Élodie Ouédraogo: ‘Toen ik Jeroom leerde kennen, leefde hij als een kluizenaar, keek hij argwanend naar het rumoer van de grote wereld’

‘Ik vond het vooral moeilijk om mijn gezin achter te laten,’ getuigde Élodie Ouédraogo achteraf over haar wekenlange zeiltocht in ‘Over de oceaan’, waar ze vanavond het centrale bemanningslid is. Over dat gezin vertelde ze eerder deze maand uitgebreid in Humo. ‘Ik ben een betere atlete geworden dankzij Jeroom.’

Het voordeel van 41 te zijn, en geen 16 meer: Élodie Ouédraogo loopt niet meer in een nerveuze aflossingsrace, wel in een prettige marathon. Haar ploegmaat heet Jeroom, het tastbare bewijs van hun liefde Remus.

ÉLODIE OUÉDRAOGO «Ik zou nooit meer 16 willen zijn. Of beter: ik zou wel opnieuw 16 willen zijn, maar dan met de kennis en m’n zelfbeeld van nú. Het zou allemaal veel minder vermoeiend zijn.»

HUMO Want dat was het vooral: vermoeiend?

OUÉDRAOGO «Toch wel. Het klassieke verhaal, hè: hormonen die zich roerden, begeleid door een massieve onzekerheid. Nu weet ik: ik ben goed genoeg. Ik hoef me niet aan anderen te spiegelen, ik hoef me niet bang af te vragen of ik wel iemand zal tegenkomen die me ziet zoals ik ben. Maar toen wist ik dat allemaal niet.»

HUMO Koesterde je als tiener een realistisch beeld van de liefde?

OUÉDRAOGO «Dat denk ik niet. Mijn ouders waren als kind buren geweest. Ze vonden elkaar, trouwden, en bleven gewoon in hun dorp wonen. Ik heb lang gedacht dat de dingen per definitie zo gaan: je vindt iemand, en daarmee breng je de rest van je leven door. Pas later heb ik geleerd dat het allemaal iets complexer is. Dat het mogelijk is dat mensen toch niet zo goed bij elkaar passen als ze eerst dachten, of dat ze uit elkaar groeien. En dat, als het echt niet meer lukt, de ander loslaten een goed idee kan zijn. Dat hebben mijn ouders uiteindelijk ook gedaan: na 27 jaar – ik was toen 17 – zijn ze gescheiden.

»Het ontbrak me als tiener aan speelsheid, denk ik nu. Toen ik in het vijfde middelbaar een lief had, méénde ik het meteen heel erg. Die relatie moest goed zitten, en daarnaast wilde ik een sportcarrière uitbouwen én een geschikte hogere studie vinden. Die toewijding is mooi, maar ik had mezelf misschien iets meer nonchalance mogen toestaan.

»Nu, er zat ook een voordeel aan. Dat ik al jong aan topsport deed, maakte dat ik geen tijd had voor teenage drama. Ik vond de aanleiding voor een grote crisis bij mijn vriendinnen vaak onbenullig: dat soort zorgen paste simpelweg niet in mijn agenda (lacht). Ik heb in de sportwereld ook maar weinig mensen gezien die van liefje naar liefje fladderden. Op de één of andere manier ben je voorgeprogrammeerd om naar stabiliteit te zoeken, naar iemand die je wilt vergezellen op dat grote avontuur.»

HUMO Ik kan me voorstellen dat zo’n leven in de topsport een flinke impact heeft op een relatie.

OUÉDRAOGO «Zeker. In mijn allereerste relatie was er aanvankelijk niets aan de hand. Ik moest trainen en wedstrijden lopen, hij genoot van uitgaan en plezier maken – en dat aanvaardden we van elkaar. Maar dat bleef niet duren. Als je de eerste keer zegt dat je niet mee gaat stappen omdat je een belangrijke wedstrijd hebt, dan is dat prima. Maar als je voor de twintigste keer niet meegaat, ben je onherroepelijk aan het vervreemden van elkaar.

»Daarna dacht ik: laat ik maar iemand ín de sportwereld zoeken. Dan is er een gedeelde passie, en begrijpt de ander waarmee je bezig bent. Maar op die manier werd mijn leven heel klein. Het ging alleen maar over wedstrijden, tijden en records. Ik leefde in mijn eigen kleine universum.»

HUMO En toen was er dus Jeroom.

OUÉDRAOGO «We spraken elkaar voor het eerst op Humo’s Pop Poll. Het was het jaar waarin Jeroom voor het eerst de medaille voor beste tekenaar had gewonnen. Daar was hij heel trots op: ze ligt hier thuis nog altijd naast mijn Olympische medaille (lacht). Op het feestje na de uitreiking werden we aan elkaar voorgesteld, en vervolgens ontspon zich het soort gesprek waarbij je vergeet dat er ook nog een buitenwereld bestaat. Daarna was er heel intensief contact via Facebook. Dat ging zo goed dat we vreesden dat een nieuwe ontmoeting alleen maar op een teleurstelling kon uitlopen. (Glimlacht) Maar dat was niet het geval – integendeel.»

HUMO Vond je ’t fijn om verliefd te zijn?

OUÉDRAOGO «O, ja. Tijdelijk ontoerekeningsvatbaar zijn is zó plezierig. Het vrolijke sprongetje waarmee ik in die dagen uit m’n bed wipte, mijn gedachten die altijd weer een bocht maakten naar hem, de vrolijkheid van onze gesprekken… De verliefdheid nam me helemaal over, en alles lukte ook veel beter. Gewoon, omdat ik me zo oceanisch góéd voelde.

