EL VY (AB)
Toen de oudste zus van mijn vader ergens in de hongerwinter van '43 werd geboren, was ze zo klein dat ze in een schoendoos paste die met zorg onder de stoof werd geschoven. Tot gisteren dacht ik dat de muziek van EL VY, het door nostalgische jaren 80-wateren wadende project van Matt Berninger en Brent Knopf, net als mijn tante Lutgarde uit een doosje kwam. En plots stonden ze vier man sterk op het podium.
Het was de grootste verrassing van een concert dat deed wat het moest, maar slechts uitzonderlijk een glimp bood op wat het had kunnen zijn. De prijsnummers op plaat bleken live ook de beste: openingsduo 'Careless' en 'It's a Game', 'Paul Is Alive', 'No Time to Crank the Sun', 'Return to the Moon'. Dat laatste verscheen ergens halfweg de set als een duivel uit een doosje (ha!), waardoor zowel band als publiek enigszins op snelheid werden gepakt. Snel, rommelig, een zanger uit de bocht, weinig respons: beetje jammer voor wat toch één van de vlotst bekkende popnummers van het jaar was.
EL VY probeert het meest echte en waarachtige van de eighties (Hüsker Dü, Minutemen, punkclubs en combat boots) op te roepen met een geluid dat refereert aan het meest synthetische van het decennium. In de wrijving die tussen die twee ontstaat, voelt Matt Berninger, Jezus tegen wil en dank, zich op z'n best. Je kunt je voorstellen dat het hele groepsgeluid van EL VY zonder zijn stem en woorden als een kaartenhuisje in elkaar valt, en tegelijk is zonneklaar dat het 'm perfect op het lijf geschreven is. Ontdekking 1: EL VY is een groep van tegenstellingen.
Ontdekking 2: onze appreciatie voor EL VY hangt nauw samen met het instrument dat Brent Knopf bespeelt. Brent op gitaar vinden we vaak maar niks. Op plaat behoren 'I'm the Man to Be' en 'Sleeping Lite' ('Happiness, Missouri' is een uitzondering) tot onze minst favoriete nummers, gisteren kwam daar een enerverende cover van Fine Young Cannibals' 'She Drives Me Crazy' bij, fel en matig geïnspireerd, die door de zaal niettemin onthaald werd als was het 'Bloodbuzz Ohio'.
Maar dan Knopf op toetsen: o man! 'It's a Game' en 'Paul Is Alive' ('Silent Ivy Hotel' is een uitzondering) werden live met een royale schep extra schoonheid geserveerd. En 'No Time to Crank the Sun', voorwerp van die bijzondere liveopname op Studio Brussel die enkele maanden terug de wereld rondging, toonde de grote klasse die ergens binnen in EL VY sluimert. Van alle pianoballads in alle steden in de hele wereld was dit degene die gisteren de AB binnenkwam. En binnenkwam. En bínnenkwam.
Aflsuiter 'Need a Friend' was dan weer 120 kilo pure muscle and gut. Terwijl de zaal eindelijk het kookpunt bereikte - ze schudde na 'No Time' zo krachtig het kippenvel van zich af dat je wist dat er her en der stoer ook een paar tranen verbeten werden - gooide Matt z'n microfoon weg, slingerde een fles door de zaal, liep even over water, deed een lamme of twee lopen en vermenigvuldigde het aantal EL VY-fans. Nu jij weer, tante!
Het moment
'No Time to Crank the Sun'
Quote
'Thank you to Penny Serfs for supporting us. I stole all their beer.' Ach wat, Matt: het was dorstig weer.
