Engelse stad Leicester opnieuw in lockdown: ‘We hebben het aan onszelf te wijten’

Terwijl de rest van het Verenigd Koninkrijk langzaam weer opengaat, wordt de stad Leicester opnieuw vergrendeld. Waarom? ‘Wij worden als afschrikmiddel gebruikt,’ zegt de burgemeester, maar dat is niet het hele verhaal.

Het besluit van minister Matt Hancock van Volksgezondheid om een groot deel van Leicester opnieuw te vergrendelen, kwam niet uit de lucht vallen. Liefst 944 mensen testten in de laatste veertien dagen positief voor het coronavirus, 7 procent van alle gevallen in het Verenigd Koninkrijk in dezelfde periode. Zolang het aantal besmettingen exponentieel toeneemt, blijft de stad in de East Midlands in lockdown.

Ongeveer 200 meter van het uitgestorven centraal station in Leicester balt een gemeentewerker in een oranje hesje zijn vuist als zijn verzoek om het toilet van kroeg The Barley Mow te mogen gebruiken met hoongelach wordt ontvangen. ‘Zo’n gekke vraag is dat toch niet?’ fulmineert de kerel. Speekselklodders vliegen uit zijn mond, niet bedekt door een kapje.

Kroegbaas Steve schudt zijn hoofd op de drempel aan de anders zo bruisende Granby Street. ‘Dit is nu precies waarom we in deze situatie zitten,’ zegt hij. ‘Mensen snappen het gewoon niet. Ze luisteren niet.’ De schade van de aangescherpte lokale lockdown valt voor hem mee. Bestellingen van vaten bier, frisdrank en voedsel konden worden geannuleerd. ‘We hielden er voorzichtig rekening mee. Het is een klap, maar dit overleven we wel.’

The Barley Mow genereert inkomen – ‘zakgeld, meer niet’ – door afhaalontbijt te serveren. Het financiële vangnet van de overheid verzacht de pijn verder. Niettemin keek Steve uit naar de versoepeling van de regels. Op zaterdag 4 juli openen in de rest van Engeland restaurants, pubs en hotels hun deuren. In Leicester worden de duimschroeven juist weer aangedraaid. Voor minimaal twee weken.

Key workers

Niet-essentiële winkels als schoenen- en kledingzaken bleven woensdag al dicht. Vandaag volgen 36 basis- en middelbare scholen binnen de grenzen van het gebied hun voorbeeld. Alleen kinderen van ‘key workers’ kunnen nog les krijgen. Nana Benin, een Ghanese verpleger, behoort tot deze groep, maar maakt ditmaal geen gebruik van de optie. ‘Ik vind het risico te groot,’ vertelt de moeder van drie kinderen, terwijl ze schuilt voor de regen.

Zolang onduidelijk blijft waar de brandhaard van de besmettingen ligt, wil ze haar zoons en dochter niet in een klaslokaal stoppen. Als Afrikaanse vrouw loopt Benin bovendien twee keer zo veel kans om te overlijden aan het virus, zo blijkt uit de Britse statistieken van coronadoden. ‘Vervelend, maar het moet. Leicester heeft het aan zichzelf te danken, maar de overheid heeft ook steken laten vallen. Pas sinds vorige week zie ik mobiele testcentra. Te laat.’

Burgemeester Peter Soulsby toonde minder begrip. ‘Dit gaat veel verder dan we hadden verwacht,’ gaf hij aan. ‘Ik snap de beweegredenen, maar ik blijf mijn twijfels houden over de statistieken.’ Leicester wordt volgens hem als zondebok en afschrikmiddel gebruikt. Veel indruk maken zijn woorden niet. De politicus brak in april en mei de lockdown om zijn vriendin op te zoeken. Hij werd zelfs klussend op een ladder voor haar raam gefotografeerd.

Armere buurten

In de meest multiculturele stad van Engeland (met een bevolking van 330.000) kennen de mensen de zwakke plekken. Vlak bij de kathedraal met het beeld van koning Richard III in de tuin wijst Russ Jackson van Holly’s Sandwich Bar op de armere buurten in Leicester. ‘Rijtjeshuizen en portiekwoningen waarin grote gezinnen op elkaars lip zitten,’ legt hij uit. ‘Ze kunnen zich niet afzonderen, al zouden ze het willen.’

Bloemiste Ruxi Patel, gevestigd aan Melton Road in Belgrave, is minder voorzichtig. De Indiase buurt, beter bekend als de Golden Mile vanwege de concentratie aan juweliers, houdt zich op het oog perfect aan de verscherpte richtlijnen. ‘Maar in Evington, waar de grote moskee staat... De politie of het leger zou daar moeten ingrijpen om de mensen te dwingen zich aan de lockdown te houden. Dat deden ze in maart al niet.’

Onderzoek van de organisatie Labour Behind the Label bevestigt haar verhaal. Leicester herbergt ongeveer 1.500 naaiateliers, die aan ruim tienduizend arbeiders werk bieden, vaak onder erbarmelijke omstandigheden. In Evington lapten bedrijven massaal de lockdown aan hun laars om te leveren aan internetwinkels als Boohoo. Zelfs als (illegale) werknemers symptomen van het coronavirus vertoonden, moesten ze zich melden, op straffe van ontslag.

De vleesindustrie, chipsfabrikant Walkers, Poolse immigranten – vaak de Engelse taal niet machtig – staan ook met rood omcirkeld als potentiële verspreiders. Leicester mag de eerste ‘bestrafte’ stad zijn, het lijkt onwaarschijnlijk dat andere plaatsen eenzelfde lot bespaard blijft. Patel: ‘Denk jij dat Britten zich kunnen gedragen als de pubs zaterdag weer opengaan? Een tweede golf is onvermijdelijk. Tenzij de autoriteiten optreden.’

(AD)