Ellemieke Vermolen over het verlies van haar zoon en de breuk met Sergio Herman: ‘Het leek alsof er een rolluik dichtging, ik kreeg een black-out’

‘Het spijt me, maar ik zie geen hartslag meer.’ Ellemieke Vermolen (46), ex-vrouw van topkok Sergio Herman, verloor zes jaar geleden haar derde kind. Ze schreef haar verdriet van zich af in het boek ‘Kom weer in je kracht na verlies’. ‘Ik wil vrouwen helpen hun eigen keuzes te maken.’

Wat stelt een leven nog voor na het verlies van je kind? Best veel, vindt Ellemieke Vermolen. Ze heeft het zelfs over dankbaarheid, en dat ze de periode niet zou willen uitwissen. ‘Ik heb mijn verdriet niet weggestopt maar heb het echt omarmd en toegelaten. In combinatie met EMDR-therapie (‘eye movement desensitization and reprocessing’, een soort traumatherapie, red.), yoga en meditatie heeft dat me echt geholpen.’

Ze begroet me op een maandagmorgen in een koffiebar in haar woonplaats Knokke, duidelijk ontspannen na een rustig weekend. ‘Gewoon, gezellig thuis met de kinderen samen, zoals een goed weekend moet zijn.’ Tijdens ons gesprek wikt en weegt ze haar woorden, zeker als het over haar scheiding gaat. Zij en ex-man Sergio Herman zijn in liefde uit elkaar gegaan, benadrukt ze, en ze hecht waarde aan het respect dat ze elkaar nog toedragen. In haar boek daarentegen neemt ze geen blad voor de mond. Zegt ze, want het manuscript wil ze liever nog niet vrijgeven. ‘Te persoonlijk om al te laten circuleren.’

Vermolens leven is de afgelopen jaren drastisch veranderd. Niet alleen verloor ze haar zoontje op 39 weken zwangerschap en werkte ze zich door de scheiding met Herman, ze moest zichzelf ook op professioneel én persoonlijk vlak heruitvinden. Daardoor begon ze anders te kijken naar haar leven en zichzelf.

- De dag dat bekend raakte dat jullie Josha verloren hadden is velen bijgebleven.

VERMOLEN «Ik zat in mijn laatste week van de zwangerschap, had al een paar centimeter ontsluiting en moest op een dinsdag tijdens de krokusvakantie op controle. Mijn zoontjes waren op kamp. Alles was in orde, Josha zou gaan zakken dus ik mocht donderdag terugkomen. Normaal begon hij wild te schoppen als ik op bed ging liggen, maar die woensdagavond vond ik hem wel heel erg rustig.

»Donderdagochtend legde een stagiair in het ziekenhuis de band aan rond mijn buik om de hartslag te meten. Ze zei dat ze de hartslag niet meteen kon vinden, maar dat ze er waarschijnlijk naast zou zitten. Toch haalde ze de hoofdverpleging van materniteit erbij. Die voelde en zag ook niets.

»Toen begon ik voor het eerst in paniek te raken. Ik begreep niet wat er aan de hand was, maar snapte wel dat het geen goed teken was als de hartslag niet kon worden gevonden. De gynaecoloog werd erbij gehaald voor een echo. Plots draaide ze zich om en ik zag dat haar gezicht helemaal wit weggetrokken was. Ik dacht nog: dit is niet goed.

»Het spijt me Ellemieke, maar ik zie geen hartslag meer’, zei ze. Ik dacht dat ik haar niet goed hoorde en zei: ‘Wat zeg je?’ Ze herhaalde het en ik antwoordde haar dat dat niet kon, dat ze het nog eens moest checken, en bleef mezelf herhalen. ‘Ik heb echt goed gekeken’, zei ze. Josha was kort daarvoor gestikt in mijn baarmoeder doordat de navelstreng rond zijn nekje was komen te zitten. Het leek alsof er een rolluik dichtging: ik kreeg een black-out.

»Ik wist niet meer hoe te reageren. ‘De jongens zijn op kamp, ik kan ze niet ophalen, hoe ga ik dat doen?’, was het enige wat ik nog kon uitbrengen. Zoiets stoms gaat er dan door je heen, een praktische moedergedachte. Ik belde naar een vriendin. Zonder uit te leggen wat er aan het gebeuren was, vroeg ik haar of ze de kinderen van het kamp kon ophalen. Ik had geen idee waar ze naartoe moesten, maar vroeg haar om ze naar mijn schoonmoeder te brengen.»

