Emiliana Torrini brengt een liveplaat uit met het Belgische The Colorist: 'Ik zal nooit meer iets schrijven wat ook maar in de verste verte op 'Jungle Drum' lijkt'

Eind vorig jaar speelden Kobe Proesmans en Aarich Jespers, twee van ’s lands meest bezeten muzikanten en samen bekend als The Colorist, in België vijf concerten met Emiliana Torrini, de IJslandse zangeres die u kent van de lichtvoetige oorwurm ‘Jungle Drum’.

'Er is tegenwoordig een boom van mensen die hun eigen instrumenten maken. Maar ze spelen er vaak muziek op die ik niet snap'

Torrini’s oeuvre echter is er eerder één om u tegen te zeggen dan ‘dum-dedum-dedum-dedum-dum-dum’. Proesmans en Jespers zijn dan weer bekend als meesterhanden in de schaduw van respectievelijk Gabriel Rios, El Tattoo Del Tigre en Zita Swoon. Mocht je het publiek niet uitbundig horen applaudisseren, je zou zweren dat de plaat van The Colorist & Emiliana Torrini het resultaat is van vele maanden hard labeur in een peperdure studio. In februari volgt een Europese tour, voor de herfst (de volgende al) is er nog meer gepland. Vandaag: het interview.

HUMO Emiliana, jij zei over dit project: ‘Een samenwerking die van bij de eerste e-mail juist aanvoelde.’ Op de één of andere manier vond ik dat grappig.

Emiliana Torrini «Het ís ook grappig. Je kunt tegenwoordig een plaat opnemen met mensen die je niet kent, zonder ze ooit te hebben ontmoet.»

Kobe Proesmans «In haar eerste mail had ze meteen gezegd dat ze het wilde doen, maar omdat ik wist hoeveel werk we hierin zouden moeten steken, wilde ik haar toch ook eerst even zien, om aan haar gezicht te zien hoe hard ze het meende.»

Torrini «Ik ben vreselijk slecht in mails. Altijd heel kort. Ik haat mails.»

Proesmans «En toen was er een skypegesprek, en was ik gerustgesteld: ze vond het echt oké. Twintig jaar geleden had ik naar IJsland moeten vliegen om haar gezicht te zien. Toen was deze samenwerking er wellicht nooit gekomen, want daar hadden we geen budget voor.»

HUMO Vervolgens is Emiliana dan maar naar België gekomen.

Proesmans «We zijn altijd op zoek naar mensen die sowieso in België passeren, om geld, energie en tijd te besparen. In het verleden hebben we zo al kunnen samenwerken met de Zweeds-Japanse singer-songwriter Sumie Nagano en de Braziliaanse Cibelle. We hadden een hele lijst met artiesten, die we aan Kurt Overbergh van de AB voorlegden – hij is een vriend wiens mening we waarderen, en hij weet wie er wanneer in het land is. ‘Waarom staat Emiliana er niet tussen?’ vroeg hij. Aarich en ik keken naar elkaar, en in ons hoofd begon het riedeltje van ‘Jungle Drum’ te spelen. ‘Wel, euh…’ Die avond hebben we haar songs gecheckt, de rest van haar oeuvre ontdekt, en vastgesteld: dit is verdomd goed. Veel beter dan die ene song die we van haar kenden.»

HUMO Waarom willen jullie zo nodig aan de slag met songs van anderen?

Aarich Jespers «Omdat het leuk is om te doen. Je leert heel veel door songs van anderen te ontleden, ze uit elkaar te halen, uit te zoeken wat de essentie is, en ze opnieuw te assembleren op je eigen manier.»

Proesmans «Aarich en ik zijn allebei heel erg geïnteresseerd in nieuwe klanken. Er is tegenwoordig een boom van mensen die, net als wij, hun eigen instrumenten maken. Maar ze spelen er vaak muziek op die ik niet snap. Avant-garde, moeilijke muziek waar je maar moeilijk voor je plezier naar kunt luisteren. Aan het andere uiteinde van het spectrum is er de pure popmuziek. Daar gebruikt iedereen naar mijn mening dezelfde setting: dezelfde instrumenten, dezelfde presets op de computer... Wij willen die twee werelden samenbrengen, onze nieuwe, zelfgemaakte instrumenten toepassen in een popkader.»

