Eeuwig spits Jan Mulder: 'Fans van Jan Mulder'

Waarom krijg ik fanmail na tientallen jaren van stilte?

'Waarom krijg ik fanmail na tientallen jaren van stilte?'

Over de linkerschouder van haar beige anorak draagt ze een tas, in de rechterhand bungelt het handtasje en stijf onder haar linkeroksel steekt de rechterarm van haar man. De pas van het echtpaar is synchroon. Soms maakt zij een tussenstapje om het ritme te herstellen. Hij volgt schitterend. De uiteinden van de ceintuur van zijn driekwart regenjas hangen aan elkaar geknoopt op de rug. Beiden zijn zo’n 80 jaar oud. Locatie: het Muntplein in Brussel. Tegemoetkomer: ondergetekende.

Ik kan uren naar zo’n echtpaar kijken. Maar één seconde is ook genoeg. Zoals u misschien weet, was ik een halve eeuw geleden voetbalspeler bij RSC Anderlecht. Nog slechts enkele levende wezens op aarde zijn er getuige van geweest. Deze twee horen daarbij. In die seconde dat ik naar ze keek, hebben ze het verleden omarmd: ‘O, mogen wij op de foto met u?’

Het in gereedheid brengen van de mobiele telefoon duurt een eeuwigheid. Ik oefen geduld – het zijn mijn fans – en bovendien klungelen wij zelf ook vaak met de moderne apparatuur.

Na de succesvolle ontmoeting wandelen alle deelnemers gelukkig verder.

Toen volgden eigenaardige gebeurtenissen in dit verband elkaar met grote snelheid op.

Een maand geleden kreeg ik post van een fan. Mijn huisadres was, met postcode en huisnummer, correct vermeld. In de envelop met een Roemeense postzegel zaten tien foto’s uit mijn Anderlecht-jaren. De korte brief: ‘Sehr geehrter Herr Mulder, ich bin Maria aus Rumaniën. Ich möchte Sie bitten diese Fotos auf der Vorderseite unterscheiben. Mit freundlichen Grüssen, Maria.’ Hier en daar een selfie, toegegeven, maar verzoeken om een handtekening krijgen wij zelden of nooit. Ik leefde enorm op en schreef tien keer mijn naam voorop de foto. Achterop had Maria namelijk tien keer ‘hier nicht unterschreiben!’ geschreven, de hele oppervlakte van de kaart met enorme hanenpoten bestrijkend, opdat ik niet alsnog een plekje zou vinden en geniepig mijn slag kon slaan.

Ik deed de foto’s in de bijgevoegde envelop en bracht ze naar de postbus in de Attent-supermarkt van ons dorp.

undefined

Twee dagen na de opleving ontving ik van Etelka uit Hongarije een brief. In de envelop zaten twintig foto’s uit de tijd dat ik voor Anderlecht speelde. Etelka had, net als Maria uit Roemenië, blijkbaar foto’s van het internet gehaald en op glad papier uitgeprint. Er waren deze keer ook officiële sponsorfoto’s van het horlogemerk Pontiac bij. Jaargang 1965. Waar heeft ze die dingen opgeduikeld?

In een bijgaand briefje vermeldde Etelka dat ik van de blanco achterkant van de foto’s moest afblijven. Ik voldeed aan haar wens en bleef op de voorkant.

Een week later. Post uit Bulgarije van Vasilena.

Er zaten tien foto’s van uw oud-Anderlecht-speler in de envelop en Vasilena zou graag zijn handtekening op de voorkant zien. ‘Also nicht hinten drauf, bitte!!!’ Dat ze er in Roemenië en Hongarije geobsedeerd door zijn, is duidelijk. Maar waarom? Kan iemand dit fenomeen duiden?

Fanmail. Waarom in 2017, na tientallen jaren van stilte? Waarom opeens zo’n hausse waarvan je je afvraagt of er een vergissing in het spel is? Ze kijken daar toch geen ‘Extra Time’, ze lezen toch geen Humo? Of krijgt Frank Raes ze ook? Nee, Frank kreeg ze niet. Vorige week had mijn vrouw (ik ga niet meer naar de bus) vier brieven in de hand. Eén uit Polen, één uit Hongarije en twee uit Roemenië. Gezamenlijk aantal te zetten handtekeningen: vijftig. Ben ik handel in de Balkan?

Ik teken niet meer.

Is dit een valstrik? Een aprilgrap? Iets gevaarlijkers misschien? Zijn er rechts-extremistische groepen aan het werk, en moet je dat melden? Of is er een hartstikke leuk nieuw humoristisch Vlaams tv-programma dat je binnenkort met duizend gesigneerde Pontiac-plaatjes nationaal voor schut zet? Wij wachten de post en de toekomst in angst en vreze af.