Enchanted
Postmodern en vet knipogend goochelen met sprookjes is sinds het monstersucces van 'Shrek' zeer in de mode, maar we hadden eerlijk gezegd niet verwacht dat ook Disney zich eraan zou begeven.
En we hadden nog veel minder gedacht dat het zo'n heerlijke fantasie als 'Enchanted' zou opleveren, als we even de blockbusters van dochteronderneming Pixar buiten beschouwing laten, het leukste dat het Huis van de Muis in tijden heeft voortgebracht. 'Enchanted' begint als een oerklassieke animatiefilm: met een mooie en vrolijk zingende sprookjesprinses, een droomprins in een versgestreken legging en een bos vol koddige sprekende beestjes. Na een kwartier zitten we echter plots in een heel andere film: de wrokkige schoonmoeder van prinses Giselle heeft haar namelijk uit sprookjesland weggetoverd naar New York, waar de prinses (veranderd in Amy Adams) midden op Times Square in satijnen baljurk vanonder een riooldeksel komt gekropen. En haast recht in de armen van een alleenstaande echtscheidingsadvocaat ('Grey's Anatomy'-hunk Patrick Dempsey) loopt. Ook al kan je het vervolg van deze muzikale komedie zonder al te veel moeite raden, het is met zoveel verbeelding en speelse humor gedaan dat je alleen maar weerloos kan smelten voor deze hartveroverende fantasie. De confrontatie tussen de alles door een dieproze bril ziende sprookjesfiguren en het echte leven zorgt voor een hoop geestige momenten en werkt vooral ook dankzij Adams, die van haar aanminnige, vertederend naïeve prinses zowaar een geloofwaardig personage weet te maken. Je vraagt je na het zien van 'Enchanted' af waarom deze fantastische actrice, toch ook al de dertig voorbij, het in Hollywood nog altijd niet tot de A-league heeft geschopt.
Extra's**1/2:
making of