- Hoe ben je zelf die eerste dagen en weken doorgekomen?

VERMOLEN «Ik weet er niet meer alles van. De jongens kregen wel mee dat mama in het ziekenhuis lag en dat er iets was met de baby, maar meer wisten ze ook niet. Josha is op 2 maart geboren en toen de kinderen de volgende dag naar het ziekenhuis kwamen om mij te zien, ontving ik ze in tranen en vertelden Sergio en ik samen wat er was gebeurd. In eerste instantie hield ik me heel groot en wilde ik het hen rustig vertellen, maar zij vroegen meteen naar hun broertje. Toen moest ik wel vertellen dat er iets fout was gegaan, dat hij er niet meer was.

»De oudste huilde samen met mij, de jongste niet. Die wilde op dat moment Josha zien, als een soort van bewijs dat hij echt overleden was. De oudste had daar een paar dagen voor nodig.

»Mijn moeder was er tijdens die dagen de klok rond voor me, zonder zich te bemoeien. Thuis ontving ik van iedereen witte bloemen, zelfs van de burgemeester. Er was één persoon die me een prachtig wildboeket met kleurige bloemen had gestuurd. Op een gegeven moment kon ik al die witte bloemen in ons huis niet meer aanzien, het leek wel een kerkhof. ‘Kom, we gooien ze samen weg’, zei mijn moeder. Buiten dat ene fleurige boeket flikkerden we ze allemaal in de groencontainer. Ik reageerde al mijn frustratie op die bloemen af.

»Daarna zaten we naast elkaar te lachen: ‘Hehe, zo, dat lucht op’, zeiden we tegen elkaar. Ik begon ook meteen Josha’s kamer leeg te halen. Anderen zouden misschien alles intact willen laten, maar ik had er net nood aan om zijn box af te breken, in mijn eentje. Er is geen handleiding voor hoe je met zo’n situatie moet omgaan. Je moet alleen naar je eigen gevoel luisteren. Het is allemaal goed, je kunt in zo’n rouwproces niets verkeerds doen.»

- Als je er nu op terugkijkt: welk gevoel overviel je het meest?

VERMOLEN «Schuld. Wanneer je als moeder je kind verliest, word je overmand door een enorm schuldgevoel. Het gevoel dat je hebt gefaald. Naar je zonen toe, omdat je hen niet dat broertje hebt kunnen geven naar wie ze zo uitkeken, maar ook naar jezelf toe. Je gaat de schuld altijd bij jezelf zoeken. Waarom heb je het niet zien aankomen?»

- Is zoiets überhaupt te voorspellen?

VERMOLEN «Misschien wel, misschien niet, maar je verliest sowieso het vertrouwen in je lichaam. Of je nu een miskraam krijgt op zes, twaalf of dertig weken, je bent mama vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent. Je voelt dat er een zieltje in je leeft. Als je dat zieltje dan verliest, ga je jezelf de schuld geven. Heb ik te veel gesport? Heb ik stress gehad? Maar eigenlijk moet je het gewoon zoveel mogelijk relativeren.

»Het klinkt cru, maar de natuur is gewoon in balans. Je krijgt niet voor niets een miskraam. Je wordt in feite behoed voor iets ergers: een kind met een chromosoomafwijking of andere zware problematieken. Punt is: je kindje is niet gezond. Je moet dat, mentaal gezien, loslaten. Je moet eigenlijk dankbaar zijn dat het is gebeurd, hoe moeilijk dat ook is.

»Dat Josha overleed was gewoon brute pech. Dat overkomt één op een miljoen mensen. Toch dacht ik: Ellemieke, dit is je pad. Niet bij de geboorte natuurlijk, maar na een aantal maanden wel. Eerst ga je door een fase van schuldgevoel en vraag je jezelf af waarom het uitgerekend jou is overkomen, daarna ga je nadenken en krijg je een fase van boosheid: ‘Godverdomme, waarom is het leven zo oneerlijk?’ Maar uiteindelijk ga je je toch afvragen waarom dit gebeurd is. Wat wil het leven mij leren? Dat is misschien wel een spirituele gedachte, maar ik sta zo wel in het leven. Nu blijkt dat het leven ervoor zorgt dat ik mijn verhaal moet gaan delen. En net dat zie ik als een cadeau dat Josha me heeft gegeven.»

