Elvis Costello - Momofuku

Bericht aan de Axl Roses van deze wereld: na The Raconteurs heeft nu ook Elvis Costello er op een goede week tijd een hele plaat uitgeramd, en die vervolgens zonder veel boe of ba in de winkels gekwakt. En waarom niet?

We hebben het hier tenslotte maar over pop en rock, niet over de diepere implicaties der kernfysica, of het bedenken van een oplossing van het Palestijns-Israëlische conflict.

Voor die nieuwe, 'Momofuku' getitelde plaat schaarde Costello niet alleen die goede oude Imposters nog eens om zich heen (de immer excellente Pete Thomas op drums en Davey Farragher op bas, plus uiteraard het orgeltje en de piano van Steve Nieve), hij kreeg ook uitmuntende bijstand bij het songschrijven (van Loretta Lynn en Rosanne Cash) én de opanmes (onder anderen David Hidalgo van Los Lobos en Jenny Lewis leveren hulp op de achtergrond).

Het resultaat ligt in de lijn van 'Blood and Chocolate' of 'When I Was Cruel' en is dus van voor tot achter sterk - of had u misschien iets ánders verwacht van Costello & The Imposters? Zo hakt opener 'No Hiding Place' er meteen fors in, niet alleen muzikaal trouwens: 'In the not very distant future / When everything will be free / There won't be any cute secrets / Let alone any novelty,' sneert Costello, om ons te bewijzen dat hij als observator van onze moderne download- en YouTube-wereld nog steeds goed op snee is.

Ook bijzonder sterk zijn de geweldige, opgefokte poprock van 'American Gangster Time' en het lekker huppelende 'Go Away', en helemáál getuigend van grote klasse is 'Flutter & Wow': een song die lijkt te beginnen in de omgeving van 'In My Room' van de Beach Boys lijkt te beginnen, maar vervolgens een kruising tussen een geweldige soulballad en een ouderwetse plakker blijkt te zijn.

Nog meer fraais? Welja: 'Mr. Feathers' (een song in de grote traditie van Lennon/McCartney, Ray Davies en het Britse cabaret), het min of meer in dezelfde lijn liggende 'Pardon Me, Madam, My Name is Eve' en vooral 'My Three Sons', waarin Costello er zich over verbaast dat hij de nederige maar trotse vader van drie zonen geworden blijkt te zijn.

Deze uitstekende 'Momofuku' is overigens genoemd naar en opgedragen aan Momofuku Ando (1910-2007), de uitvinder van de instant noedels: 'He fed those who study,' stelt Costello zeer terecht vast. Hebt u die cursus Heuristiek van de Duitse Literatuur nu overigens al geblokt, of hebt u weer te lang in de Humo zitten lezen?

Toptracks: 'Mr. Feathers', 'Flutter & Wow', 'No Hiding Place'