Emiliana Torrini - Me and Armini
Het is niet anders: sommige van onze beste vrienden, ook vrouwen, houden niet van vrouwenstemmen. Too bad. Bij ons moeten ze al kressen als Bianca Castafiore om níét liefdevol aan de borst gedrukt te worden.
En daar is plaats genoeg: voor Judee Sill, Laura Nyro, Sandy Denny, Joni Mitchell, ja zelfs Nico, allen uit een ver verleden, of Patti Smith, Cat Power, Emmylou Harris en PJ Harvey, of de singing beauties van vandaag: Joanna Newsom, Basia Bulat, Tine Reymer, Isobel Campbell, Karen O., Lily Allen, Alison 'VV' Mosshart, Alela Diane - om maar dat kransje te noemen. Zoetgevooisde elfen én krassende kraaien. En de soulmadammen zijn dan nog een klasse apart.
Voeg bij de elfen ook maar Emiliana Torrini toe, dochter van een Italiaanse vader en een IJslandse moeder en voluit Emiliana Torrini Daviðsdóttir geheten. En u? 'Me and Armini' is de titel van haar derde reguliere cd. Voor het beleg op haar toast moet ze het wellicht niet meer doen: met 'Slow' - dat ze samen met Kylie Minogue en Mr. Dan schreef (en ook mee producete) en dat la Minogue in 2004 een wereldhit opleverde - heeft ze zich ongetwijfeld van een toereikend pensioenfonds verzekerd, zelfs in haar peperdure thuisland. En dat ze op de soundtrack van 'The Lord of the Rings: The Two Towers' de slotsong mocht zingen, zal haar zichtrekening evenmin kwaad gedaan hebben.
Die slotsong was aanvankelijk voor landgenote Björk bedoeld, maar die moest wegens haar zwangerschap verstek geven. Men komt dan haast vanzelfsprekend bij Torrini uit: haar stemtimbre doet bijwijlen aan dat van Björk denken, net als de lichtjes gelispelde 's', wat een IJslands accent verraadt. Bijvoorbeeld in het zweverige 'Birds' en in 'Heard It All Before'. Maar stel u bij de muziek van Torrini niet de ijle, etherische acrobatieën van dame Björk voor, noch de confectie-dancepop van Kylie. Torrini is geëvolueerd naar doorwrochte maar toegankelijke neo-folkrock. Die de ene keer ingehouden en sober is (of ronduit donker, zoals in het bittere 'Ha Ha', waar ze sarcastisch aan toevoegt: 'Hear me laughing?') maar dan weer uitgelaten. In 'Big Jumps' bijvoorbeeld (een malloot die het in het Sportjaaroverzicht niet onder een reportage over Tia Hellebaut en haar vriend-coach Wim Vandeven schuift), inclusief de doo de doo de doo de doo de doo's uit 'Walk on the Wild Side'. Of in het onweerstaanbare 'Jungle Drum', waarin Emiliana dartel uiting geeft aan haar verliefdheid: 'Man, you got me burnin', hey, read my lips, 'cos all they are saying is: kiss kiss kiss'. Als Amy McDonald de hitlijsten mag bestormen, dan Emiliana Torrini ook! In het titelnummer krinkelt luchtige pop-reggae op, in het moorddadige 'Gun' ('So you got to him up close and you shot him in the face') sombert de galm van The Kills light, terwijl de onbehaaglijke sfeer die van 'Bang Bang (My Baby Shot Me Down)' van Nancy Sinatra is. Er is dus aan afwisseling gedacht - vaak een manco op platen van zingende elfjes.
'Bore-doenk-a-doenk-a-doenk-doenk-doenk; Rekke-tekke-roenk-a-roenk-roenk-a-rekke-tekke': aldus verwoordt Torrini het opspringen van haar jubelend hart in 'Jungle Drum', en zo voelen wij ons nu ook even. Een gevoel dat we onze beste vrienden, ook vrouwen, alleen maar kunnen toewensen!
Toptracks: 'Ha Ha', 'Jungle Drum' en 'Big Jumps'
(cp)
