Elbow - Little Fictions
Op hun zesde plaat sloeg Elbow voorzichtig aan het experimenteren. Daarna proefde frontman Guy Garvey met ‘Courting the Squall’ voor het eerst van het solomoment. En vorig jaar zag de band ook nog één van zijn stichtende leden vertrekken. Voeg dat allemaal samen, en wij hadden van ‘Little Fictions’ eens something completely different verwacht. Maar zo zijn Manchester’s ugliest blijkbaar niet getrouwd. ‘Little Fictions’ is hoogst orthodoxe Elbow, bevat geen spat nieuwe wijn van die oude zakken, maar toch verleidt de plaat waar u glarieogend bijstaat. Mooi!
Terug naar januari 2016: voor het eerst in vijfentwintig jaar is Elbow (of Mr. Soft, zoals ze eerst heetten) een kwartet. Drummer Richard Jupp zult u alleen nog zien als u lesgeld neertelt in zijn drumschool. Zanger Guy Garvey bij Ayco op Radio 1: ‘Hij heeft het toch een kwarteeuw uitgehouden: een luie aap is het niet. Trouwens: iemand moest als eerste vertrekken.’
‘Little Fictions’ is Garveys term voor de excuses die hij verzint wanneer hij boel heeft met zijn vrouw. Het is ook een handig verweer tegen al wie zich stoort aan de politieke boodschappen in zijn teksten. ‘Je bent het niet met me eens? Ach, ’t zijn toch maar little fictions.’ In ‘K2’ gaat Garvey over tot de wanorde van de dag die brexit heet, en in ‘Magnificent (She Says)’ zou u bij de zinsnede ‘tiny pair of hands’ aan de peentjeskleurige POTUS kunnen denken. Maar over het algemeen zijn de boodschappen goed weggemoffeld. Wie er niet naar zoekt, hoort – zoals altijd – gewoon elegante stijldansen voor afgeleefde callboys.
‘Little Fictions’ neemt de draad op waar die in 2011 bij ‘Build a Rocket Boys!’ was blijven liggen, waarbij ze handig over de halve probatie van ‘The Take Off and Landing of Everything’ (uit 2014) heen stappen. Het is een plaat die dealt in hoop op een mooiere toekomst – als u die niet gelooft, maken ze u wel iets anders wijs. In ‘Gentle Storm’ bijvoorbeeld, waarin Garvey het steeds opnieuw aanvraagt met zijn missus. ‘Firebrand & Angel’ is dan weer van een misleidende tederheid: lieve muziek rond een wrange tekst.
In het breed uitwaaierende ‘All Disco’ relativeert Garvey de eigen stiel: ‘Er zijn mensen die muziek kunst noemen. Voor zover ik weet, ben ik maar een boerenlul met een microfoon.’ De titel heeft hij van Black Francis van de Pixies, die tien jaar geleden de schouders ophaalde: ‘You have punk rock, you have rock, you have blues, you have soul – so what? It’s all disco.’
Ook naar het einde toe verzwakt ‘Little Fictions’ nauwelijks: afsluiter ‘Kindling’ is een etherisch wondertje waarin Garvey zich heel klein maakt. De manier waarop hij van iets banaals – een telefoontje van zijn vrouw op de trein – poëzie maakt, heeft een benijdenswaardig naturel. In zijn stem, op zijn 42ste breekbaarder dan ooit – het ligt wellicht aan al die whisky-ontbijten – schuilt een klok, maar ze blijft vertederend dienstbaar aan de songs.
‘Little Fictions’ is misschien iets minder dan ‘The Seldom Seen Kid’ of ‘Cast of Thousands’, maar toch nog altijd meer dan goed genoeg.