- Samen rouwen om zo’n groot verlies kan een koppel dichter bij elkaar brengen, maar even vaak hoor je ook het omgekeerde.

VERMOLEN «Terwijl ik de kinderkamer afbrak, is Sergio meteen naar zijn restaurant gevlucht om zijn verdriet een plaats te geven, en dat is ook goed. Daar spraken we met elkaar over, wat de ander nodig had en hoe we elkaar konden ondersteunen. Maar het zit ook wel in me om te denken: het leven gaat voort. Dus ik pikte heel snel de draad weer op. Dat het tussen Sergio en mij fout liep, heeft daar niets mee te maken. Zoiets gaat geleidelijk aan, je gaat niet van het ene op het andere moment uit elkaar. Dat is een proces van jaren, waarin het al heel lang niet goed ging en waarin je heel lang vecht om toch samen te blijven.

»Op een gegeven moment kom je erachter dat je je eigen weg moet gaan. Dan vind ik het mooier dat je uit elkaar gaat in liefde dan dat je samenblijft terwijl je weet dat het niet werkt. Natuurlijk zijn er dingen in ons huwelijk gebeurd en weten we zelf wel waar het is fout gegaan, maar dat willen we privé houden, ook uit respect voor elkaar. We blijven door de kinderen altijd verbonden. Daardoor leer je dat je je ego aan de kant moet zetten en dat je moet proberen in harmonie met elkaar om te gaan.

»Sergio kreeg na de scheiding al vlug een nieuwe vriendin, waardoor de overgang naar een vernieuwd ouderschap zeker niet meteen van een leien dakje liep. Ik heb veel moeten slikken, dat geef ik grif toe. Sinds Sergio en zij uit elkaar zijn, loopt dat ouderschap een stuk beter. De volgende partners moeten gewoon respect hebben voor het feit dat wij de ouders van twee jongens zijn. Ik zou het fijn vinden voor Sergio als hij op een dag een leuke vrouw tegenkomt met kinderen, iemand die het moederschap begrijpt.

»Natuurlijk veranderden er dingen na de scheiding. Het lastige is dat ik in Nederland werk en in België woon. Ik moet dus veel kilometers heen en weer rijden. De rit tussen Amsterdam en Knokke duurt tweeënhalf uur. Dat twee keer op een dag doen is erg moeilijk. Wanneer ik aan Shownieuws (Nederlands tv-programma, red.) meewerk, blijf ik op hotel slapen. De uitzending is live en eindigt pas om twaalf uur ’s nachts. Terugrijden lukt dan gewoon niet meer. Ik werk dus in Amsterdam wanneer de kinderen in het weekend bij Sergio zijn. Een goede planning doet veel, tegenwoordig lukt dat steeds beter en eigenlijk hebben we het heel fijn zo met zijn drieën. Het heeft ons sterker gemaakt. En uiteindelijk: zoveel is er niet echt veranderd voor de jongens, want Sergio was al weinig thuis.»

- Door de scheiding moest je plots ook zelf weer aan de bak. Je werkt niet alleen voor tv, maar je schreef ook een boek en je hebt samenwerkingen op sociale media.

VERMOLEN «Hoewel ik tv-werk heel leuk vind om te doen, weet ik ondertussen dat het niet mijn pad is. De programma’s die ik vroeger presenteerde, zoals Huizenjacht, waren altijd wat oppervlakkiger. Ik vind dat jammer, want ik heb zoveel meer inhoud als persoon en dat geef ik gemakkelijker door via mijn boeken, lezingen of sociale media. Gelukkig schuif ik tegenwoordig bij tv-programma’s aan als lifestyledeskundige over thema’s zoals gezond eten, yoga en vitamines. Dat past al beter bij me. Maar het werk voor tv en als influencer op Instagram doe ik toch vooral om financiële redenen.

»Voor de scheiding schreef ik al kookboeken en werkte ik voornamelijk in de achtergrond. Thuis was dat makkelijk te organiseren. Uiteindelijk kan er maar één kapitein op het schip zijn, en ik vond het ook echt enorm leuk om Sergio te zien groeien. Daarom moedigde ik hem ook altijd aan om zijn kans te grijpen. Die balans zat goed: ik regelde alles thuis en Sergio kon zich volledig op zijn werk richten.

