‘Eindigen als een letterkundige: dat was Corneels droom’

Tien jaar geleden leverde ­Guido Van Meir zijn Humo-badge in, waardoor ook Cornelius Bracke op pensioen werd gesteld. Uit de 669 tragikomische stukjes waarin de eeuwig bejaarde, steevast van vlinderdas en witte ­zomerpet voorziene dorpsfiguur zijn lezers van 1984 tot 2011 had weten te onderhouden (met zijn aanhoudende vete met Baekelmans Freddy, zijn wellustige gevoelens voor Brigitte van De Fruitkorf en zijn tot mislukken ­gedoemde, door talloze tripels in café De Kroon aangejaagde plannen om zich op te werken in de maatschappij), heeft zijn geestelijke vader nu een soortement ‘Het wordt te veel voor Corneel’-bijbel samengesteld.

Guido Van Meir «Ik was thuis mijn archief aan het ordenen, toen ik op het idee kwam om eindelijk eens een ­definitieve Corneel-selectie te maken, die ieder van de 27 jaargangen omspant. Het aantal bladzijden waarop ik zou uitkomen, was daarbij niet van belang. Mijn enige criterium was: is het goed en vooral ook grappig genoeg om in een definitieve bundel te verschijnen? Het resultaat heb ik chronologisch geordend, waardoor het een soort ik-roman is geworden.

»Niet alleen de verhaallijnen zie je evolueren, ook de maatschappij verandert. Je merkt dat aan een figuur als Lange Rottiers, een volks type met een licht ­criminele inslag, die niet toevallig in 1992 op het toneel is verschenen, na de verkiezingsdoorbraak van het Vlaams Blok. Hij werd één van de vaste personages in ‘Het wordt te veel voor Corneel’, omdat hij inhaakte op een maatschappelijke tendens: de verruwing van de samenleving. Rechtstreeks heb ik het overigens nooit over het Vlaams Blok of hun kopstukken gehad in ‘Het wordt te veel voor Corneel’, die eer heb ik hun nooit willen gunnen.»

HUMO Vanochtend heb ik een aantal Corneels herlezen. Ik was vergeten dat je Siegfried Bracke meermaals als de achterneef van je alter ego hebt laten opdraven.

Van Meir «Een bekende mens die Bracke heette en net als Corneel een strikje droeg: voor mij was dat natuurlijk gesneden koek. Ik liet hem voor het eerst aan bod ­komen in een stukje waarin ­Betty (Corneels echtgenote, red.) tv-kijkt en zegt: ‘Corneel, ken jij die mens niet? Je hebt in de vroege uurtjes nog Zorba de Griek met hem staan dansen op de trouw van Mario. ’t Is de kleinzoon van Patje ­Bracke.’

»Corneel vraagt zijn achterneef daarna uiteraard om een gunst, wat hij een paar jaar later, wanneer die laatste is opgeklommen in de ­hiërarchie van de BRT, opnieuw doet. Hij ergert zich namelijk zodanig aan ­politici die mekaar constant onderbreken op tv, dat hij met een voorstel komt: doe ze zo’n elektrische halsband om, zoals bij honden, waarmee je vanuit de regiekamer elektrische stoten kunt geven. Dat was autobiografisch: ik heb dat dikwijls gedacht (lacht).»

HUMO Vorig jaar liet je in Humo weten dat je aan een toneelstuk werkte, ‘Cornelius en de aliens’.

Van Meir «Dat is inmiddels afgewerkt. Iedereen die het gelezen heeft, vindt het geweldig, alleen slaag ik er niet in om iemand te vinden die op tafel slaat en zegt: ‘Oké, we beginnen eraan.’ In het NTG hebben ze vorig jaar een gezin opgevoerd dat op het einde van het stuk op schokkend realistische wijze zelfmoord pleegde – iedereen ­knoopte zich op (‘Familie’ van Milo Rau, red.). Toen heb ik een mailtje naar de dramaturg van het NTG gestuurd: ‘Toevallig niet geïnteresseerd in een goeie komedie? Ik denk dat de Gentenaars daar nu wel aan toe zijn.’ Ik heb er zelfs geen antwoord op gekregen. Misschien ligt het onderwerp wat te gevoelig? Het gaat namelijk over de ­heftige botsing tussen Corneel en de wokegeneratie, die wordt belichaamd door Naomi, zijn nu 26-jarige kleindochter die hij abusievelijk Maori blijft noemen.»

HUMO Je vertelde dat je de stukjes chronologisch hebt geordend. Dat klopt niet helemaal: het laatste, ‘De Vlaamse canon wenkt’, dateert uit 1990.

Van Meir «In het vroegste ­cursiefje dat ik heb opgenomen, ‘De verloren generatie’, is Corneel een door en door zure mens – een potentieel geel hesje, zeg maar. Ik vond het wel leuk om hem te laten eindigen zoals in dat stukje uit 1990: als een namaak-­Harry Mulisch, inclusief sokophouders, vilten gleufhoed en hovaardige raskat op de schoot. Een erkend auteur en letterkundige zijn: da’s altijd Corneels droom geweest, hè? Hoe verguld zou hij niet zijn met ‘De ultieme Corneel collectie’!»

‘De ultieme Corneel collectie’ van Guido Van Meir verschijnt op 15 september bij Houtekiet.