Eminem - Revival
Eminem is terug. Moeten we daar blij om zijn? Moeten zijn slachtoffers weer beven als weleer? Niet echt, zo blijkt op zijn nieuwe plaat ‘Revival’.
Even terugspoelen. In 2004, toen George Bush president werd, organiseerde MTV een Slim Shady-conventie. De inleider van dienst was Donald Trump. Hij praatte toen zoals hij nog steeds praat: ‘Am I right? Of course I'm right! I'm always right! I'm Donald Trump, I'm always right! ’. Eminem was zo wit als geitenkaas, zijn haar was gebleekt met peroxide, Trump was de clown in zijn satire.
Uiteraard is een deel van Eminems publiek rechts, kwaad, racistisch en trigger-happy, en dus kiesvee voor de alt-right. Hij weet dat zelf ook. In 2016 dreigt hij er in ‘No Favors’ van Big Sean mee om de invloedrijke conservatieve schrijfster Ann Coulter te verkrachten met een KKK-poster, een lantaarnpaal, een deurklink, betonschaar, sandaal, blikopener, kaars, piano, zeep, boter, banjo en putdeksel. In het Engels laat het krankzinnige alter ego Slim Shady die woorden niet gewoon rijmen, dit is - zoals in de hoogdagen - een geval van tegelijkertijd een slet brutaliseren en de binnenrijmen perfectioneren.
Ook ’Campaign Speech’ is van 2016: supporters van presidentskandidaat Trump worden erin gewaterboard, één lang woord rijmt met verschillende korte woorden in ’I offered this bitch / A dogbiscuit, you call me misogynistic / Bitch, get to massagin' this dick ’. In 2017 volgt ‘The Storm’, een tirade tegen Trump van honderd Stijn Meurissen. In het blanke Amerikaanse hartland is Eminems bereik gigantisch. Hij kiest de kant van footballspeler van kleur Colin Kaepernick, die - tot ongenoegen van de president - knielt tijdens het Amerikaanse volkslied. Ems boodschap: wie voor Trump is, beschouw ik niet langer als fan van mij.
En nu is er ‘Revival’, zijn negende plaat. In opener ‘Walk on Water’ is de man van ‘Just Don’t Give a Fuck’ en ‘Still Don’t Give a Fuck’ er niet bij: Em zit integendeel vol twijfels, voelt zich alles behalve godgezonden, het veel te goeie ‘The Marshall Mathers LP’ hangt ‘m als een molensteen rond de nek. Beyoncé is in het refrein de Rihanna van dienst, verderop doen Alicia Keysen Kehlaniook iets in die trant.
‘Chloraseptic’ spot met mompelrappers. In ‘Believe’ groet hij zijn even rijke buur, terwijl hij mijmert over zijn beginjaren: de opbouw is voorspelbaar, het refrein bombastisch. ‘Untouchable’ is black lives matter-engagement: de tongbrekers zijn indrukwekkend, het spraakwater moet van goeie kwaliteit geweest zijn, maar er valt niks te lachen. Ook in ‘Like Home’, waarin Trump een nazi is, zitten weinig billenkletsers.
De popliedjes met Ed Sheeran en Pink stellen weinig voor. De samples van Joan Jett en Run D.M.C. vragen om een oppensioenstelling van de producers Rick Rubin én Dr. Dre. En smeer uzelf gewoon goed in tegen die sample van The Cranberries. Alle respect voor de Eminem die in de finale rekenschap aflegt – onder meer via oude brieven aan zijn dochter - maar liever hadden wij hem Trump horen afkraken, opnieuw hoop geven, en dan weer keihard afkraken.
