Een trip door de USA: 'Alcohol, crystal meth, racisme en een rammelende Chevrolet'

Wie ‘Gas Station’, ‘Barber Shop’ of ‘Madagascar’ heeft gezien, weet wat we bedoelen: je hebt documentairemakers, en dan heb je Luc Vrydaghs. Voor zijn nieuwe reeks ‘On the road zonder Jack’ (toegegeven, er bestaan catchyer titels) ondernam hij een roadtrip dwars door the land of the free, de mythische schrijver Jack Kerouac achterna.

Luc Vrydaghs «Toen Donald Trump aan de macht kwam, begin 2017, dacht ik: dit is een geschikt moment om eens met eigen ogen te gaan bekijken hoe Amerika en zijn bewoners eraan toe zijn. Het idee was om ter plekke een ouwe Amerikaanse slee aan te schaffen – een jongensdroom – en ermee van het oosten naar het westen te rijden. Snelwegen à la Route 66 wilde ik vermijden: ik wilde de dorpjes zien, en ben dus samen met geluidsman Matthias Hillegeer over kleinere wegen van Miami naar Seattle gereden, in totaal een kilometer of 5.000.»

HUMO Je vervoermiddel was een 35 jaar oude Chevrolet Caprice.

Vrydaghs «Gekocht in Miami voor 5.000 dollar, maar al na een paar kilometer viel hij stil (lacht). Tegen het einde van mijn rit had ik bijna alle onderdelen moeten laten vervangen – zo’n 10.000 dollar had me dat gekost. En toen moest ik ’m natuurlijk nog verkopen, om terug naar huis te kunnen vliegen. Hoop en al 200 dollar heb ik er op het laatste nippertje nog voor gekregen: een aanslag op mijn budget.»

HUMO Was je tevreden met wat de reis je had opgeleverd?

Vrydaghs «Dat wel, gelukkig. Wat mij verbaasde, was het grote aantal woonwagenparken dat ik ben tegengekomen. Je ziet daar zeer goed hoe slecht het gesteld is met Amerika, want de helft van de bewoners van die trailer parks zit zwaar aan de alcohol of de crystal meth. En dat er veel racisme is, wist ik al van mijn vorige reizen, maar het frappeerde me dit keer hoe ver het ging. Zeker in staten als Wyoming en South Dakota, waar je nog echte cowboys tegenkomt. Eén keer had ik een gezellige babbel met een cowboy van in de 80 die z’n hele leven op een ranch had gewoond. Het gesprek begon gemoedelijk, maar – typisch Amerikaans – na een tijdje kwamen er alsmaar grovere uitspraken, in dit geval over de Mexicanen. ‘Mocht ik president zijn,’ zei hij, ‘ik zou ze allemaal de ballen laten afsnijden als ze het zouden wagen de grens over te steken. En op het hoofd van degenen die al hier zijn, zou ik een prijs zetten: zo hebben we vroeger ook de wolven uit dit land verdreven. De hardnekkige blijvers? Shoot, shovel and shut up,’ neerschieten, begraven en erover zwijgen. Daarop begon-ie keihard te lachen.

»Uiteraard heb ik ook heel wat mooie mensen ontmoet. Zo ben ik in Clarksdale, Mississippi – de wieg van de deltablues – per toeval Leo ‘Bud’ Welch tegen het lijf gelopen, een wereldberoemde oude bluesman. Ik heb een tijdlang met ’m kunnen praten, en op een gegeven moment is hij zelfs beginnen te zingen: zeer indrukwekkend.»

HUMO Leo ‘Bud’ Welch is overleden in december 2017. Dat moet vlak na jouw interview zijn geweest.

Vrydaghs «Meen je dat nu? Verdorie, dat wist ik niet. ‘I will play the blues until the day I die,’ zei hij me nog. Dat was dus niet gelogen.»