Elbow (Lotto Arena)
Dat bierbuikje? Die slordige, grijze baard? Wat zag Kendrick Lamar er pips uit, zeg.
En toen blies hij op een trompet en zong hij heel lief ‘You’re the only thing in any room you’re ever in’ en viel het kwartje: shit, verkeerd concert, ‘t is hier met Guy en z’n drinkebroers uit Manchester te doen. Ik wou me uit de voeten maken, maar éérst moest ik nog wat meer over dat meisje te weten komen. ‘The violets explode inside me/ When I meet your eyes,’ kreunde Garvey, om haar dan éíndelijk te vragen: ‘Darling, is this love?’ Blazers antwoordden met een extatisch akkoord, violen zinderden na, en ik had plots helemaal geen zin meer in een hiphopfeestje, wél in een innige omhelsing.
‘The Bones Of You’ volgde en katapulteerde de Lotto Arena met zijn moddervette baslijn naar five years ago en three thousand miles away. Guy Garvey schudde zijn microfoon als een polaroidfoto en zong elk refrein met de armen wijd open. In 2014 zat de man nog in zak en as na een heftige relatiebreuk gevolgd door een affaire met zijn drankkast. Anno 2018 is hij helemaal terug: scherp én in zijn nopjes. Dinsdag in de Lotto Arena was hij die vriend die altijd een barkruk voor je vrijhoudt, de beer die knuffels uitdeelt en er niet één terugvraagt. Koddig ook hoe hij zijn micro naar het publiek richtte tijdens onmogelijk mee te zingen songs als ‘The Birds’ en ‘Fly Boy Blue/Lunette’, of grapjes probeerde te maken en daar volledig in faalde (‘Onze drummer heeft de band verlaten. Onze nieuwe drummer had dus grote schoenen te vullen. En je weet wat ze zeggen van grote schoenen…’). Vanwege zijn warmhartige goeiigheid kwam hij er zelfs mee weg om de volledige zaal ‘love love love love love’ te laten zingen: een ware kunst.
‘I’ve been working on a cocktail called ‘Grounds For Divorce’’, brulden jullie het luidst. Maar die cocktail was lang niet het enige op de kaart gisterenavond. De New York Morning dronk als een eerste koffie van de dag, mét de obligate scheut whisky. De Fugitive Motel was dan weer een zompige biscuit met gravy, altijd geleverd met een al half gerookte sigaret. De Kindling was een warme chocomelk met ieniemienie marshmallows en de Lippy Kids een glas koude melk uit die gouden dagen van je jeugd. Voor elk wat wils, zélfs voor Donald Trump want sinds kort staat de Leaders Of The Free World terug op de kaart, zo liet Garvey weten. Met z’n allen: ‘The leaders of the free world are just little boys throwing stones.’
Driewerf hoera! Want doorbraakplaat en nog steeds hun beste album ‘The Seldom Seen Kid’ is tien jaar oud en vulde een derde van de setlist. Hét hoogtepunt? ‘Mirrorball’: grote spiegelballen weerkaatsten helder wit licht terwijl de piano klonk als een muziekdoos en gitaarakkoorden als fleecedekentjes over ons heen werden gelegd. Van hun nieuwe en inmiddels zevende langspeler ‘Little Fictions’ speelde Elbow er vier. Daarvan mogen de driedelige titelsong – gefrustreerd, gebroken, verrukt – en ‘Magnificent (She Says)’ zéker blijven.
De harten liepen zo langzaam vol en de last call kwam zoals altijd veel sneller dan gewenst. ‘Lippy Kids’ en ‘One Day Like This’ waren de laatste twee blokken brandhout op het vuur dat ons de rest van de winter zal moeten warmhouden. Elbow in de Lotto Arena verraste op geen enkele manier – en dat is exact waar je op hoort te hopen. HUMBLE en met véél LOVE stak Elbow je een hart onder de riem. Magnifiek (zeg ik).
Het moment
Guy Garvey die tijdens ‘One Day Like This’ elke verdieping van de Lotto Arena een andere noot liet aanhouden en vervolgens op het drumpodium ging liggen met de ogen gesloten.
Het publiek
Zong, klapte, floot én sprak Garvey tegen: ‘This next song is about friendship.’ ‘No, it’s not!’ ‘Hey, it really is!’
Quote
‘Deze song gaat over liefde en treinen. En ik hóú van treinen,’ leidde Garvey ‘Station Approach’ in. Hij heeft blijkbaar nog nooit een trein naar een optreden in de Lotto Arena proberen te nemen.
Tweet
