Een tourmanager klapt uit de biecht (2): 'Joe Cocker hoopte twintig jaar lang op overspel, maar na pakweg 1980 was geen enkele vrouw nog geïnteresseerd'

Tourmanager Mike doet een nieuwe greep uit zijn geheime dagboek, vol anekdotes over zijn jaren als rechterhand van de grootste sterren. ‘Ik moet oppassen dat ik niet in Bono verander: veel roem, weinig seks.’

★ 9 augustus

Gisteren gingen de baas en ik naar een privéfeest van Madonna in Hampstead. Daar was ook Jimmy Nail, de Britse zanger die wereldberoemd werd met ‘Ain’t No Doubt’. En naar verluidt is hij zeer groot geschapen. Madonna kent Jimmy nog van tijdens de opnames van haar musical ‘Evita’ en leek te vinden dat zij en Jimmy unfinished business hadden. Maar Jimmy’s vrouw was ook in Londen, dus kon hij zich geen misstap veroorloven. Helaas had mijn baas hem er eerder die avond van overtuigd om paddo’s te eten, en uitgerekend nu beginnen die te werken. Jimmy begint te zweten en wordt manisch, terwijl Madonna voor hem begint te dansen, nog geiler dan op het podium. Jimmy vlucht letterlijk het huis uit, de nacht in. Vervolgens probeert mijn baas tevergeefs Madonna te versieren. Terwijl ook zíjn vrouw op het feest arriveert.

Overigens: het leukste feestje zonder bad vibes was dat voor de verjaardag van een collega, ouwe rot Dennis Sheehan, waarbij het voltallige U2 zich had verkleed als de leden van Led Zeppelin anno 1975. Ook al dood, Dennis – gestorven in Los Angeles toen hij 68 was, met een piepjonge escort in z’n bed.

★ 10 augustus

Een paar kinderen van de baas te gast op tournee. Altijd last mee. Verwende nesten. Het vergt diplomatie van topkwaliteit om hen in toom te houden en toch te voorkomen dat ze bij papa gaan zeuren dat ze slecht behandeld worden. Bij Led Zeppelin werd ooit een securityman in elkaar geslagen door de manager en zijn lijfwachten omdat hij het zoontje van Peter Grant had berispt toen die vandalisme pleegde.

De baas nodigt tijdens de bisnummers een collega uit op het podium. Sluwe zet: die ster is nog beroemder dan de baas, maar zelfs een very special guest blijft een gast en lijkt dus minder belangrijk. David Bowie was daar indertijd heel berekend in: hij spande begin jaren 70 sterren als Lou Reed en Bryan Ferry voor z’n kar onder het mom hen te prijzen.

★ 19 augustus

Mooie scène op het vliegveld. De baas spot Jimmy Page en klampt hem aan. Ze praten over muziek. De baas vraagt Page iets over één of andere riff. Toevallig wandelt een jongetje van een jaar of tien langs met een ukelele. Page wenkt het jongetje en speelt de riff voor mijn baas. Op een ukelele! Ergens loopt nu een jongetje dat niet kan pochen over welke twee levende legenden op zijn ukelele speelden, want hij heeft er geen flauw benul van wie beide heren waren. Overigens daagde zijn moeder een minuut later op en ook zij herkende hen niet.

Diezelfde dag zagen we ook Tori Amos, die ik nog ken van vroeger. Ze stapte enthousiast op ons af maar maakte halverwege rechtsomkeer toen ze zag dat de baas ostentatief z’n hoofd wegdraaide. Hoe beroemd je ook bent, er is altijd wel iemand die nog beroemder is en jou niet wil kennen. Nog grappiger was dat vijf meter verderop Thom Yorke zat, die duidelijk de baas herkende maar geen aanstalten maakte om ons te begroeten en zelf door niemand werd herkend, op mij na.

★ 22 augustus

De baas gunt z’n nieuwe song – z’n eerste potentiële hit sinds lang – niet aan zijn platenfirma, waarmee hij al een hele tijd overhoop ligt. Door de crisis, het in elkaar storten van oude zekerheden, maar meer nog door de arrogantie van de mannen in maatpak, die hem niet naar waarde schatten. Dus doneert hij het nummer aan een liefdadigheidsactie. Zo kan de directie van de platenfirma niet protesteren zonder gevoelloze zure poenpakkers te lijken. Vergeet niet, dit zijn de assholes die ooit een proces tegen de baas aanspanden omdat diens recente werk ‘te zeer afweek van onze verwachtingen gewekt door zijn werk ten tijde van de ondertekening van het contract’.

