Eindelijk geeft Guns N' Roses toe dat het beste niet meer moet komen
Elke vrijdag duiden we het belangrijkste popcultuurnieuws in onze rubriek ‘In Case You Missed It’. Deze week: Guns N' Roses omarmt het verleden.
Hier volgt een bekentenis. Als mensen mij vragen wie ik het meest bewonder op deze planeet, dan zeg ik vaak ‘Dylan, John Lennon en de voltallige Stones.’ En daar is in wezen geen woord aan gelogen. Zij zijn mijn schutsgoden, hun muziek is van groot belang voor me. Maar tegelijk hoor ik dan de 10-jarige in mijzelf al protesteren. ‘Ho ho vriend, wij zijn toch eigenlijk van maar twee dingen in dit bestaan echt totaal idolaat?’ Dan kan ik niet anders dan instemmend knikken. En dus hier de opbiechting: mijn grootste helden zijn Arnold Schwarzenegger en Guns N’ Roses. Posters van The Schwarz en van het geteisem uit L.A. sierden mijn jarenlang mijn jongenskamertje. Toen de tweede Terminatorfilm beide partijen samenbracht in de clip voor You Could Be Mine werd ik bijkans gek.
Diezelfde zomer zag ik de groep in het Feijenoord-stadion. Cadeautje van mijn moeder voor mijn tiende verjaardag. Met een bandana omgeknoopt en gestoken in nagelnieuw Nobody Knows I Am A Lesbian-shirt (net als Axl!) wachtte ik op wat komen ging. En ik bleef nog wel even wachten, want de groep presteerde het die avond, zoals bij zo ongeveer elke show van de Use Your Illusion-tour, om uren te laat op het podium te verschijnen. Het Hollandse publiek zong urenlang Hi Ha Hondenlul (soms afgewisseld met Axl-is-een-Hondenlul) en rond 23:30 behaagde het de heren om het podium te betreden. Axl Rose bleek de sfeer toen blijkbaar nog niet grimmig genoeg te vinden – het stikte van dronken, geagiteerde hell's angels – want vanaf het podium daagde hij de gemeente Rotterdam openlijk uit om de elektriciteit uit te schakelen, wegens overtreding van de avondklok – ‘if they cut the lights: do as you please’, gaf hij het publiek mee, om vervolgens een magistraal Its So Easy ten beste te geven. Nu denk ik: wat idioot riskant en wat een aanstellerij, maar toen vond ik het prachtig. Het was gevaarlijk, het was rock-‘n-roll en het was alles wat ik wilde. Ik hield van de Guns.
Waarom ik dit allemaal vertel? Nou, omdat de Guns ook iets hadden op te biechten. Want: Axl is na meer dan dertig jaar Peter Pan-complex eindelijk bereid toe te geven dat hij ouder wordt. En dat Guns N’Roses een publiek bedient dat niet meer zit te wachten op een nieuwe uitgave van de groep. Gisteren kondigde GNR aan dat er een dozijn aantal verschillende boxsets van Appetite For Destruction zal verschijnen. Van een idiote Locked and Loaded-editie met een ziljoen extra’s (te koop voor een schamele 999 dollar) tot beter te behapstukken remasters en nog veel meer snoepgoed. Appetite is wat mij betreft nog altijd de beste, meest gevaarlijke stadionrockplaat allertijden, en nieuwe aandacht voor dat meesterwerk is altijd welkom. Het is bovendien het beste bewijs om aan non-believers aan te tonen dat GNR ooit iets anders was dan de rare-kluizenaars-industrial van Chinese Democracy (dit jaar tien jaar oud, maar nog altijd jonger dan het opnameproces!) of de totale megalomanie die de ondergang inluidde in de mid-nineties.
Vorig jaar was GNR in vorm (en zowaar op tijd!) toen ik ze zag in Nijmegen en later in Werchter. Ze klonken prima, Slash was op crashdieet geweest en Axl Rose (anagram voor Oral Seks, sommige mensen worden nooit ouder dan 13) mag dan op Benny Hill zijn gaan lijken; hij blijft een beganadigd rockster. Na die tour heb ik best wat zitten filosoferen over de toekomst van de groep. Het succes van de reunie met Duff en Slash zou wel een vervolg garanderen, vermoedde ik. Even vreesde ik een nieuwe plaat (met op zeker een nieuwe breakup tot gevolg) of een twee jaar lange residency à la Celine Dion in Vegas.
Maar gelukkig, we mogen het nog meemaken. Axl geeft toe dat zijn hoogtepunten achter hem liggen en brengt Appetite opnieuw uit. Waarna er zonder twijfel een tour zal volgen waarop ze de plaat integraal komen brengen. Zoals U2 met hun Joshua Tree-tour aangaf ook ouder te zijn geworden. Kwamen overigens beide uit in 1987, een fenomenaal muziekjaar (met verder onder meer Sign O’ The Times en Tunnel of Love). Dat Appetite eigenlijk gaat over een stel ratjes die alvast hardop dromen over een rocksterbestaan, en dat het misschien wat wrang-ironisch is dat die ratjes als volgevreten groep daar 31 jaar later nog wat miljoenen dollars mee gaan rapen: ach. Axl snapte de business altijd al beter dan de rest. Beste bewijs voor die stelling? Paradise City, of beter: de clip. Opgenomen in het RFK Stadium in Washington DC, toen de groep in het voorprogramma toerde van Aerosmith. De uitstraling van de groep en het stadion impliceerden dat het al rocksterren waren, terwijl de groep tijdens de opnames in werkelijkheid Appetite nog moesten uitbrengen. De truken van de foor hoeft niemand aan W. Axl Rose (oftewel W.A.R., sommige mensen worden nooit ouder dan 13) uit te leggen. Het is zomer, en Appetite for Destruction komt naar je toe. Lekker. En breng de weide van Werchter maar vast in orde.
