Eighth Grade
De mooiste puistjes van het jaar.
undefined
Aan alle stille en verlegen jongens en meisjes: dit is jullie film. Zoals ze in de brugklas tussen basisschool en middelbare school zit, zo zit de 13-jarige Kayla ook vast in het donkere voorgeborchte tussen de kinderjaren en de adolescentie. En bij die leeftijd horen niet alleen puistjes en een licht voorovergebogen loopje, maar ook een hoop andere ongemakken. Haar ouweheer (Josh Hamilton) waagt aan tafel dappere pogingen om een gesprek met haar aan te knopen, maar Kayla houdt haar ogen liever gericht op het epicentrum van haar bestaan: haar smartphone. Als ze zich dan toch eens van haar schermpje losrukt, dan kijkt ze op naar de leerlingen van de middelbare school: mythische wezens die in de shopping mall praten over de Liefde.
Op haar kamertje neemt ze YouTube-filmpjes op met onderwerpen als ‘jezelf zijn’, maar in realiteit is ze de meest sociaal onbeholpen scholier van haar jaar (en het is vooral hier dat wij met Kayla een connectie voelden). In één van de waarachtigste scènes trekt Kayla dik tegen haar zin naar een zwembadfeestje, waar we haar – hoe herkenbaar! – verlamd van schrik aan de rand van het zwembad zien staan terwijl de andere kinderen de tijd van hun leven beleven. Zelfverzekerd overkomen: wanneer je 13 bent, is het onbegonnen werk (en als volwassene kun je het in het allerbeste geval een heel klein beetje veinzen). Wat deze film écht tot een wonder maakt, is niet alleen de prachtige vertolking van Elsie Fisher als Kayla, maar ook het feit dat dit goudeerlijke en vaak grappige portret werd geschreven en geregisseerd door een man. Gezien de feilloze empathie waarmee hij zich in de geest van Kayla verplaatst, verdenken we er Bo Burnham overigens van vroeger een meisje van 13 te zijn geweest. Alleen al voor het feit dat hij de song ‘Orinoco Flow’ van die goeie ouwe Enya in zijn film durft te gebruiken – tijdens een magnifieke smartphonescène – verdient deze debuterende cineast uw eeuwige respect. De monoloog van de vader, onder de sterren bij het vuur, is misschien niet zo iconisch als de goede raad die Mr. Perlman (Michael Stuhlbarg) zijn zoon Elio meegaf in ‘Call Me by Your Name’ (‘Remember, our hearts and our bodies are given to us only once’), maar toch: zijn woorden ‘Ik heb alleen naar je gekeken’ trekken gloeiendrode strepen in het donker.
