelijke keren zag lozen achter de versterkers, net voor hij op moest. Zenuwen. Al valt hij liever dood dan dat toe te geven. Ik heb wel meer artiesten zien kotsen door de zenuwen, vlak voor ze op moesten. Keith Richards, bijvoorbeeld. En Bono. En Robbie Williams, van wie men altijd zegt dat hij zo’n ‘natuurlijke showman’ is. Yeah, right.
★27 juni
Zei ik al dat de baas zuinig en gierig is? En een tikje paranoïde? In z’n jonge jaren had hij seks met een toen al volwassen vrouw die het in haar jonge jaren nog met Brian Jones had gedaan. Zij vertelde hem dat Brian indertijd meer geld verdiende dan de overige Stones omdat hij zich opwierp als de ‘leider’ van de groep. Tot grote woede van de overige Stones, toen die erachter kwamen. Ook Van Morrison, een voormalig werkgever van me en volgens de baas een ‘verwante geest’, is jarenlang opgelicht. De baas heeft zoveel verhalen gehoord van collega’s die werden opgelicht door managers en boekhouders, dat hij zich vast heeft voorgenomen dat het hem niet zal overkomen. Hij laat zijn boekhouders, managers, accountants en bedrijfsrevisoren controleren door weer ándere boekhouders enzovoort. Die mannen rekenen door, dus op den duur kost de controle meer dan de fraude.
Ik heb ook de andere kant gezien. Ik herinner me een pijnlijke scène met een andere artiest voor wie ik werkte. Een Amerikaanse topmanager was speciaal overgevlogen uit New York en had drie uur gereden om tot in het godvergeten dorp te geraken waar we toen opnamen. De artiest wierp één blik op het kapsel van die manager, zei: ‘Met zo iemand kan ik niet werken,’ en verliet het pand. De manager vloog onverrichterzake terug naar Amerika.
Vaak zijn het ook de managers die incasseren. Want dat is het probleem met gigantische ego’s die jarenlang in een cocon leven: ze nemen nooit hun verantwoordelijkheid. Als een plaat flopt, is het de schuld van de platenfirma. Als een concert niet uitverkocht raakt, is dat de schuld van de promotor. Als ze amper 40 miljoen verdienen in plaats van 41 miljoen, is het de schuld van de manager. Eén voorbeeld: Elton John gaf ooit 40 miljoen pond uit op twintig maanden tijd. Waarvan 369.000 pond aan bloemen. Toen hij bijna failliet ging, brak hij met z’n manager John Reid, de man die hem rijk had gemaakt.
Ik was er ook bij toen Freddie Mercury indertijd een spiegel kapotsloeg op het hoofd van zijn assistent-manager Pete Brown en hem vervolgens beval om de scherven op te vegen.
★4 juli
De baas is blij dat hij ‘binnen was voor de storm begon.’ Vrij vertaald: dat hij nog net een grote hit scoorde en miljoenen platen verkocht voor het massale downloaden begon en de cd-markt instortte. Ik hoorde hem daarover praten met Peter Gabriel. Hij werkt zo traag en er liggen zoveel jaren tussen twee cd’s, dat het voor hem een grote schok was te moeten vaststellen dat zijn laatste platen exponentieel minder verkochten. Zie ook: Bryan Ferry. Daarom blijven die ouwe knarren touren.
★10 juli
Ik vertelde de baas over de garage van Neil Young. Hij heeft een veertigtal oldtimers in een reusachtige hangar staan, maar hij heeft al jaren rugproblemen en haat het om over de betonnen vloer te lopen. Dus liet hij 3.000 vierkante meter rubberen vloerbekleding gieten, om de impact van het stappen te verzachten. Nadien bleek dat het rubber de klank in het gebouw had gewijzigd, alles klonker nu voller en zonder echo. Dus wilde Neil alleen nog repeteren in die hangar. Het enige wat de baas zei, was ‘3.000 vierkante meter rubber...’ Ik zag hem denken: ‘Is Neil verdomme zo rijk dat hij zich zoiets kan permitteren?’
De baas en Neil Young hebben veel gemeen. Ze zijn allebei meedogenloos: ze hebben er geen moeite mee om mensen te ontslaan. Beiden heb ik hen iemand met wie ze jarenlang hebben samengewerkt zonder veel omhaal zien dumpen, omdat de muze dat vroeg. En ze zijn allebei in hun hart echte boeren, gek op de natuur. In een ander leven zouden ze druïde of boswachter zijn geweest. Ze spelen ook allebei met modeltreintjes, net zoals Rod Stewart. Neil is zelfs mede-eigenaar van een bedrijf dat modeltreintjes maakt.