★ 27 augustus

Overspel blijft, zeker op tournee, vaak onopgemerkt. De echtgenote van een vorige werkgever trapte ooit stennis omdat ze in de bagage van manlief, een Amerikaanse rocker, een dvd-doosje vond waarop met stift, in zijn handschrift, ‘Chloé’ stond geschreven. Ze ging ervan uit dat haar echtgenoot stiekem een sekstape had gemaakt met die Chloé, had het doosje in razernij tegen de muur gekeild en hem opgebeld. De dvd bleek geen porno maar een mainstream Hollywoodfilm die ‘Chloé’ heet. De rocker was het originele doosje op zijn hotelkamer vergeten. Het grappige was dat hij toen wel een affaire had met een vrouw die Chloé heette. Maar omdat in het doosje wel degelijk de Hollywoodfilm zat, leed de echtgenote gezichtsverlies en scoorde de rockster bonuspunten om haar nog meer te bedriegen, zonder dat ze nog argwaan koesterde.

Ik heb op een blauwe maandag voor Joe Cocker gewerkt. Die hoopte twintig jaar lang op overspel, maar zelfs al was hij rijk en wereldberoemd en met ‘You Can Leave Your Hat On’ de vertolker van wellicht het meest bekende nummer over een sexy striptease, na pakweg 1980 was geen enkele vrouw nog geïnteresseerd. Verbaast me niks, hij was niet enkel klein, dik en kaal, maar bovenal saai. Een andere ster met wie ik werkte, kreeg wel elke dag seks aangeboden en kreeg er een kick van om die vrouwen na afloop te overhalen om zijn naam op hun kont te laten tatoeëren.

Tussen haakjes, wie sappige anekdotes over groupies wil, kan lang wachten: de baas doet er niet aan. Hij wil seks, zo veel mogelijk en met zo veel mogelijk verschillende vrouwen. Maar van professionele groupies en té gewillige fans blijft hij weg. De vrouwen met wie de baas vrijt, zijn niet zoals Cathy Smith, die ooit beviel van ‘the band baby’, omdat ze met álle groepsleden van The Band had geneukt en niet met zekerheid kon zeggen wie van hen de vader was. En hij is geen Nikki Sixx, die ooit een weddenschap aanging hoeveel dagen hij zich níét kon wassen en toch nog groupies scoren: 62.

★ 1 september

De bagage van de baas is vermist. Niet alleen is hij begrijpelijk pissed off, de mogelijkheid bestaat ook dat een personeelslid op de luchthaven de koffer van een beroemde rockster opzéttelijk ‘verliest’, om ’m grondig te kunnen doorzoeken. Twee van m’n vorige werkgevers eisten dat ik een apart koffertje van hen in een grotere koffer met mijn naam erop zou bewaren. Ik heb nooit geweten wat in die koffertjes zat. Geen drugs, dat risico zouden ze niet nemen, maar wellicht porno of dildo’s of erger. Ik heb jarenlang nerveus gewacht bij de röntgencontrole tot het alarm zou afgaan en een beambte mij zou interpelleren over één van die koffertjes, maar dat is nooit gebeurd.

★ 10 september

Berlijn. Net zoals Paul McGuinness bij U2 heb ik de reputatie tournees te plannen rond de beste restaurants in Europa – de concertzalen die we boeken, zijn nooit ver van een handvol Michelinsterren. Ik ging gisteravond mee uit eten en de baas werd tijdens het diner nog maar eens aangeklampt door fans. Er is maar één situatie waarin de baas gráág heeft dat fans hem aanklampen: als er vrouwelijk schoon bij ons gezelschap is, en hij weet dat zijn populariteit indruk op hen maakt. Plus: het doet die vrouwen beseffen hoe uitverkoren ze wel zijn.

★ 14 september

Tot mijn verbazing moet een tournee zelden afgelast worden omdat de ster of de frontman van een groep ziek wordt of een letsel oploopt. Vandaag was het bijna zover. De baas wou, in the heat of the moment, van een balkon springen. Maar op het laatste moment bedacht hij zich – het leek toch wat te hoog – sprong hij naar links en liet hij zich aan het gordijn zakken. Maar aan dat gordijn zat een haak, die de huid van z’n voorarm scheurde over een lengte van dertig centimeter, rakelings naast een slagader. James Brown sprong eind jaren 50 al van balkons en Iggy Pop en Fad Gadget perfectioneerden die stunt in de jaren 70 en 80. Het grappige is dat de baas een vrij statische performer is, die zich nooit eerder tot zo’n stunt liet verleiden. Hij heeft er een miniem rugletsel aan overgehouden. Dat is niet zo zeldzaam als je denkt, ook performers als Bono zijn al aan hun rug geopereerd. Bono heeft ook ooit z’n schouder ontwricht toen hij van een lichttoren viel.

Ooit liet de baas zich trouwens ontvallen: ‘Ik moet opletten dat ik niet in Bono verander.’ Die uitspraak ging over seks: Bono is al honderd jaar met zijn vrouw Ali, en de baas vindt dat ‘pathetisch’ en ‘achterlijk’ voor een rockster. Nu weet ik toevallig dat Bono vroeger íéts minder trouw is geweest dan algemeen werd aangenomen. Maar toch: een rockster die in veertig jaar tijd met amper anderhalve vrouw naar bed gaat, dat is in de ogen van de baas méér dan contraproductief, het is op het randje van ondankbaar.