Enter Shikari (Ancienne Belgique)
Jezus is dood, lang leve Jezus! Want de knakker bezorgt ons zo maar even een extra weekenddag. Ideaal om het belegerde Brussel in te trekken en de muzikale fratsen van Enter Shikari gade te slaan in Ancienne Belgique. Niets mis met een potje moshpitten op Paasmaandag, ook de zoon van God zou dat zo gewild hebben!
Veelgehoorde kritiek is dat de Britse formatie al jaren koorddanst op de genregrenzen en slechts ternauwernood balans weet te houden tussen hardcore metal en elektro. Iets waar hun voorprogramma – Modestep – alvast geen enkel probleem mee bleek te hebben gisterenavond. Die kritiek is gegrond: na 13 jaar en 4 albums weet Enter Shikari wellicht zelf niet meer welk genre ze spelen. Live laten ze – en met hun een aanzienlijk nichepubliek – dat echter niet aan hun hart komen. Hun mindere passages op Werchter en Pukkelpop afgelopen jaar werden vlotjes vermorzeld tot een schamele voetnoot in de geschiedenisboeken.
De St Albans-boys dreigen al geruime tijd in de nét niet-categorie verzeild te raken. De vluchtige soundchecks op grote festivals doen hun muziek weinig goeds. Desondanks heeft Enter Shikari een kathedraal van een live-reputatie opgebouwd. Getuige een ontketend publiek, dat als volleerd surfer op de golven van de muziek deinde van de eerste tot de laatste minuut. We kunnen enkel concluderen dat een dergelijke band niet thuis hoort op het podium van een mainstreamfestival. De intieme en akoestisch superieure beschutting van Ancienne Belgique – met daarop mensen die speciaal voor hen komen aandraven – lijkt ons een pak geschikter.
Extreme muziek trekt extreme mensen aan. De security had dan ook zijn handen vol met de talloze crowdsurfers. Hier en daar werd een bloedneus gesignaleerd. De terreurdreiging werd door de concertgangers stevig van zich af gedanst. Enter Shikari zelf reageerde door hun beste kruit relatief vroeg te verschieten. Energiebommetjes ‘Sorry, You’re Not A Winner’ en ‘The Last Garrison’ waren na het openingskwartier ontploft, al werd die laatste in een ongelukkige mashup met ‘No Sleep Tonight’ gegoten.
Halverwege schakelden ze een paar versnellingen lager. Een tweetal matige pogingen om een ballad ten berde te brengen werden niet geschuwd. Zanger Rou rondde recent de kaap van de dertig af, wat te zien is in zowel podiumperformances als de toon van nieuwe platen. Van de broekjes die de mainstage van Pukkelpop – inclusief bravourestukjes met een trampoline - in 2007 betraden, blijft weinig over. Hun act heeft – net als zijzelf – inmiddels de adolescentie bereikt. Het resultaat is een gestroomlijnd, avondvullend programma waarbij u prepuberale koters best thuis laat.
Het moment
Moeilijke keuze. Drummer Rob Rolfe die onder luid gejuich de Belgische vlag bovenhaalt? Of toch wanneer gitarist en basgitarist zich aan een potje stagediven wagen?
Het publiek
Bijzonder wit nadat Rou er een brandblusapparaat op leegspoot.
Quote
‘C-tuning and drinking beer, two things I’m best at’, aldus gitarist Liam Clewlow terwijl hij naarstig aan de knopjes van zijn gitaar frunnikt met een pint in de hand.