»Toen bleek dat ik na de scheiding weer voor mijn eigen geld moest zorgen, vond ik dat in het begin best wel moeilijk. Ik heb nogal een gat in mijn hand, geef graag geld uit aan mooie dingen. Plots moest de knip erop. Vandaag denk ik wel veel meer na bij een aankoop: heb ik het echt nodig of niet? Ik leerde ook dat ik nooit meer financieel afhankelijk wil zijn van een man.»

- Je kwam als jong meisje al in aanraking met de modellenwereld. Ben jij daardoor ook altijd harder bezig geweest met je uiterlijk?

VERMOLEN «Ik was 15 toen ik begon met modellenwerk en op mijn 17de reisde ik al naar de Caraïben en Curaçao voor fotoshoots. Je bent constant omgeven door andere meisjes die er in jouw ogen veel mooier of nog dunner uitzien. Op die leeftijd is er niets goeds aan jezelf en ben je zo onzeker dat − ook al zag je er perfect uit − het nog niet goed was. Het modellenmanagement zei weleens dat ik niets anders dan sla mocht eten om mijn figuur te behouden. Ik wilde wel meer eten, maar ik zat telkens op het vliegtuig met andere modellen die amper de helft van hun bord – zonder koolhydraten − leegaten. Ik dacht er niet aan om een dessert te bestellen. Je gaat al snel mee in dat ritme.

»Daardoor begon ik op jonge leeftijd al calorieën te tellen. Helaas hoorden crashdiëten daar ook bij. Ik voel me soms nog altijd te dik, maar ik sla niet zoals vroeger twee dagen maaltijden over.

»De echte verandering trad op toen ik mijn eerste zoon kreeg. Vanaf dat moment ging ik me echt bezighouden met wat gezond was voor mijn en zijn lijf. De norm voor ‘ideale’ maten die op de catwalk en fashionshows wordt getoond, vind ik niet reëel. Het beeld is zo vertekend dat het je als vrouw heel onzeker maakt. Ze worden mooi neergezet, ze zijn dun, maar moeten zich hier extreem voor uithongeren. Echt: niemand is van nature zo. Zo geven we de jonge generatie een heel verkeerd beeld. Zij denken dat maat 38 of 40, wat nog steeds superslank is, niet normaal is. We worden daarin geprogrammeerd. Kijk maar naar Instagram, waar je filters kunt gebruiken die je gezicht perfectioneren. Ik probeer daar niet aan mee te doen omdat je zo helemaal gebrainwasht wordt. Jonge vrouwen willen plastische chirurgie omdat ze een meisje zien dat er perfect uitziet, terwijl ze in werkelijkheid honderd filters gebruikt. Foute boel.»

- Onlangs las ik op sociale media dat je zelf fillers hebt gebruikt. Wat vind je daarvan?

VERMOLEN «Een tijdje geleden schreef een Nederlandse vrouw iets gemeens over me, nadat ik een foto had gepost zonder filters en make-up. Zij betichtte me ervan fillers in mijn onderlip te hebben. (verheft haar stem) Ik heb nul fillers in mijn gezicht. Heel af en toe, twee keer per jaar, gebruik ik botox voor mijn voorhoofd.

»Ik ben van mening dat zo’n reactie puur en alleen met jaloezie en onzekerheid te maken heeft. Waarom zou je dat anders doen? Wat wil je daarmee bereiken? Je creëert alleen maar negativiteit en ik wil niet in zo’n vibe zitten. Ik wil een positieve flow. Bovendien geloof ik in karma: als jij iets negatiefs doet of iets negatiefs zegt, komt het altijd twee keer zo hard terug.

»Ik woon intussen al vijftien jaar in Knokke en heb een hechte groep vriendinnen. We zijn allemaal zo verschillend, maar vullen elkaar goed aan en allemaal vinden we positiviteit heel belangrijk. Vrouwen bij elkaar zijn sterk. Samen kun je een heel krachtige energie neerzetten. Veel unieker dan een groep mannen bij elkaar.»

- Denken jouw mannelijke vrienden er ook zo over?

VERMOLEN «Die heb ik niet. Toch niet als je het over heteroseksuele mannen hebt. Ik geloof niet in vriendschap tussen mannen en vrouwen.»

- Waarom niet?