★3 augustus
World Tour, European leg. De baas heeft vier maanden geleden meteen het ‘All dates sold out’ geprint en in alle kamers van z’n huis opgehangen – toch in de kamers die ik te zien kreeg. Trots, ook al neemt hij officieel een stoïcijnse business as usual-houding aan. Backstage laat de baas zich vermurwen om het relaas te aanhoren van een dik meisje dat vertelt hoe ze is misbruikt. Ik begeleid haar na de meet-and-greet terug naar de zaal en hoor hoe haar vriendin eruitflapt: ‘Is hij erin getrapt?’ Het schrijnende verhaal was verzonnen, een excuus om bij de baas te raken. Ik heb het hem niet verteld.
undefined
'Ik heb wel meer artiesten zien kotsen door de zenuwen, vlak voor ze op moesten. Keith Richards, bijvoorbeeld. En Bono. En Robbie Williams.'
Ik kreeg van de baas één speciale richtlijn mee voor de tournee: ‘Make sure I want to fuck the front row.’ Voor hem geen oudere mannelijke fans of pers op de eerste rij. Als hij naar beneden kijkt, wil hij aangevuurd worden door jong vlees. Dus houden we die plekken vrij en stuur ik voor het concert iemand de zaal in, die verrukkelijke jongedames op het tweede balkon aanbiedt om te verkassen naar de eerste rij. Ik hou de zaakjes wel strak in de hand. Het oude principe ‘No head, no pass’, waarbij roadies van onder andere Led Zeppelin backstagepassen uitdeelden in ruil voor een blowjob, is voorbijgestreefd.
★4 augustus
Dublin. Concert in The Point. De baas is weer eens razend, deze keer omdat hij logeert in The Clarence, het hotel van Bono en The Edge. Voor zover ik weet heeft hij geen vete met U2. Misschien wil hij gewoon niet dat een andere groep aan hem verdient. Misschien voelt hij zich de mindere, die logeert in het eigendom van muzikanten die, nog steeds, populairder zijn dan hij. Typerend is wel: de volledige lijst van hotels op deze tournee werd hem maanden geleden bezorgd, hij had toen bezwaar kunnen maken.
Bijna iedereen met wie ik ooit werkte, had een ritueel voor de show. De Red Hot Chili Peppers vormden elke avond vlak voor ze op moesten een cirkel en zongen een onnozel kampvuurliedje uit hun jeugd. Robert Plant streek zelf z’n satijnen broeken en hemden. Keith Richards eet een stuk shepherd’s pie en staat erop dat hij die zelf uit de oven haalt en het eerste stuk afsnijdt. Pink laat vlak voor ze op moet haar boezemvriendin in haar tepels knijpen. Chris Martin poetst vlak voor het concert z’n tanden en loopt drie keer achterstevoren de kleedkamer rond. Marilyn Manson zit drie uur stil in het donker. Leonard Cohen zong voor elk concert een gregoriaanse frase: ‘Ego sum pauper, nihil habeo’ – ‘Ik ben arm, ik bezit niets.’ De baas tekent telkens met potlood op papier de dichtstbijzijnde deurklink. Hij beweert dat het hem kalmeert maar ik vermoed dat het bijgeloof is.
★7 augustus
Ik ben een grote fan van Nick Cave. De baas niet. Hij heeft sowieso een hekel aan druggebruikers, die volgens hem zwak zijn. Hij is ooit opgestapt op een feestje van Donatella Versace toen zij dacht dat het cool was om coke te snuiven van een schilderij van Picasso. Toen we Cave zagen op een avond ter ere van de dichter John Betjeman, zei de baas me: ‘Vergeet niet, dat is een junkie.’ Ik wierp tegen: ‘Een éx-junkie.’ Waarop de baas zei: ‘There’s no such thing as an ex-junkie.’
Eén van de stokpaardjes van de baas is: onafhankelijkheid boven alles. En een junk is daarvan het absolute tegendeel, want hij leeft bij de gratie van de drug én de dealer. Het moet bizar zijn: je enerzijds on top of the world wanen omdat je door miljoenen wordt verafgood, en anderzijds een wanhopig slaafje zijn dat hunkert naar, en bij een klootzak bedelt om de volgende portie roesmiddelen.
Ik heb ook met Aerosmith gewerkt. Het rare was dat Steven Tyler het junkiedom verenigde met het leven van een professor of bibliothecaris. Hij zette een shot en ging dan een goed boek lezen, bril op de neuspunt, driftig noterend. Af en toe werd er geschoten. Ik heb meerdere kogelgaten in hotelkamers dichtgeplamuurd of afgedekt. Nooit iets over gehoord achteraf. Vreemd.
Mensen denken altijd dat het de taak is van de tourmanager om alle grillen van de rockster in te willigen, maar dat klopt niet. Integendeel zelfs: tachtig procent van mijn werk is puur praktisch, en de resterende twintig procent van mijn energie investeer ik om de baas wég te houden van zijn meer risicovolle verlangens.