HUMO Waarom maken zoveel mensen tegenwoordig hun eigen instrumenten?

Proesmans «Klap je laptop open en je kunt álles maken. Elk denkbaar geluid: begin maar. Door zelf instrumenten te maken, ben je plots weer heel beperkt. Soms kun je op zo’n zelfgemaakt instrument maar een paar noten spelen, dus zijn de arrangementen die je ervoor schrijft veel eenvoudiger. Je moet creatiever zijn.»

Torrini «Die nieuwe arrangementen waren vaak niet makkelijk voor mij. ‘Mooie song! Maar welke is het?’ (lacht) Drie dagen hebben we gerepeteerd, en dan het podium op voor vijf concerten. Voor mij kwam het voorstel van Aarich en Kobe op exact het juiste moment. Ik was bereid te spelen met wie er ook maar belde. Of mailde (lacht). Ik was klaar voor avontuur. Voor mezelf had ik de afspraak gemaakt: met wie ik ook werk, zij moeten de setlist opstellen. Voor de rest mogen ze doen wat ze willen.»

Proesmans «Wij hadden aanvankelijk meer op een pingpongsamenwerking gehoopt. Dan mailden we haar een song, vol verwachting, maar… geen reactie. Week later: nog altijd niks. Volgende song gestuurd: weer geen reactie. Tot we haar vroegen of onze mails wel goed waren aangekomen, en zij terugstuurde: ‘O, jawel hoor, allemaal goed!’ (lacht) Uiteindelijk was het wel goed dat ze zo meegaand was: konden we op voorhand met de groep repeteren, zonder dat we bang moesten zijn dat zij in die drie repetitiedagen nog alles overhoop zou gooien.»

Torrini «Het was zalig om onvoorbereid in iets te springen dat zo goed bleek te zijn. Ik heb de afgelopen jaren ook op het podium gestaan met mensen die mijn songs uiteindelijk ook weer niet zo goed bleken te kennen (lacht). Dan sta je daar, en probeer je je te redden. Met humor, met alles wat je hebt. En probeer je de mensen wijs te maken dat ze naar iets goeds aan het kijken zijn, terwijl het eigenlijk gewoon vreselijk is. Ook dat is leerrijk. Maar niet zo fijn als met deze heren werken.»

HUMO Wanneer was het duidelijk dat er van die vijf concerten een plaat zou komen?

Torrini «Na het laatste concert. Omdat het duidelijk was geworden dat we met een zeldzame creatieve klik te maken hadden. Je speelt niet vaak met iemand samen met wie het na vijf concerten al voelt alsof je je hele leven samen op het podium hebt gestaan. Het was absoluut noodzakelijk om dat vast te leggen.»

Proesmans «We wilden het delen met meer dan alleen maar de mensen die op de concerten waren geweest.»

undefined

Balletjes plukken

HUMO Emiliana, iets anders: heb je met ‘Jungle Drum’ met opzet een hit willen schrijven?

Torrini «Kan dat dan: met opzet een hit schrijven?»

HUMO The Beatles konden het, volgens mij.

Torrini «‘Jungle Drum’ was… een raar geval, dat aanvankelijk niet eens op de plaat ging staan. Het was de eerste song waarover ik met Dan (Carey, met wie Torrini bijna al haar songs schrijft, red.) kletterende ruzie heb gehad. Hij was erdoor geobsedeerd, volgde mij door heel het huis met zijn gitaar, tot op het toilet toe. Stond hij aan de deur: ‘Sing it, come on, sing it!’ ‘Dan, ik zit op het toilet!’ (lacht) Ik vond het uiteindelijk wel leuk hoor, a really fun song, maar ik wilde het niet op de plaat. Onze manager van destijds háátte het, dus die wilde het ook niet uitbrengen. Het was niet zo dat iedereen stond te springen en roepen: ‘Hit! Hit!’»