»De fase daarna vond ik minstens even opwindend. Vaststellen dat de grote verliefdheid gaan liggen was, en vervangen door heel graag zien: dat was ook mooi. Veel koppels struikelen bij die overgang, ze zijn ontgoocheld omdat er geen permanente glans meer over de dingen ligt. Ze zijn verliefd op verliefd zijn. Zelf heb ik dat niet, en gelukkig maar. (Denkt na) Eigenlijk moet je jezelf op dat moment maar één vraag stellen: vind ik het de moeite waard? Wil ik mezelf over de kleine kantjes van mijn lief zetten, en ben ik bereid om m’n eigen persoonlijkheid wat bij te vijlen? Bij Jeroom en mij was het antwoord ondubbelzinnig ja: we wilden die liefde niet weggooien.»

HUMO Je atletiekcarrière was nog niet voorbij toen jullie een relatie begonnen.

OUÉDRAOGO «Ik zou nog twee jaar lopen, nog één keer deelnemen aan de Olympische Spelen, en daarna zou de rest van mijn leven – het liefst mét een kind – volgen. En dus vond ik het belangrijk om al vrij snel, op onze tweede date, te peilen naar hoe Jeroom de dingen zag. Had hij zin in een leven dat nog twee jaar helemaal in het teken van topsport zou staan? En ja, dat had hij. Jeroom belichaamde voor mij de perfecte combinatie: hij was nieuwsgierig naar mijn wereld, wilde graag mee naar stages en wedstrijden om te zien hoe het allemaal in z’n werk ging, maar hij had ook gewoon zijn eigen leven waarin hij op vrijdag pintjes ging drinken met zijn kameraden.

»Ik ben ook echt een betere atlete geworden dankzij Jeroom. Hij wees me erop dat ik in die laatste twee jaren vooral moest genieten van mijn sport. Dat ik daar recht op had, want ik had al Olympisch goud gewonnen, ik had al bewezen dat ik een kampioene was. Ik hoefde niemand nog iets te bewijzen, zei hij, mezelf nog het minst. En dat hielp, want ik was heel ontspannen in die laatste jaren op de piste.»

HUMO Wat heb jij hem bijgebracht?

OUÉDRAOGO «Toen ik Jeroom leerde kennen, was hij het prototype van de stille artiest. Hij leefde als een kluizenaar, werkte vaak ’s nachts, en keek wat argwanend naar het rumoer van de grote wereld. Ik leerde hem dat je niet bang hoeft te zijn om die wereld in te stappen. Dat reizen fijn is, en dat je je ziel heus niet aan de bourgeoisie verkoopt als je af en toe eens fancy gaat eten in plaats van een croque uit het vuistje naar binnen te spelen.

»We zijn samen gegroeid: we hebben – eerst met z’n tweeën, later met z’n drieën – een leven opgebouwd dat we leuk vinden. Verschil helpt daarbij. In mij zit nog altijd de topsporter die ervan houdt om door een muur te gaan. Jeroom is rustiger en zachtaardiger. En ondanks mijn hang naar adrenaline ben ik nu thuis toch ook vooral op zoek naar harmonie. Het hoeft niet voortdurend te knetteren. Een ruzie uitlokken om te zien of mijn lief nog wel van me houdt: dat vind ik pathetisch. Dan vráág ik wel gewoon of hij me nog graag ziet (lacht).»

HUMO Welk inzicht heeft je relatie met Jeroom je gebracht?

OUÉDRAOGO «Dat de liefde, als je een beetje geluk hebt, gewoon léúk kan zijn. Dat het niet zo hoeft te zijn dat je voortdurend moet gaan uithuilen bij je vriendinnen. Veel heeft te maken met je verlangens: als je je aangetrokken voelt tot de bad boy, dan mág dat – maar dan kun je niet verwachten dat je een stabiele relatie krijgt. Als je houdt van het spel van aantrekken en afstoten, dan is dat prima – maar bereid je erop voor dat je geregeld weggeduwd zult worden.

»Daarnaast moet je ook gewoon geluk hebben. Wanneer Jeroom en ik verhalen van leeftijdsgenoten horen over getorpedeerde liefdes, kijken we elkaar altijd even aan: wat is het toch een comfort dat het tussen ons allemaal zo soepel gaat, en dat we gewoon elkaars beste vrienden zijn. Een relatie is werken, zeker. Maar als je voortdurend overuren moet draaien, is er iets mis.»

HUMO Zou je zonder de liefde kunnen?

OUÉDRAOGO «Neen, maar wel zonder relatie. Ik zeg Jeroom weleens dat ik het wel zal redden als hij plots de deur achter zich dichttrekt. Ik kan dat goed, alleen zijn. Dat heb ik te danken aan mijn jaren in de topsport: ik heb al heel vroeg geleerd om voor mezelf te zorgen. Ik vertrok in m’n eentje naar een stage of een kampioenschap, en als mijn ouders vervolgens twee weken lang niets van me hoorden, wisten ze dat het goed met me ging.

»Ik zie ook niet wie me zo gelukkig zou kunnen maken als Jeroom. En ik zou de lat nooit lager leggen, gewoon om ’s nachts niet alleen te moeten slapen. Nee, laat de dingen maar blijven zoals ze zijn. Ik moet me niet anders voordoen dan ik ben, want ik heb iemand gevonden die me zíét: de 16-jarige ik zou daar meteen voor getekend hebben.»

‘Over de oceaan’, om 21 uur op Play4