VERMOLEN «Er is altijd wel een van de twee die dan meer verlangt. Zo ervaar ik het toch. Ik heb nog nooit een mannelijke vriendschap gehad die standhield. Op de een of andere manier kan dat ook niet als ik in een relatie zit. Het is niet zo dat het niet mag, maar ik zou het wel moeten uitleggen aan mijn partner. Ik geloof wel dat het kan als je allebei een relatie hebt. Maar als er een vrijgezel bij zit, denk ik dat er toch meer wordt verwacht.»

- Je bent weer aan het daten, lees ik. Een vloek of een zegen?

VERMOLEN «Eigenlijk doe ik dat niet zo graag. Als ik iemand wil leren kennen, zal het via via moeten gebeuren. Ik ga niet met een onbekende man afspreken. Bovendien ben ik best graag alleen. Ik ben mijn eigen baas. Natuurlijk mis ik weleens de verbinding die je met een partner kunt hebben, en denk ik terug aan hoe het was om samen op reis te gaan, of samen met de kinderen te eten, maar vooralsnog geniet ik heel erg van mijn vrijheid.

»Ik ben altijd degene geweest die in een relatie voor de ander zorgde. Nu lijkt het me wel fijn om eens een partner tegen te komen die dat voor mij kan doen. Maar ik sluit niemand uit, mijn nieuwe partner hoeft niet per se zus of zo te zijn. Hij moet wel bij mijn kernwaarden passen: ik hou van een sportieve man, iemand die ook gezond in het leven staat en houdt van avontuur en reizen, maar ook van het huiselijke. Ik zou nooit kunnen daten met een man die180 kilogram weegt, alleen maar eet, niet beweegt en altijd van negen tot vijf naar zijn werk gaat. Dat past helemaal niet bij me. Die mannen trek ik ook niet aan.»

- Je gaf eerder aan veel steun gehad te hebben aan je moeder. Hoe was dat vroeger in jullie gezin?

VERMOLEN «Ik kom niet uit een traditioneel gelukkig gezin. Mijn vader en moeder gingen uit elkaar toen ik 12 jaar was. Het draaide uit op een vechtscheiding. Ik bleef bij mijn moeder wonen, mijn broer ging naar mijn vader. Ik had ook geen goede band met mijn vader, dus de scheiding bracht mij uiteindelijk wel rust, doordat de goede band met mijn moeder nog sterker werd en we naar elkaar toe konden groeien. Hoe je het ook draait of keert, een kind komt daar toch altijd beschadigd uit. Je wilt op die leeftijd niets liever dan je beide ouders op je verjaardag.

»Dat zette me aan het denken bij mijn eigen scheiding. Ik wilde niet dat mijn kinderen moesten meemaken waar ik als kind door moest. Daardoor vind ik het heel belangrijk voor hen om de harmonie tussen Sergio en mij te bewaren. Als de jongens erbij zijn, spreken we met respect over elkaar. Dat is nu mijn prioriteit en focus.»

- In Fucking Perfect, de documentaire over Sergio Herman die een paar jaar geleden uitkwam, zei je dat jouw moment nog zou komen.

VERMOLEN «O, is dat zo? Nou, hier is het. Hier is mijn moment. Het lijkt heel gek maar voor mij voelt het alsof er nu een heel nieuw leven begint. Ik heb tijdens mijn carrière van alles mogen doen en heb enorm veel meegemaakt, maar sinds kort voelt het alsof ik een nieuw pad bewandel. Eentje dat bedoeld is om vrouwen overal ter wereld te ondersteunen. Ik merk tegenwoordig dat er heel veel vrouwen niet in hun kracht staan, zeker wanneer ze te maken krijgen met verlies.

»Er zijn nog zo veel vrouwen die zich onzeker voelen. Ik wil die vrouwen graag helpen en hen laten zien dat ze mooi en krachtig zijn, dat ze kunnen kiezen hoe ze in het leven willen staan. Ik wil vrouwen laten zien dat je door positieve gedachten veel kunt bereiken en dat je jezelf kunt herprogrammeren. Uiteraard is zelfliefde daarbij ook enorm belangrijk. De afgelopen twee jaar zijn zo fascinerend en mindblowing geweest dat ik denk: the best is yet to come.»

Kom weer in je kracht na verlies door Ellemieke Vermolen verschijnt op 2 maart bij True Colors Publisher, 21,99 euro

(DM)