Eeuwig spits Jan Mulder: 'Het tikitakavoetbal van Pep Guardiola is verleden tijd. Ajax doet het korter en sneller'
Nick Ames van The Guardian eindigt zijn verslag van Ajax – Juventus (1-1) in de kwartfinale van de Champions League als volgt: ‘Voetbalromantici die op dinsdag 16 april in hun agenda al iets anders hebben staan dan Juventus – Ajax, zullen die plannen waarschijnlijk bijstellen.’ Nick had net de heenwedstrijd gezien.
Een bezoek aan Ajax is om verschillende redenen de moeite waard. Ik weet van VRT-journalist Peter Vandenbempt dat hij zich altijd verheugt op een wedstrijd in Amsterdam. Die sfeer vind je nergens. Dat is misschien niet helemaal waar, maar het is wél zeker dat nergens ter wereld vijftigduizend toeschouwers het nummer ‘Three Little Birds’ van Bob Marley zo goed zingen als de Ajacieden tijdens de rust in Amsterdam, stad van de marihuana en de vrijheid: ‘Every little thing gonna be alright’. De Johan Cruijff Arena zingt het met de mooiste hartstocht. Ga ernaartoe en doe alsof je er al jaren bij hoort, bij de Ajax-familie.
Nick Ames van The Guardian. Het valt tegenwoordig natuurlijk niet mee om een Brit goed te vinden. De onderhandelingen en televisieprogramma’s over de brexit die maar blijven aanslepen, hebben de Engelsen er niet sympathieker op gemaakt. Ik was een trouwe kijker van ‘Newsnight’ en andere BBC-programma’s over politiek, maar als John Bercow in beeld komt – dus elke dag zestien keer – zet ik het toestel af. Weg met dat warrige hoofd.
Bercow werd dankzij de brexit een wereldster, zijn kat heet Order, haha, en hij schreeuwt als een leuk en schor dier in een grot uit het stenen tijdperk (het Lagerhuis). Maar in samenwerking met mevrouw May en de leden van de politieke partijen van beide zijden heeft hij mijn liefde voor Engeland en de Engelsen een behoorlijke knauw gegeven. Er is geen andere maatschappij te bedenken die zo lang zo buitenlandervijandig over een deal kan zeuren als de Britse.
Helemaal kom je niet van hen af. The Beatles en de Stones, Vera Lynn en Marianne Faithfull, Richard Attenborough en Monty Python, The Guardian en Nick Ames: ondergetekende zal een fan blijven.
Ames over de gelijkmaker van David Neres: ‘It was an incredible response, a poetic monument to positive thinking.’ Zo was het precies. Ajax denkt niet alleen positief, het laat met de voeten zien wat wij niet in hun gedachten kunnen lezen: de ultrakorte combinatie. Ajax-teams uit het verleden werden beroemd door meeslepend totaalvoetbal (Cruijff en coach Michels), of door de efficiënte elegantie van de Europese kampioenen Van Basten en Gullit in 1988, of door de afgemeten driehoekjes uit het tijdperk-Van Gaal-Litmanen in 1995, toen Real Madrid in Estadio Santiago Bernabéu met 0-2 werd verslagen.
Nu, in 2019, is er ‘het ultrakort’. Nick Ames beschrijft een scène in het strafschopgebied van Juventus die eindigt met een schot dat net naast gaat: ‘A rat-a-tat of right-sided passes.’ Dat had Ames eigenlijk beter kunnen beschrijven. Rat-a-tat is echt te weinig. Wat Tadic, Ziyech en kompanen in die luttele seconden in een opeenhoping van verdedigers met de bal verhapstukten, grensde aan een nieuw soort voetbal, aan formules van ten minste zestig letters en cijfers. Ik zag tikjes van 10 à 20 centimeter, opzij en terug, 12 centimeter schuin vooruit en daarna 5 centimeter naar links met dat ding, en dat vijf keer. Zo penetreerden Tadic en zijn aalgladde helpers de defensie van Juventus. Het tikitakavoetbal van Pep Guardiola is verleden tijd. Ajax doet het korter en sneller. Voor dit supersonische theater heb je soms een herhaling op het grote scherm nodig om het te kunnen bevatten.
Tot slot Nick Ames over de goal van Ronaldo: ‘Ajax were magnificent before and after that. They are chaotic, a blur going forward, and had Juventus penned in for so long.’