HUMO Ik bedoel het niet beledigend, maar toen ik het voor het eerst op de radio hoorde, dacht ik: ‘Hoe wonderbaarlijk oppervlakkig’.

Torrini «Dat is het ook. Die hele periode was er één van diepgaande oppervlakkigheid (lacht). De aanleiding voor ‘Jungle Drum’ was paradoxaal genoeg een balletvoorstelling. Klassiek ballet, wat ik haat, maar een vriendin had me er mee naartoe gesleurd. Ik probeerde het goed te vinden, maar ik vond het vreselijk. Tijdens de pauze echter speelden ze een song van Frank Sinatra, waarin hij zingt: ‘My heart is beating like a jungle drum’ (uit de song ‘Forget Domani’, red.). Die zin is in mijn hoofd blijven rondhangen. Ik vertelde erover tegen Dan, en vijf minuten later zat hij al op zijn trip, en hadden we de basis klaar. Het was van meet af aan een oppervlakkige song – wellicht als tegengewicht voor het klassieke ballet dat ik had gezien – en ik wilde er allerlei tekstuele referenties in naar luchtige popklassiekers: ‘Ebony and Ivory’, ‘Dancing in the Street’…

»’t Is iets compleet anders dan de rest van mijn oeuvre, maar ik denk niet dat ik ervoor veroordeeld word. Het is te oppervlakkig en luchtig om echt ernstig genomen te worden. De mensen die mijn werk kennen, denken dat ‘Jungle Drum’ een grap is. En in zekere zin is het dat ook. Maar het werd dus een grote hit, vooral in Duitsland is het huge geweest. Zat ik daar in de domste tv-shows balletjes uit een trommel te plukken of zo, en te denken: ‘Wat doe ik hier in godsnaam?’ Op een bepaald moment ben ik gewoon naar huis gegaan. Veel mensen waren kwaad, ze vonden dat ik met een nieuwe hit moest komen, maar dat is nooit de deal geweest. ‘Jungle Drum’ was eenmalig, ik zal nooit meer iets schrijven wat er ook maar in de verste verte op gelijkt. Ineens was ik een megaster in IJsland, en ik haatte het uit de grond van mijn hart. Ik wil niet dat iedereen me kent, wil niet in limousines rondrijden, nooit meer normale mensen ontmoeten. Ik wil muziek maken, en daarvan kunnen leven. That’s it. Maar ‘Jungle Drum’ heeft me ook goeie dingen gebracht. Ik was net moeder geworden, en ineens had ik genoeg geld om twee jaar binnen te kunnen blijven en bij mijn kind te zijn. En dat heb ik met veel plezier gedaan. Toen ik terug buitenkwam, was iedereen me alweer zo goed als vergeten (lacht).»

HUMO Hebben jullie twee keer nagedacht vooraleer ‘Jungle Drum’ in de setlist op te nemen?

Proesmans «Meer dan twee keer. We wilden het absoluut spelen omdat we vonden dat je de mensen iets moet geven dat ze kennen, maar het werd een molensteen. Met geen enkele andere song hebben we meer moeite gehad. Omdat het zo in het collectieve geheugen gegrift zit, was het de uitgelezen song om ons mee te onderscheiden, om mee aan te tonen wat wíj doen. Massa’s versies hebben we ervan gemaakt, maar nooit waren we tevreden. Tot we beseften dat we het te ver aan het zoeken waren, dat we ons te hard wilden bewijzen. De versie die nu op plaat staat, leunt heel dicht aan bij het origineel, en was ontzettend fijn om te spelen.»

Torrini «Het was de ijsbreker. Het was leuk om tussen al die ernstige songs vol donkere sferen ineens te gaan van (spreidt de armen) ‘Bláááh!’ Maar een heel concert ‘Jungle Drum’: I’d rather die.»

‘The Colorist & Emiliana Torrini’ verschijnt op 9 december bij Rough Trade. The Colorist & Emiliana Torrini spelen op maandag 19 december in de Bourla in Antwerpen. Abonnees kunnen duotickets winnen op humo.be/humosapiens.